Freedom for Mumia Abu-Jamal!

SOZIOLOGIA MARXISTA

Trotsky:
KLASE IRIZPIDEARI UKO EGITEAZ

Itzul gaitezen berriro ABCra. Soziologia marxistan, gertatzen den edozein fenomenoren analisirako abiapuntua klase definizioa da, bai estatuari dagokionez, bai filosofian, tendentzian,  literatura-eskolan, eta abar. Kasu askotan, ordea, klase definizioa bere horretan desegokia izan daiteke, klase batek maila ezberdinak dituelako, garapen maila ezberdinak izaten dituelako, egoera diferenteak, edo bertze klase baten eragina izan dezakeelako. Nahitaez kontutan hartu behar da, kasu horretan, bigarren edo hirugarren mailako baldintza horiek analisia borobiltzeko, eta gure gogoaren arabera, kontutan hartuko ditugu erabat edo partzialki. Baina marxista batentzat, gertakari baten analisia egitea ezinezkoa da gertakari horren klase izaerarik gabe.

Eskeletoak eta muskulu sistemak ez dute agortzen animalia baten anatomia; aldiz, hezurretaz eta muskuluetaz “abstrakzioa” egiten duen anatomia tratatua airean geratuko litzake. Gerra ez da organo bat, baizik-eta gizartearen funtzio bat, bere klase menperatzailearena, alegia. Baina ezinezkoa da funtzio bat ikertzea funtzio hori sortzen duen organoa ezagutu gabe, hau da, estatua, eta ezinezkoa da organoa ezagutzea organismoaren estruktura orokorra analizatu gabe, hau da, gizartea. Gizartearen muskulu eta hezurrak produkzio-indarrak eta klase harremanak dira (jabetza). [Max] Shachtman-ek funtzioa (gerra) sortarazten duen organotik (estatutik) “konkretuki”, independenteki ikertu nahi du. Ez al da beldurgarria?

Oinarrizko akats horrek deigarriagoa den bertze batekin loturik doa. Organoaren funtzioa bereiztu ostean hura analizatzeari ekiten dio bere premisa guztien aurka; ez doa abstraktutik konkretura, baizik-eta konkretua abstraktuan disolbatzen du. Gerra inperialista finantza-kapitalaren funtzioetako bat da, hots, garapen maila zehatz batean dagoen burgesiarena, zeina estruktura espezifiko bat duen kapitalismoan datzana, kapital monopolista.Definizio hauek nahiko konkretuak dira gure konklusio politikoetarako. Baina gerra inperialistaren kontzeptua sovietar estatuari zabaltzean, Shachtman-ek oinen azpian duen lurra zulatu egiten du. Finantza-kapitalaren eta langile-estatuaren hedatzeari izendapen berdina jartze asmoz —nahiz eta azalean egin— Shachtman bata eta bertzearen estruktura soziala bazter baten uzteari ekiten dio… “abstrakzioak” direla aldarrikatuz. Era horretan, marxismoarekin ezkutaketara jolasten, konkretua abstraktu dela esaten du, eta abstraktua arbuiatu egiten du konkretua delako!

Teoriarekin hain era bitxian jolastea ez da ustekabeko gauza. Estatubatuar burgestxiki oro prest dago edozein lurralderen okupazioari “inperialista” izena ematea, batez ere une honetan, AEBk ez daudela burubelarri sartuak ezer inbaditzen. Baina burgestxiki berdinari esango bagenio finantza-kapitalaren kanpo politika guztia inperialista dela, kontutan hartu gabe une jakin batean Finlandia bereganatzen edo  bertze batek bereganatzeaz “defenditu”, gure burgestxikia sumindura gupidatsuaz leher egingo luke. Noski, [Socialist Workers Party-ko] oposizioaren buruzagiak oso ezberdinak dira burgestxiki arrunt batekin alderatuz gero,  bai asmoei bai maila politikoari dagokionez. Baina pentsamendu oinarri berdinak dituzte. Burgestxiki bat beti saiatzen da gertakari politikoak bere oinarri sozialetatik bereizten, gatazka organiko bat dagoelako gertakariaren klase ikuspegiaren eta burgestxikien gizarte mailaren eta hezkuntzaren artean.

—TROTSKY  (‘En defensa del marxismo: De un arañazo al peligro de gangrena’)

1940ko urtarrilak 24

Workers Vanguard, subscribete

http://www.icl-fi.org/subscribe/wv.html

MATERIALISMO DIALEKTIKOAREN ABCa (Trotsky)

Trotsky

MARXISMOAREN DEFENTSAN:

MATERIALISMO DIALEKTIKOAREN ABCa

(L.Trotsky)

[…] Dialektika ez da fikzioa ezta mistizismoa ere, pentsamenduaren zientzia bat baizik, arazorik zail eta sakonenen ulermenera heltzen saiatzen den neurrian, eguneroko bizitzaren gauzen muga gaindituz. Dialektikak eta logika formalak maila altuko matematiken eta oinarrizkoen arteko harreman berdina dute.

Arazoaren muina ateratzen saiatzen naiz era oso eskematiko baten bidez. Silogismo sinplearen aristotelismo logikoa A=A1 proposizioaz hasten da. Postulatu hau ontzat ematen da axioma bezala gizakiaren jardun eta orokortasun arrunt askotan. Errealitatean, ordea, A eta A1 ez dira berdin. Nahikoa da betaurrekoak ipintzea hori ikusteko. Baina norbaitek esan dezake kontua ez dela tamaina edo hizkien forma, kualidade berdinen sinboloak besterik ez direlako, esate baterako azukre libra bat. Objekzioak bete-betean asmatzen du: hain zuzen ere, zeren azukre libra bat ez da inoiz beste azukre libra baten berdina: bien artean diferentzia xumeen eskala bat dago. Norbaitek esan dezake berriro: azukre libra bat azukre libra horren berdina da. Hori ere ez da egia: gorputz guztiak etengabe aldatzen dira bai pisuan, tamainan, kolorean, etab., ez dira inoiz aldagaitz mantentzen. Sofista batek erantzungo luke azukre libra bat azukre libra horren berdina dela “une jakin batean”. Alde batera utziz balio praktiko zalantzagarria duen axioma hori, argudio hori ez da benetan kritika teoriko bat. Nola uler dezakegu “une” hitza? Denbora tarte infinitesimal bat bada, denbora tarte labur horretan aldaketaren bat izango du azukre librak. Edo “momentu” hori abstrakzio matematiko bat da, zero momentu bat? Baina gauza guztiak esistitzen dira denboran; esistentzia bera etengabeko eraldatze prozesu bat da; denbora, beraz, esistentziaren oinarrizko elementua da. Hortaz, “A=A” axiomak esan nahi du gauza bat gauza horren berdina dela ez bada aldatzen, hots, ez bada esistitzen.

Lehenengo begirada batean, eman dezake ñabardura horiek ez dutela inportantziarik. Baina erabateko inportantzia dute zinez. “A=A” axioma da, antza denez, alde batetik, gure ezagutza guztiaren oinarria, eta beste alde batetik, gure akats guztien jatorria. “A=A” axioma arduragabeki erabiltzea muga batzuen artean onar daiteke soilik. Zenbait aldaketa kuantitatibo onar ditzakegu eta “A=A1” dela susmatu. Horren adibide dira azkukre libra baten eroslea eta saltzailea. Orain dela gutxi arte era berean kontsideratzen genuen dolarraren erosahalmena. Baina, zenbait muga gainditu ondoren, aldaketa kuantitatiboak kualitatiboak izatera hel daitezke. Azukre libra bat uraren edo kerosenoaren eraginaren-pean jartzen badugu, azukre libra bat izateari uzten dio. Aldaketa kuantitatibo bat kualitatiboan bilakatzeko unea zehaztea da ezagutzaren lanik inportante eta zailenetarikoa, soziologia barne.

Edozein lagilek daki ezinezkoa dela bi gauza erabat berdin egitea. Terraila konikoak egiterakoan, konoek desbideratze bat izaten dute, eta horrek ezin du, hala ere, zenbait muga gainditu (horri perdoi [=tolerantzia] esaten zaio). Baina, perdoiaren arauak betetzen baldin baditu, konoak  berdinak bezala onartuak izaten dira. Perdoia gainditzen denean kantitatea kualitate bihurtzen da: hau da, terrailak maila okerragokoak edo erabat baztergarriak izango dira.

Gure pentsamendu zientifikoa gure praktikaren atal bat besterik ez da, teknikak ere barnean sartzen dituena. Kontzeptuentzat ere “perdoia” esistitzen da, perdoi hori ez du “A=A1” axioman oinarritzen den logika formalak ezartzen, baizik-eta gauza guztiak beti aldatzen direlaren axioman oinarritzen den logika dialektikoak. Perdoi dialektikoa sistematikoki gainditzeagatik ezaugarritzen da “sen ona”.

Pentsamentu arruntak abstrakzio aldagaitz bezala erabiltzen ditu kapitalismo, moral, askatasun, langile-estatu, eta abar bezalako kontzeptuak, kapitalismoa=kapitalismoa, morala=morala, eta abar aurresuposatzen duelarik. Pentsamendu dialektikoak gauza guztiak eta gertakari guztiak beren aldaketa etengabean aztertzen ditu, zein egoera materialean gertatzen den aldaketa kritikoa zehaztuz, zeinaren ondorioz A, A1 izateari uzten dion, langile-estatu bat langile-estatu izateari uzten dion. Pentsamentu arruntaren funtsezko akatsa da etengabeko mugimenduan oinarritzen den errealitate bateko irudi ez teoriko batzuetan konformatu nahi duela. Pentsamendu dialektikoak kontzeptuei ematen die —hurreratze ahalik eta gertuenen bidez— zuzenketak, zehaztapenak, mami aberastasuna eta malgutasuna: ausartuko nintzateke esaten fenomeno biziei asko gerturatzen dien edertasuna ematen diela. Ez dugu hitz egiten kapitalismoari buruz orokorrean, baizik-eta garapen maila zehatz bat duen kapitalismo zehatz bati buruz. Ez dugu hitz egiten langile-estatu bati buruz, baizik-eta ingurune inperialista bat duen herrialde atzeratu bati buruz, eta abar.

Pentsamendu dialektikoa arruntari zaio pelikula bat argazki bati zaion berdina. Pelikulak ez du argazkia ukatzen, baizik-eta segiden bidez antolatzen ditu mugimenduaren legeen bidez. Dialektikak ez du ukatzen silogismoaren zilegitasuna, baina silogismoak konbinatzen irakasten gaitu, beti aldakorra den errealitate baten ulermenera ahalik eta gertuen hurbiltzeko.

Hegel-ek Logikan lege multzo bat ezarri zuen: kantitatea kualidadean transformatzea, kontraesanen bidezko garapena, forma eta edukiaren arteko gatazka, etenduraren jarraipena,  posibilitatea ezinbestekotasunean bihurtzea, eta abar, hain inportanteak direnak pentsamendu teorikoarentzat silogismo sinplea oinarrizkoagoak diren egitekoaentzat bezala.

Hegel-ek Darwin baino lehenago eta Marx baino lehenago izkiriatu zuen, Frantziar Iraultzak zientziaren pentsamendu orokorrari eman zion bultzada handiari esker. Baina aurrerapen bat zenez, jenio baten lana, Hegel-engandik izaera idealista bat jaso zuen. Hegel-ek itzal ideologikoak azken eta burututako errealitatea balitz bezala ulertu zuen. Marx-ek demostratu zuen itzal horien mugimendua gorputz materialen mugimenduen isla besterik ez dela.

“Materialista” izena ematen diogu gure dialektikari ez zeruan edo gure “hautamen askean” oinarritzen delako, baizik-eta errealitate objektiboan, naturan. Zientzia inkonszientziatik sortzen da, psikologia fisiologiatik, mundu organikoa ezorganikotik, eguzki-sistema nebulosatik. Kate honen kate-maila guztietan, aldaketa kuantitatibo guztiak kualitatiboetan bihurtu ziren. Gure pentsamendua, pentsamendu dialektikoa barne, mundu aldakor honen adierazpide era bat baino ez da. Sistema honetan ez dago lekurik jaikoarentzat, ez patuarentzat, ez arima hilezinarentzat, ez arau, lege eta moral betierekoentzat. Munduaren izaera dialektikotik sortu den pentsamendu dialektikoa guztiz materialista den izaeraren jabe da.

Darwinismoa, “jauzi kualitatiboen” bidez espezien eboluzioa azaltzen duelarik, dialektikaren arrakastarik handiena izen zen natura-zientzien alorrean. Beste arrakasta handi bat elementu kimikoen pixu atomikoen taularen eta elementu bat beste batean transformatzeko prozesuaren aurkikuntza izan zen.

Transformazioaren arazoari estuki elkarloturik sailkapenaren arazoa dago, natura-zientzietan bezain inportantea dena gizarte-zientzietan. Linnaeus-en [Carl von Linné / Carolus Linnaeus] sistema (XIX. mendea), espezien aldaezintasunean oinarritua, landareen deskribapena eta sailkapena jorratzen zuen kanpo ezaugarriei behatuz. Botanikaren haurtzaroa logikaren haurtzaroari analogoa zaio, zeren gure pentsamenduaren forma, gauza bizidun guztiak bezala, eboluzionatzen dute. Soilik espezie aldaezinen ideiari errefusatzea, soilik landareen eboluzioaren historia eta anatomia ikertzea zinez zientifikoa den sailkapena egiteko oinarriak jartzen dizkigu.

Marx, Darwin ez bezala, kontzienteki dialektikoa zena, produkzio-indarren garapenean, eta jabetza harreman horien estrukturan —gizartearen beraren anatomia osatzen duena— sailkapen zientifikoa egiteko oinarriak ezartzen zituen. Marxismoak gizarteen eta estatuen sailkapen arruntaren lekuan —gaur egun gure unibertsitateetan nagusitzen dena— sailkapen materialista dialektikoa ordeztu zuen. Soilik Marx-en metodoaren bidez zuzen zehaztu daiteke langile-estatuaren kontzeptua eta bere hondoratzearen unea.

Hori guztia, ikus dezakeguneraino behintzat, ez du kutsu “eskolastikorik” edo “metafisikorik”,  ezjakin setatsuek dioten bezala. Logika dialektikoak pentsamendu zientifiko garaikidearen mugimenduaren legea adierazten du. Aldiz, materialismo dialektikoaren aurkako borrokak iragan urruna islatzen du, burgesia-txikiaren kontserbadurismoa, unibertsitateko gogaikarrien harropuzkeria… eta fede pittin bat mundu honetatik haratagoko bizitzan.

—L. TROTSKY  (James P. Cannon-i eskutitza: SWP, Langileen Alderdi Sozialistako oposizio burges-txikia. 1939ko abenduaren 15a)

Liga Trotskistaren artikuluak

• 2012ko hauteskundeak: Aukerarik ez langileentzat: Le Bolchebik
• Hego Sudaneko independentzia eta inperialismoaren ondare odoltsua Afrikan: Le Bolchevik
• Errepresio kolonialik ez Reunion-en!: L.B.-en eranskina

LENIN: Iraultza sozialista eta nazioen autodeterminazio eskubidea (2)

2.- Iraultza sozialista eta demokraziaren aldeko borroka

Iraultza sozialista ez da ekintza bakar bat, ez da fronte bakarreko bataila bat, baizik-eta klaseen arteko gatazka handien garai oso bat, fronte guztietan gertatzen den bataila sorta luze bat, hots, ekonomiaren eta politikaren auzi guztietan, eta burgesia desjabetzean amai daiteke soilik.

Akats larria izango litzateke uste izatea demokraziaren aldeko borrokak proletalgoa iraultza sozialistatik urrutiratu dezakeela, edo hau, ahultzea, ezkutatzea, eta abar. Alderantziz; demokrazia osoa ezartzen ez duen sozialismo garailea ezinezkoa den bezala, ezinezkoa da, era berean, burgesia menperatzeko prestatzen den proletalgorik demokraziaren aldeko borroka anitz, kontsekuente eta iraultzailerik sustengatzen ez duena.

Ez litzateke akats txikiagoa programa demokratikoko punturen bat ezabatzea —nazioen autodeterminazioa, adibidez— inperialismoaren-pean “eginezin” edo “ametsezko” delaren ustean oinarrituz. Nazioen autodeterminaziorako eskubidea kapitalismoaren esparruan eginezina delaren adierazpena zentzu absolutuan, ekonomikoan, edo zentzu erlatiboan, politikoan, ulertua izan daiteke.

Aurreneko kasua guztiz okerra da ikuspuntu teorikotik. Lehenik eta behin, zentzu horretan eginezinak dira kapitalismoaren-pean, adibidez, lan-bonoak edo krisien abolizioa, eta abar. Guztiz okerra da modu berean nazioen autodeterminazioa eginezina izatea. Bigarrenik, Norvegia 1905ean Suediatik banatzearen adibide soilak “eginezintasun” hori errefusatzen du zentzu horretan. Hirugarrenik, irrigarri litzateke harreman politiko eta estrategikoen aldaketa txiki batek, adibidez Alemaniaren eta Ingalaterraren artean, gaur edo bihar estatu poloniarra, hindua, etab., berrien sortzea eragitea guztiz “egingarria” dela ukatzea. Laugarrenik, kapital finantzarioak, bere hedatze asmoetan, “libreki” erosi eta sobornatuko du gobernu errepublikar eta demokratiko libreena eta edozein herrialdeko funtzionari hautatua, nahiz-eta “independentea” izan. Kapital finantzarioaren boterea, orokorrean kapitalarena bezala, ezin da suntsitu demokrazia politikoaren alorrean gertatzen den edonolako eraldaketaren bidez; eta autodeterminazioa bete-betean eta esklusiboki alor horri dagokio. Baina kapital finantzarioaren botereak ez du ezabatzen inondik ere demokrazia politikoaren inportantzia klase-zapalkuntza eta klase-borrokaren forma askeago, zabalago eta argiago bat bezala. Horregatik, kapitalismoaren-pean, demokrazia politikoaren aldarrikapenetako bat zentzu ekonomikoan “eginezina” delaren arrazoiketa guztiak okerreko difinizio batean oinarritzen dira, ikuspuntu teorikotik, kapitalismoaren eta demokrazia politiko orokorraren arteko harreman orokor eta funtsezkoei dagokionez.

Bigarren kasuan adierazpen osatugabea eta zehaztugabea da. Zeren ez bakarrik nazioen autodeterminazio-eskubidea, baizik-eta demokrazia politikoaren funtsezko aldarrikapen oro egingarri dira inperialismoan era osagabean, itxuragabetuan, ohiz kanpoko kasuetan (adibidez, 1905ean Norvegia Suediatik banatzea). Kolonien berehalako askapenaren aldarrikapena, sozialdemokrata iraultzaile orok defendatua, “eginezina” da kapitalismoaren-pean, era berean, zenbait iraultza gabe. Baina hortik, inolaz ere, ezin da ondorioztatu sozialdemokraziak uko egin behar dionik aldarrikapen horien guztien aldeko borroka gertu eta irmoari (uko egite horrek burgesiaren eta erreakzioaren jokoan erortzea litzateke), alderantziz: aldarrikapen horiek guztiak ez modu erreformistan, baizik-eta iraultzailean, adierazteko eta gauzatzeko beharra; ez legaltasun burgesari mugatuz, baizik-eta hura hautsiz, ez parlamentuko hitzaldiak eta hitzezko protestak nahikotzat joz, baizik-eta jendetza borroka-ekintzetara bultzatuz, funtsezko aldarrikapen demokratiko ororen aldeko borroka zabalduz eta piztuz proletalgoa burgesia zuzen erasotzeko egoerara heldu arte, hau da, iraultza sozialistara, non burgesia desjabetua izango den. Iraultza sozialista ez da lehertuko soilik greba handi baten ondorioz, edo kale manifestazio baten ondorioz, edo gosetien matxinada baten ondorioz, edo altxamendu militar baten ondorioz, edo jaikialdi kolonial baten ondorioz, izan daiteke baita ere krisi politiko baten ondorioz, Dreyfus afera kasu, edo Saverne-ko gertakaria kasu, edo nazio zapaldu baten banatzeko erreferendumak eraginda.

Inperialismoaren-pean gertatzen den zapalkuntza nazionalaren larriagotzeak beharrezkoa egiten dio sozialdemokraziari borroka “utopikoari” (burgesiak esaten dion bezala), nazioen banatzeko askatasunaren aldeko borrokari uko ez egitea, baizik-eta alderantziz, sutsuki alor horretan sortzen diren gatazkak ere erabiltzea aitzakia bezala jendetzaren ekintzarako eta burgesiaren aurkako ekintza iraultzailetarako.

LENIN

Iñigo Cabacas Lizeranzu, eraila

Iñigo Cabacas Lizeranzu, 28 urteko gaztea, ertzaintzak eraila
Iñigo Cabacas Lizeranzu, un jeune basque de 28 ans, assassiné par la police

LENIN: Iraultza sozialista eta nazioen autodeterminazio eskubidea (1)

Trotsky, Lenin, Kamenev

IRAULTZA SOZIALISTA ETA NAZIOEN
AUTODETERMINAZIO ESKUBIDEA
(tesiak)

Lenin, 1916

1.- Inperialismoa, sozialismoa eta nazio zapalduen askapena

Inperialismoa garapen kapitalistaren maila gorena da. Herrialde garatuetan kapitalak estatu nazionalen alorra gainditu du, konpetentzia monopolioarekin ordezkatu du, sozialismoa gauzatzeko aurrebaldintza objektibo guztiak sortuz. Horregatik, Mendebaleko Europan eta Estatu Batuetan proletalgoaren borroka iraultzaileaz gobernu kapitalisten uzkailtzea eta burgesiaren desjabetzea eguneko agendan izkiriatuak daude. Inperialismoak jendetza borroka horretara bultzatzen du klase kontraesanak neurrigabe larriagotzean, jendetzaren egoera ekonomiko eta politikoa —trustak, garestitasuna— okertzean: Militarismoa areagotzean, gerren maiztasuna handitzean, erreakzioa gogortzean, uztarri nazionala eta harrapaketa koloniala finkatzean eta handitzean.

Sozialismo garaileak halabeharrez demokrazia osoa ezarri behar du, eta beraz, ez du gauzatu behar soilik nazioen eskubideen berdintasun osoa, baizik-eta errealitatean bihurtu nazio zapalduen autodeterminazio eskubidea, hots, banaketa politikorako eskubide askatasuna. Bere jardunbide guztiarekin —bai gaur, bai iraultza garaian eta bere garaipenaren ondoren— nazio zapalduak askatu eta beraien artean aliantza askean (eta aliantza askea hitz faltsu bat da banatzeko askatasunik gabe) oinarritutako harremanak ezarriko dituztela frogatzen ez duten alderdi sozialistek traizioa egingo diote sozialismoari.

Argi dago demokrazia estatu forma bat dela eta berarekin desagertuko dela, baina hori soilik sozialismotik —behingoz garaile eta finkatua— komunismo osora iragatean izango da.

LENIN

1916ko urtarrilean-otsailean izkiriatua
1916ko apirilean argitaratua
M.I.A. -ren gaztelerazko argitalpen digitalean oinarritua

Analisis marxista-leninista sobre Chile, años '70

70. hamarkadako Txileri buruzko analisi marxista-leninista:

http://icl-fi.org/espanol/pdf/cuardenos_marxistas_3.pdf

Martxoak 28: Tibetar jopuen askapenaren eguna (2012)

28 de marzo: Dia de emancipacion de los siervos tibetanos
28 mars: Jour d'émancipation des serfs au Tibet

Gora 1949ko Iraultza! ¡Arriba la revolucion de 1949!
Gora martxoaren 28a! ¡Arriba el 28 de marzo!

Argazkian Juan Karlos Izagirre traidore antisozialista jauntxo tibetarren bandera kontrairaultzailearekin
¡No a la contrarrevolucion! ¡No a la restauracion del viejo regimen!

¡Los esquiroles no pasarán!

Martxoak 29 greba orokorra
29 marzo folga xeral
29 març vaga general
29 marzo Huelga General

Remember Trayvon Martin: There's no justice in capitalist America!

"Remember Trayvon Martin:
There's no justice for black people in racist, capitalist America!
For workers revolution! -Spartacist League-"

Trayvon Martin

Ikasle estaubatuarren protesta erailketa salatzeko

Trotskyist banner: "Power to the Working Class
Forward to Socialism" (South Africa, 2006)

Poster sovietarra: "Afrikak borrokatzen du, Afrikak irabaziko du!"

Elkarrizketa J.C. Moreno Cabrera linguistarekin

"Jo sóc marxista...
Sóc partidari d'una república obrera catalana
solidàriament federada amb les altres
repúbliques obreres de la península ibèrica"

'Tenim un problema', deia l'ABC referint-se a Catalunya. En canvi, Juan Carlos Moreno Cabrera, catedràtic de lingüística general de la Universitat Autònoma de Madrid, crític del nacionalisme espanyol excloent, troba que el problema, el té Espanya, concretament en les estructures franquistes de l'estat, començant per la constitució del 1978. En aquesta entrevista, feta per correu electrònic, Moreno Cabrera explica que a Espanya el reconeixement del dret d'autodeterminació ha desaparegut, també de l'esquerra.

—Diu el diari ABC que Catalunya és un problema per a Espanya. Com a espanyol, com ho veieu?
—La constitució espanyola del 1978 no reconeix el dret d'autodeterminació de les nacionalitats històriques. Juntament amb la monarquia, tenim aquí una herència del franquisme que encara no s'ha superat. El problema no és Catalunya, sinó que les estructures franquistes de l'estat central no es van desmuntar completament. Aquest és el problema. El tribunal suprem ha dictaminat que els crims del franquisme no constitueixen crims contra la humanitat. Aquest és un indici, entre més, de l'autèntic problema.

—L'agressivitat anticatalana ha crescut en alguns mitjans de comunicació de Madrid. També passa això en alguns sectors més i en la població espanyola en general?
—No ho sé. Més que agressivitat anticatalana, hi ha una lluita dels poders de l'estat espanyol contra el reconeixement dels drets històrics del poble català. L'espanyolisme institucional, disfressat de patritotisme constitucional, porta la idea que el català no és sinó un accident regional de l'espanyol. En això està, al meu entenent, l'anticatalanisme.

—Hi ha consciència a Espanya del creixent independentisme de la societat catalana? Se n'entenen els motius?
—No, perquè la reivindicació del dret d'autodeterminació, per la qual els partits antifranquistes van lluitar durant la dictadura, ha desaparegut pràcticament de l'esquerra actual. La idea és que, com diu la constitució del 1978, la nació espanyola és indissoluble, cosa que és un postulat nacionalista que moltíssima gent considera indiscutible. Una altra herència del franquisme.

—Creieu que Espanya acceptaria una declaració d'independència de Catalunya? Com hi reaccionaria?
—La constitució postfranquista que tenim actualment impedeix aquesta acceptació. És evident que cal fer una nova constitució que reconegui el dret d'autodeterminació de les nacionalitats històriques. Mentre això no es produeixi, no tan sols serà inacceptable la independència de Catalunya, sinó també un referèndum d'autodeterminació del poble català.

—Què en penseu, de la resposta del govern britànic a la iniciativa escocesa de referèndum per la independència?
—No la conec bé, només d'orella. Però els escocesos fa molt que lluiten pel dret d'autodeterminació.

—L'ex-president Jordi Pujol explica que ha fracassat en un intent de trenta anys de bastir ponts entre Catalunya i Espanya. I ara únicament veu la independència com a sortida per a Catalunya. L'enteneu?
—Jo sóc marxista i mai no donaré suport ni a Pujol ni a Mas, que són dirigents que diuen que serveixen Catalunya, però que en realitat serveixen el gran capital i la banca, com els governs de l'estat espanyol, del PSOE i del PP. Sóc partidari d'una república obrera catalana solidàriament federada amb les altres repúbliques obreres de la península ibèrica.

—Hi ha un debat sobre la viabilitat econòmica de la independència de Catalunya. Espanya seria viable econòmicament sense Catalunya?
—La situació econòmica en l'estat de descomposició actual és absolutament inviable, tant a Europa com a la península Ibèrica. Jo propugno la socialització sota control obrer de les institucions financeres internacionals, la nacionalització de la banca i el control obrer de l'economia.

—Tradicionalment el nacionalisme espanyol ha volgut dissoldre la catalanitat en el seu projecte unificador. S'estima més ara expulsar Catalunya de l'estat? Treure-se-la de sobre?
—El nacionalisme espanyol actual és incompatible amb el reconeixement del dret d'autodeterminació del poble català.

—Com preveieu la futura relació entre Catalunya i Espanya?
—Si no hi ha canvis revolucionaris (com, per exemple, la redacció d'una nova constitució), continuarà essent més o menys com ara.

Iturria:http://www.vilaweb.cat/noticia/3995486/20120319/moreno-cabrera-problema-catalunya-sino-estructures-franquistes-lestat.html

保卫中国反对帝国主义和反革命！为工人政治革命而斗争！

保卫中国反对帝国主义和反革命！
为工人政治革命而斗争！
巴斯克地區 ,  欧洲 , 2005

http://www.icl-fi.org/chinese/oldsite/WHITHER.HTM

Trotskyist graffiti in Europe with chinese text, 2005

Viktor Onopko: "Komunismoa hobea zen hezkuntza eta kirolarentzat"



Deportistas del estado obrero burocraticamente deformado coreano

“El sistema comunista era mejor para la educación y el deporte”, dice; “los colegios, las escuelas deportivas y las infraestructuras estaban muy bien. Después, cuando cayó la URSS, solo se pensaba en el dinero." [...]

"Se cayó todo: las escuelas, los entrenadores… Los técnicos de la URSS eran buenos profesionales. Ahora no hay muchos buenos técnicos ni buenas instalaciones para los niños. Solo las tienen los grandes clubes y las grandes ciudades, pero no es suficiente”.

http://deportes.elpais.com/deportes/2012/03/14/actualidad/1331715141_208646.html

"¡No a la paz con el estado actual!"

Mitina 30eko hamarkadan

"Las revoluciones no se hace con el permiso de los altos poderes que están en autoridad; el ideal socialista no puede ser conseguido dentro del marco del estado actual; hay que derribar el estado para conseguir asegurar la posibilidad de vivir.

¡No a la paz con el estado actual!"

— Wilhelm Liebknecht, Las elecciones al parlamento son solo medios de agitacion (1869)

"Bakerik ez gaurko estatuarekin!"

Milizianoak Alegian (Gipuzkoa)

"Iraultzak ez dira egiten agintean dauden botere gorenei baimena eskatuz; ideal sozialista ezin da lortu gaur egungo estatuaren esparruan; estatua eraitsi behar da bizi-aukera ziurtatzeko.

Bakerik ez gaurko estatuarekin!"

— Wilhelm Liebknecht, 'Parlamenturako hauteskundeak agitaziorako tresna besterik ez da' (1869)

Izagirre (Bildu) levanta la bandera española y la teocratica tibetana en Donostia

Izagirre (Bildu), el mismo que alza la bandera española y la de la UE en Donosti,

 alza la contrarrevolucionaria tibetana

¡Abajo la campaña contrarrevolucionaria
y anticomunista de Bildu!

¡Abajo el movimiento 'Tibet Libre', tapadera de la CIA!

Gora Txinako Herri Errepublika! Gora Tibet sozialista!
Gora 1949ko iraultza!

Juan Karlos Izagirre, ese mismo alcalde de Bildu que mantiene la bandera monarquica española en el ayuntamiento de Donostia se ha atrevido a elevar la bandera tibetana pre-revolucionaria, que nada tiene que ver con la lucha por la igualdad en el Tibet. Es, al contrario, una bandera que simboliza el dominio del clero tibetano y de los terratenientes sobre las clases esclavizadas de aquella nación, felizmente desbancadas del poder estatal tras la Revolucion China.

Los traidores de la izquierda abertzale, con el bufón de Izagirre al frente, con este acto, no hacen más que darle alas a las fuerzas reaccionarias y contrarrevolucionarias, casi siempre financiadas por la CIA u otras oscuras organizaciones de las dictaduras capitalistas, que quieren volver al antiguo regimen teocratico en el Tibet y llevar a la China Popular a su situación anterior de colonia.

Una cosa es sostener la igualdad de los pueblos y el internacionalismo proletario y otra verter lagrimas de crocodrilo y apoyar el imperialismo humanitario.

La campaña de los colaboracionistas de Bildu está abocada al fracaso. Los trabajadores socialistas chinos, tibetanos y vascos sabrán repeler los montajes anticomunistas y las intoxicaciones proimperialistas vertidas por los plumiferos del Gara.

La bandera roja sigue y seguirá ondeando en el techo del mundo, por mucho que pataleen los frentepopulistas y los democratas-capitalistas de todo pelaje.

Que los traidores como Juan Karlos Izagirre y los periodistas del Gara celebren el Alzamiento Nacional (...tibetano) y se apenen por el triunfo del bando progresista en la Guerra Civil china. Nosotros, en cambio, celebraremos, el 28 de marzo, el Día de Emancipación de los Siervos y sentiremos sana envidia de que nuestros hermanos de clase chinos y tibetanos supieran vencer en su guerra civil.

http://marxismoa.blogspot.com/search/label/Jim%20Robertson

http://www.icl-fi.org/english/wv/695/tibet.html

http://www.youtube.com/watch?v=uSQnK5FcKas&context=C47ff333ADvjVQa1PpcFO6HcAo_arRv7p6FIc0W9aYTEppqAXj9vw=

La Revolucion China acabó con la servidumbre en Tibet y con la teocracia

2 postfrankista, kolaborazionista 1.

Communist graffiti, Europa 2005

29M: Huelga general ¡Tods a los piquetes!

La policia ataca a antifaxistas vascos y protege a nazis

Polizia (hots, kapitalismoaren defentsarako talde armatu erregularrak) bortizki oldartu zen Baionan (Lapurdi) talde faxista batek (hots, kapitalismoaren defentsarako talde armatu irregularrak) Aturri ibaiaren hiriburuan bilera bat egin behar zuela-eta protesta txiki bat egin zutenen aurka.

La policia (bandas armadas regulares de defensa del capitalismo) reprimió violentamente en Baiona (Lapurdi) una pequeña manifestacion que protestaba por la reunion de una banda faxista (bandas irregulares de defensa del capitalismo) en la capital del Aturri.
2012/3/1

Clara Zetkin

“Emakume proletarioaren askapena ezin du antzekotasunik izan emakume burgesak bere klaseko gizonezkoaren aurka garatzen duenarekin; alderantziz, bere borroka bere klaseko ginonezkoarekin elkarturik doa kapitalisten klasearen aurka […] Bere borrokaren azken xedea ez da gizonekin libreki lehiatzea, baizik-eta proletalgoak botere politikoa konkistatzea. Emakume proletarioa soinez soin borrokatzen du bere klaseko gizonekin bat gizarte kapitalistaren aurka […]”

—Clara Zetkin (Gothako Biltzarra, 1896)

Milicia bolchevique

"La lucha de emancipación de la mujer proletaria no puede ser una lucha similar a la que desarrolla la mujer burguesa contra el hombre de su clase; por el contrario, la suya es una lucha que va unida a la del hombre de su clase contra la clase de los capitalistas [...] El objetivo final de su lucha no es la libre concurrencia con el hombre, sino la conquista del poder político por parte del proletariado. La mujer proletaria combate codo a codo con el hombre de su clase contra la sociedad capitalista [...] "

—Clara Zetkin (Congreso de Gotha 1896)

Clara Zetkin eta Rosa Luxemburg militante komunistak

Angel Berrueta, herriak ez du barkatuko

Liga Komunista Internazionalaren atal berria

Liga Komunista Internazionalak korear atala estreinatzen du Txinako Herri Errepublika eta Ipar Korea defendatuz:
http://www.icl-fi.org/korean/index.html

Errepresioa Gasteizen Martxoak 3ko biktimen omenezko manifestazioan

Pernando Barrena: Me halaga que Egibar diga que somos la nueva burgesia vasca

Por cierto, sostiene Joseba Egibar que Bildu-Amaiur es «la nueva burguesía vasca». ¿Le sorprende, le molesta...?

(Risas) A mí, personalmente, no. Si eso es así, si hay sectores de la burguesía vasca que están planteándose o que ya han apostado por Bildu o Amaiur, quiere decir que nuestras ofertas no son ya solo atractivas para la clase trabajadora vasca, sino también para sectores de la clase media. Por tanto, esa afirmación les tendría que dar mucho que pensar precisamente a ellos. Si miramos a otros procesos, cuando los movimientos de liberación nacional y social comienzan a ser atractivos para las clases medias, alcanzan el poder institucional. Lejos de sentirme ofendido, me lo planteo como un halago.
[+]

Karramarroak kaioen aurka

29 de marzo huelga general
Martxoak 29 greba orokorra (Hegoalden)
29 de marzo folga xeral

Don Martin Garitano quiere aprender

Manifestantes sudafricanos victimas del frente popular (la Alianza Tripartita de la burguesa ANC con los stalinistas del SACP y la burocracia de COSATU) con bandera trotskista: "Power to the working class" y "Forward to socialism"

“Garitano defiende aprender de la experiencia de Sudáfrica”.  

Así  titulaba una noticia del 26 de febrero el diario jeltzale Noticias de Gipuzkoa.  Así seguía la cosa:  

“El diputado general de Gipuzkoa, Martin Garitano, volvió a recurrir ayer a la corbata -que está utilizando en contadísimas ocasiones- para recibir al viceministro de la Presidencia para Monitoreo y Evaluación de Sudáfrica y parlamentario del ANC Kopeng Obed Bapela. El encuentro se celebró por la tarde en el Palacio foral de Donostia”.

A los términos ‘Garitano’, ‘corbata’, ‘palacio’, ‘viceministro’ y ‘diputado’ solo le faltaba una verbo que coronase esa sucesión de palabras: 'enriquecedor'

La Diputación calificó el encuentro de “muy enriquecedor”. Con la que está callendo los de Bildu nos hablan de ‘enriquecimiento’. ¿Será para sus amigos de Kutxabank?

Volvamos al titular: “Garitano defiende aprender de la experiencia de Sudáfrica”.  

Si don Garitano quiere aprender de Sudafrica ha de saber que el apartheid fue destruido, no gracias al compromiso, la responsabilidad y la conciliación con los opresores, sino al contrario. El apartheid fue tumbado, via militar, por la heroica lucha internacionalista de los hombres y mujeres de las Fuerzas Armadas Revolucionarias cubanas y del apoyo de la Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas, que combinadas con el empuje de la lucha anticolonial del pueblo angolano, namibio y sudafricano pudieron acabar con el régimen racista, preservar la recientemente obtenida independencia de Angola y conquistar la de Namibia. Y de rebote ayudar al pueblo palestino, víctima de la burguesía sionista que probaba sus armas nucleares en zona austral, conjuntamente con la Sudafrica del apartheid.

Aprenda usted de la Batalla de Cuito-Cuanavale, de la lucha revolucionaria, don Garitano, si quiere usted acabar con el apartheid franco-español. De lo contrario siga con sus experiencias “enriquecedoras” y con su gestión de las instituciónes borbonico-capitalistas provinciales.

Las FAR cubanas en Angola

Prensa trotskista critica el regimen de neo-apartheid

Cubanas en Angola

Dos "socialistas"

Gora Martxoaren 8a, emakume langilearen borroka-egun internazionala

La Journée internationale des ouvrières

Lenin
1921eko martxoak 8

Un des traits essentiels du bolchévisme et de la Révolution russe a été d'attirer à la politique ceux qui étaient le plus opprimés sous le capitalisme. Dans les monarchies et les républiques démocratiques bourgeoises, la majorité de la population est opprimée, trompée, pillée par les capitalistes. Cette oppression, cette tromperie, ce pillage du travail populaire sont inévitables tant que subsiste la propriété du sol, des fabriques, des usines.


L'essence du bolchévisme, du pouvoir des Soviets, consiste en ce qu'il dévoile le mensonge et l'hypocrisie de la démocratie bourgeoise, abolit la propriété privée de la terre et des usines et réunit tout le pouvoir entre les mains des masses travailleuses et exploitées. Ce sont ces masses elles‑mêmes qui prennent en mains la politique, c'est‑à‑dire l'édification de la société nouvelle. L'oeuvre est difficile, mais il n'est pas d'autre issue à l'esclavage du salariat.


Pour entraîner les masses dans la politique, il faut y entraîner les femmes. Car, sous le régime capitaliste, la moitié du genre humain est doublement opprimée. L'ouvrière et la paysanne sont opprimées par le capital ; en outre, même dans les plus démocratiques des républiques bourgeoises, elles restent devant la loi des êtres inférieurs à l'homme ; elles sont de véritables « esclaves domestiques », car c'est à elles qu'incombe le travail mesquin, ingrat, dur, abrutissant de la cuisine et du ménage.


La révolution bolchévique a coupé les racines de l'oppression et de l'inégalité de la femme, ce que n'avait encore osé faire aucun parti, aucune révolution. De l'inégalité de la femme devant la loi, il ne reste pas trace chez nous. L'inégalité odieuse dans le mariage, le droit familial, la question des enfants a été totalement abolie par le pouvoir de Soviets.


Ce n'est là qu'un premier pas vers l'émancipation de la femme. Mais pas une seule République bourgeoise, même parmi les plus démocratiques, n'a osé le faire, et cela de crainte d'attenter au principe sacro‑saint de la propriété individuelle.


Le second, (le plus important) a été la suppression de la propriété privée sur la terre et les usines. Voilà ce qui ouvre la voie à l'émancipation effective et intégrale de la femme et à son affranchissement de « l'esclavage domestique » par la substitution de la grande économie collective à l'économie domestique individuelle.


Cette émancipation est chose difficile, car il s'agit de transformer des coutumes, des mœurs enracinées depuis des siècles. Mais nous avons déjà un début, le branle est donné et nous sommes engagés dans la vole nouvelle.


Aujourd'hui, journée internationale des ouvrières, dans tous les pays du monde d'innombrables réunions d'ouvrières voteront des adresses de félicitation à la Russie des Soviets, qui a inauguré l’œuvre difficile, mais grande et féconde, de leur libération ; les leaders du mouvement féminin exhorteront à ne pas perdre courage devant la sauvage réaction bourgeoise. Plus un pays bourgeois est « libre » ou « démocratique », plus les capitalistes répriment avec cruauté le mouvement ouvrier. Nous en avons un exemple dans la République démocratique des Etats‑Unis. Mais les travailleurs se réveillent. La guerre impérialiste a tiré de leur torpeur les masses laborieuses d'Amérique, d'Europe et même d'Asie.


Le monde entier est en effervescence. La libération des peuples du joug de l'impérialisme, la libération des ouvriers et des ouvrières du joug du capital progresse irrésistiblement. Elle s'accomplit, grâce à la poussée de dizaines et de centaines de millions d'ouvriers et d'ouvrières, de paysans et de paysannes. C'est pourquoi la cause de l'émancipation du travail triomphera dans le monde entier.

--Lenin

Así actuan los amigos de Antikapitalistak y Gorripidea en la 'democratizada' Libia

Foto: Los antitrotskistas de Antikapitalistak y Gorripidea solidarizandose con los "rebeldes" de la OTAN, peones del imperialismo en la agresión a Libia.

El Ejercito Popular de Corea advierte a los provocadores belicistas contrarrevolucionarios coreanos

LLL-demo, Berlin

Ejercito Popular de Corea envía aviso abierto al círculo militar surcoreano

Fuente:  http://www.kcna.kp/goHome.do?lang=spa

Pyongyang, 19 de febrero (ACNC) -- Con respecto a que los belicistas del círculo militar surcoreano intentan desarrollar el día 20 los ejercicios de fuego naval hacia las aguas jurisdiccionales de la República Popular Democrática de Corea en los alrededores de las 5 islas del Mar Oeste de Corea, la comandancia del frente occidental del Ejército Popular de Corea publicó el día 19 el siguiente aviso abierto:

Tal intento de los belicistas surcoreanos constituye una premeditada provocación militar encaminada a mantener a toda costa esa ilegal e ilegítima "línea de limite al Norte" y llevar al umbral de guerra la situación general de la Península Coreana al agravar al máximo la ya bastante tensa situación de dicha zona marítima.

Ante la situación dada, la comandancia del frente occidental del Ejército Popular de Corea avisa bajo la autorización como sigue:

Las aguas jurisdiccionales de la RPDC en el Mar Oeste de Corea son la zona donde ella ejerce dignamente su soberanía.

Si se inicia la provocación militar de los traidores surcoreanos contra la polémica zona sobrepasando la sagrada línea de demarcación marítima de la RPDC y se observa una sola espiral de agua en las zonas marítimas jurisdiccionales de ella, comenzará en el acto el implacable golpe de respuesta de la RPDC.

Por lo tanto, todos los civiles que habitan o se ganan la vida en las 5 islas del Mar Oeste y sus periferias, deberán evacuarse a los lugares seguros antes de las 9 del día 20 cuando se iniciará el provocativo fuego naval de los belicistas del círculo militar surcoreano.

La camarilla del traidor Lee Myung Bak no debe olvidar la lección del incidente de fuego artillero en la isla Yonphyong ocurrido el 23 de noviembre de 2010. -0-

학살

Cientificas norcoreanas
¡Por la defensa de la Revolucion coreana!