Gora Maiatzaren Lehena!
"Sozialismoa, independentzia, Komunismoruntz"
"Socialisme, Indépendance VERS LE COMMUNISME"
Bildu Euskal Herria? bozkarik ez traidoreentzat!
Bozkarik ez langileriaren etsaientzat!Borroka da bide bakarra! Askatasuna ez da negoziatzen!
Ilegalizaziorik ez!
'Estatua eta Iraultza' (Lenin), 3.kapitulua, 2. puntua
2.- ZEREKIN ORDEZKATU ESTATUAREN
MAKINA BEHIN HAU SUNTSITUTA?
1847an, Manifestu Komunistan, Marxek galdera hauei oraindik
ere erantzun erabat abstraktua ematen zien, edo, zehatzagoak
izateko, eginkizunak seinalatzen zituen baina betetzeko
bitartekoak ez. Estatuaren makina behin suntsituta, “klase dominatzaile
bezala antolatutako proletalgoagatik”, “demokraziaren
konkistagatik” ordezkatzea: hau zen Manifestu Komunistaren
erantzuna.
Utopietan galdu gabe, Marxek masen mugimenduaren
esperientziatik espero zuen jakitea klase dominatzaile bezala
antolatutako proletalgoak zein forma konkretu izan behar zuen
eta antolakuntza honek “demokraziaren konkistarik” osoenarekin
eta kontsekuenteenarekin nola koordinatu behar zuen.
Frantziako Gerra Zibila lanean, Marxek azterketarik arretatsuenera
ezartzen du Komunaren esperientzia, nahiz eta esperientzia
hau oso laburra izan. Aipatu ditzagun obra honetako
pasarte garrantzitsuenak:
Erdi Arotik zetorren eta XIX. mendean garatu zen “estatu
botere zentralizatua, bere organoekin: armada iraunkorra,
polizia, burokrazia, kleroa eta magistratura”. Kapitalaren eta
lanaren arteko klaseko antagonismoaren garapenarekin, “Estatuaren
boterea, gero eta lanaren zapalkuntzarako botere publikoaren,
klase dominazioko makina baten, izaera handiagoa
hartuz joan zen. Iraultza bakoitzaren ondoren, zeinak aurrerapauso
bat adierazten duen klase arteko borrokan, gero eta
nabarmenago agertzen da estatu boterearen izaera zapaltzaile
hutsa”. 1848-1849ko iraultzaren ondoren, Estatuaren boterea
“lanaren aurkako kapitalaren arma nazional” bihurtzen
da. Bigarren Inperioak hau finkatu egiten du.
“Inperioaren antitesi zuzena Komuna zen”. “Klase dominazio
monarkikoa bakarrik ez ezik, klase dominazio bera abolitu
behar zuen errepublikaren forma zehatza zen…”
Zertan oinarritu zen, konkretuki, errepublika proletario,
sozialista, honen forma “zehatz” hau? Zein zen sortzen hasi zuen
Estatua?
“…Komunaren lehen dekretua (…) armada iraunkorra
ezabatzea izan zen hau herri armatuagatik ordezkatzeko…”.
Aldarrikapen hau sozialista izendatuak izan nahi duten
alderdi guztien programetan dago. Baina euren programek balio
dutena, ezerk baino hobeto gure sozial iraultzaileen eta
mentxebikeen jokabideak erakusten digu, hain zuzen ere otsailaren
27ko iraultzaren ondoren errebindikazio hau praktikan
jartzeari uko egin diote!
“…Komuna sufragio unibertsalez hiriko distritu ezberdinetan
hautaturiko udal kontseilariz osatua zegoen. Arduradun
eta momentu oro karguz kengarriak ziren. Bere kideen gehiengoa,
noski, langileak edo langile klasearen ordezkari ezagunak
ziren…
…Gobernu zentralaren instrumentu bat izaten jarraitu beharrean,
polizia berehala desjabetu zuten bere atributu politikoez
eta Komunaren instrumentu bihurtua izan zen, honen aurrean
arduradun eta karguz kengarria momentu oro… Eta berdin
egin zen administrazioaren beste adarretako funtzionarioekin…
Komunako kideetatik beheraka, kargu publiko guztiek langileen
soldatak jaso behar zituzten. Estatuko goi kargudunek sortutako
interesak eta ordezkaritza gastuak goi kargudunekin beraiekin
desagertu ziren… Behin armada iraunkorra eta polizia, gobernu
zaharraren indar fisikoko elementuak zirenak, ezabatuta Komuna
irrikatan zegoen errepresio indar izpirituala, apaizen boterea,
suntsitzeko… Funtzionario judizialek galdu egin behar zuten
itxurazko independentzia hura… Etorkizunean funtzionario hautatuak,
arduradunak eta karguz kengarriak izan behar zuten…
Honela beraz, Komunak Estatu makina suntsitzean, itxuraz
demokrazia osoago bategatik “bakarrik” ordezkatzen du
hau: armada iraunkorraren desegitea eta funtzionario guztien
erabateko hautagarritasuna eta kargu kengarritasuna. Baina,
egia esan, honek instituzio batzuen eta esentzian modu ezberdinekoak
diren besteen arteko aldaketa erraldoia “bakarrik”
adierazten du. Hain zuzen ere “kantitatea kalitate bilakatzen
den” kasu baten aurrean gaude: demokrazia, praktikara gauzatu
daitekeen modurik osatuenean eta kontsekuenteenean
eramanda, demokrazia burges izatetik demokrazia proletario
bihurtzen da, Estatu bat izatetik (klase jakin baten errepresio
indar berezia) jada zentzu hertsian Estatu bat ez den zerbaitetan.
Oraindik beharrezkoa da burgesia erreprimitzea eta bere
erresistentzia garaitzea. Hau bereziki beharrezkoa zen Komunarentzat,
eta bere porrotaren kausetako bat hau tinkotasun
nahikoarekin egin ez izanean datza. Baina hemen organo zapaltzailea
jada herriaren gehiengoa da eta ez gutxiengo bat betidanik
izan zen moduan, bai esklabutzan eta mirabetzan bezala
soldatapeko esklabutzan ere. Eta, herritarren gehiengoak
bere kabuz zapaltzaileak erreprimitzen dituen momentutik
aurrera, jada ez da beharrezkoa errepresiorako “indar berezi”
bat! Zentzu honetan, Estatua iraungitzen hasten da. Gutxiengo
pribilegiatu baten instituzio berezien ordez (burokrazia pribilegiatua,
armada iraunkorreko agintariak), eginkizun hau
gehiengoak burutu dezake zuzenean, eta herri guztiak zenbat
eta gehiago esku hartu estatu boterearen berezko funtzio hauetan,
orduan eta txikiagoa da botere honen beharra.
Honen inguruan, bereziki aipagarria da Komunak dekretaturiko
neurrietako bat, Marxek azpimarratzen duena: ordezkaritzako
gastu guztien, funtzionarioen diru pribilegio guztien
abolizioa; Estatuko funtzionario guztien soldaten murrizketa
“langile baten soldataren” mailaraino. Hemen agertzen
da modurik agerienean demokrazia burgesetik demokrazia
proletariorako, zapaltzaileen demokraziatik klase zapalduen
demokraziarako, Estatua klase jakin baten errepresioko “indar
berezi” izatetik herriaren gehiengoaren, langile eta nekazarien,
indar bateratuaren errepresioa izaterako biraketa. Eta
hain zuzen ere, hain bistakoa den puntu honetan da —agian
garrantzitsuena Estatuaren auziari dagokionean— Marxen
ikasgaiak ahazmenera zokoratuenak izan direna! Jendarteratzeko
azalpenetan —zeinan kopurua zenbaezina den— ez da
honetaz hitz egiten. “Ohikoa” honen inguruan isilik egotea da,
modatik pasatako “sineskeria” bat izango balitz bezala; kristauek
egin zutenaren moduko zerbait, Estatuko erlijio bilakatu
ondoren, kristautasun primitiboaren eta bere izpiritu demokratiko
iraultzailearen “sineskeriak” ahaztu zituztenean.
Estatuaren funtzionario altuen soldatak murrizteak “besterik
gabe” demokrazia inozo, primitibo, baten errebindikazioa
dirudi. Oportunismo modernoaren “fundatzaileetako” batek,
E. Bernstein sozialdemokrata ohiak, behin baino gehiagotan
ekiten dio demokrazia “primitiboaren” inguruko burla burges
hauek errepikatzeari. Oportunista guztiek bezala, egungo kautskiarrek
bezala, ez zuen inolaz ere ulertzen, lehenik eta behin,
kapitalismotik sozialismorako pausoa ezinezkoa dela demokrazia
“primitiborako” “itzulera” jakin bat gabe (zeren, nola
pasa bestela Estatuaren zereginak herritarren gehiengoak,
honek guztiak, burutzera?) eta, bigarrenik, “demokrazia primitibo
hau”, kapitalismoan eta kultura kapitalistan oinarrituta,
ez dela historiaurreko edo garai aurrekapitalistako demokrazia
primitiboa. Kultura kapitalistak ekoizpen handia sortu
du, fabrikak, trenbideak, posta, telefonoa, etab., eta oinarri
honen gainean “estatu botere” zaharraren funtzioen gehiengo
ikaragarria hainbeste sinplifikatu dira eta erregistroko, kontabilitate
eta kontroleko, operazio hain sinpleetara murriztu
daitezke, ezen irakurtzen eta idazten dakiten guztientzat eskuragarriak
direla, “langile baten ohiko soldata” batengatik burutu
daitezkeela, zerbait pribilegiatua eta “hierarkikoa” den
itzal guztietatik garbituak izan daitezkeela (eta izan behar
dutela).
Funtzionario guztien erabateko aukeragarritasuna eta
kargu kengarritasuna edozein momentutan, beren soldataren
murrizketa “langile baten ohiko soldata” baten mugetaraino,
neurri demokratiko hauek, sinpleak eta “berez ulergarriak”,
langileen eta nekazarien interesak guztiz batzen dituzten heinean,
kapitalismotik sozialismora joateko zubi bezala balio
dute. Neurri hauek Estatuaren berrantolaketari, gizartearen
berrantolaketa erabat politikoari, eragiten diote, baina begi
bistakoa da beren zentzu osoa eta garrantzia, jada gauzatzen
edo prestaketan dagoen “desjabetzaileen desjabetzearekin” lotuta
bakarrik hartzen dutela, hau da, ekoizpen baliabideen jabetza
pribatu kapitalista jabetza sozial bihurtzearekin.
“Komunak —idatzi zuen Marxek— errealitate bilakatu
zuen iraultza burges guztien topikoa dena, gobernu merke bat,
gastuen bi iturri handiak deuseztean: armada iraunkorra eta
Estatuaren burokrazia”.
Nekazarien artean, burgesia txikiaren geruza ezberdinetan
bezala, gutxiengo hutsal bat bakarrik “igotzen da”, “aurrera
egiten du” zentzu burgesean, hau da, bihurtzen da jende dirudun,
egoera egonkor eta pribilegiatu bat duten burges edo
funtzionario. Nekazal masa bat existitzen den herrialde kapitalista
guztietako nekazarien gehiengo zabala (eta herrialde
kapitalista hauek gehiengoa osatzen dute) gobernuagandik
zapaldurik dago eta hau eraistea irrikatzen du, gobernu “merke”
bat irrikatzen du. Hau soilik proletalgoak burutu dezake
eta, burutzean, pauso bat ematen du Estatuaren berregituraketa
sozialistarantz.
--Vladimir Ilitx Lenin
MAKINA BEHIN HAU SUNTSITUTA?
1847an, Manifestu Komunistan, Marxek galdera hauei oraindik
ere erantzun erabat abstraktua ematen zien, edo, zehatzagoak
izateko, eginkizunak seinalatzen zituen baina betetzeko
bitartekoak ez. Estatuaren makina behin suntsituta, “klase dominatzaile
bezala antolatutako proletalgoagatik”, “demokraziaren
konkistagatik” ordezkatzea: hau zen Manifestu Komunistaren
erantzuna.
Utopietan galdu gabe, Marxek masen mugimenduaren
esperientziatik espero zuen jakitea klase dominatzaile bezala
antolatutako proletalgoak zein forma konkretu izan behar zuen
eta antolakuntza honek “demokraziaren konkistarik” osoenarekin
eta kontsekuenteenarekin nola koordinatu behar zuen.
Frantziako Gerra Zibila lanean, Marxek azterketarik arretatsuenera
ezartzen du Komunaren esperientzia, nahiz eta esperientzia
hau oso laburra izan. Aipatu ditzagun obra honetako
pasarte garrantzitsuenak:
Erdi Arotik zetorren eta XIX. mendean garatu zen “estatu
botere zentralizatua, bere organoekin: armada iraunkorra,
polizia, burokrazia, kleroa eta magistratura”. Kapitalaren eta
lanaren arteko klaseko antagonismoaren garapenarekin, “Estatuaren
boterea, gero eta lanaren zapalkuntzarako botere publikoaren,
klase dominazioko makina baten, izaera handiagoa
hartuz joan zen. Iraultza bakoitzaren ondoren, zeinak aurrerapauso
bat adierazten duen klase arteko borrokan, gero eta
nabarmenago agertzen da estatu boterearen izaera zapaltzaile
hutsa”. 1848-1849ko iraultzaren ondoren, Estatuaren boterea
“lanaren aurkako kapitalaren arma nazional” bihurtzen
da. Bigarren Inperioak hau finkatu egiten du.
“Inperioaren antitesi zuzena Komuna zen”. “Klase dominazio
monarkikoa bakarrik ez ezik, klase dominazio bera abolitu
behar zuen errepublikaren forma zehatza zen…”
Zertan oinarritu zen, konkretuki, errepublika proletario,
sozialista, honen forma “zehatz” hau? Zein zen sortzen hasi zuen
Estatua?
“…Komunaren lehen dekretua (…) armada iraunkorra
ezabatzea izan zen hau herri armatuagatik ordezkatzeko…”.
Aldarrikapen hau sozialista izendatuak izan nahi duten
alderdi guztien programetan dago. Baina euren programek balio
dutena, ezerk baino hobeto gure sozial iraultzaileen eta
mentxebikeen jokabideak erakusten digu, hain zuzen ere otsailaren
27ko iraultzaren ondoren errebindikazio hau praktikan
jartzeari uko egin diote!
“…Komuna sufragio unibertsalez hiriko distritu ezberdinetan
hautaturiko udal kontseilariz osatua zegoen. Arduradun
eta momentu oro karguz kengarriak ziren. Bere kideen gehiengoa,
noski, langileak edo langile klasearen ordezkari ezagunak
ziren…
…Gobernu zentralaren instrumentu bat izaten jarraitu beharrean,
polizia berehala desjabetu zuten bere atributu politikoez
eta Komunaren instrumentu bihurtua izan zen, honen aurrean
arduradun eta karguz kengarria momentu oro… Eta berdin
egin zen administrazioaren beste adarretako funtzionarioekin…
Komunako kideetatik beheraka, kargu publiko guztiek langileen
soldatak jaso behar zituzten. Estatuko goi kargudunek sortutako
interesak eta ordezkaritza gastuak goi kargudunekin beraiekin
desagertu ziren… Behin armada iraunkorra eta polizia, gobernu
zaharraren indar fisikoko elementuak zirenak, ezabatuta Komuna
irrikatan zegoen errepresio indar izpirituala, apaizen boterea,
suntsitzeko… Funtzionario judizialek galdu egin behar zuten
itxurazko independentzia hura… Etorkizunean funtzionario hautatuak,
arduradunak eta karguz kengarriak izan behar zuten…
Honela beraz, Komunak Estatu makina suntsitzean, itxuraz
demokrazia osoago bategatik “bakarrik” ordezkatzen du
hau: armada iraunkorraren desegitea eta funtzionario guztien
erabateko hautagarritasuna eta kargu kengarritasuna. Baina,
egia esan, honek instituzio batzuen eta esentzian modu ezberdinekoak
diren besteen arteko aldaketa erraldoia “bakarrik”
adierazten du. Hain zuzen ere “kantitatea kalitate bilakatzen
den” kasu baten aurrean gaude: demokrazia, praktikara gauzatu
daitekeen modurik osatuenean eta kontsekuenteenean
eramanda, demokrazia burges izatetik demokrazia proletario
bihurtzen da, Estatu bat izatetik (klase jakin baten errepresio
indar berezia) jada zentzu hertsian Estatu bat ez den zerbaitetan.
Oraindik beharrezkoa da burgesia erreprimitzea eta bere
erresistentzia garaitzea. Hau bereziki beharrezkoa zen Komunarentzat,
eta bere porrotaren kausetako bat hau tinkotasun
nahikoarekin egin ez izanean datza. Baina hemen organo zapaltzailea
jada herriaren gehiengoa da eta ez gutxiengo bat betidanik
izan zen moduan, bai esklabutzan eta mirabetzan bezala
soldatapeko esklabutzan ere. Eta, herritarren gehiengoak
bere kabuz zapaltzaileak erreprimitzen dituen momentutik
aurrera, jada ez da beharrezkoa errepresiorako “indar berezi”
bat! Zentzu honetan, Estatua iraungitzen hasten da. Gutxiengo
pribilegiatu baten instituzio berezien ordez (burokrazia pribilegiatua,
armada iraunkorreko agintariak), eginkizun hau
gehiengoak burutu dezake zuzenean, eta herri guztiak zenbat
eta gehiago esku hartu estatu boterearen berezko funtzio hauetan,
orduan eta txikiagoa da botere honen beharra.
Honen inguruan, bereziki aipagarria da Komunak dekretaturiko
neurrietako bat, Marxek azpimarratzen duena: ordezkaritzako
gastu guztien, funtzionarioen diru pribilegio guztien
abolizioa; Estatuko funtzionario guztien soldaten murrizketa
“langile baten soldataren” mailaraino. Hemen agertzen
da modurik agerienean demokrazia burgesetik demokrazia
proletariorako, zapaltzaileen demokraziatik klase zapalduen
demokraziarako, Estatua klase jakin baten errepresioko “indar
berezi” izatetik herriaren gehiengoaren, langile eta nekazarien,
indar bateratuaren errepresioa izaterako biraketa. Eta
hain zuzen ere, hain bistakoa den puntu honetan da —agian
garrantzitsuena Estatuaren auziari dagokionean— Marxen
ikasgaiak ahazmenera zokoratuenak izan direna! Jendarteratzeko
azalpenetan —zeinan kopurua zenbaezina den— ez da
honetaz hitz egiten. “Ohikoa” honen inguruan isilik egotea da,
modatik pasatako “sineskeria” bat izango balitz bezala; kristauek
egin zutenaren moduko zerbait, Estatuko erlijio bilakatu
ondoren, kristautasun primitiboaren eta bere izpiritu demokratiko
iraultzailearen “sineskeriak” ahaztu zituztenean.
Estatuaren funtzionario altuen soldatak murrizteak “besterik
gabe” demokrazia inozo, primitibo, baten errebindikazioa
dirudi. Oportunismo modernoaren “fundatzaileetako” batek,
E. Bernstein sozialdemokrata ohiak, behin baino gehiagotan
ekiten dio demokrazia “primitiboaren” inguruko burla burges
hauek errepikatzeari. Oportunista guztiek bezala, egungo kautskiarrek
bezala, ez zuen inolaz ere ulertzen, lehenik eta behin,
kapitalismotik sozialismorako pausoa ezinezkoa dela demokrazia
“primitiborako” “itzulera” jakin bat gabe (zeren, nola
pasa bestela Estatuaren zereginak herritarren gehiengoak,
honek guztiak, burutzera?) eta, bigarrenik, “demokrazia primitibo
hau”, kapitalismoan eta kultura kapitalistan oinarrituta,
ez dela historiaurreko edo garai aurrekapitalistako demokrazia
primitiboa. Kultura kapitalistak ekoizpen handia sortu
du, fabrikak, trenbideak, posta, telefonoa, etab., eta oinarri
honen gainean “estatu botere” zaharraren funtzioen gehiengo
ikaragarria hainbeste sinplifikatu dira eta erregistroko, kontabilitate
eta kontroleko, operazio hain sinpleetara murriztu
daitezke, ezen irakurtzen eta idazten dakiten guztientzat eskuragarriak
direla, “langile baten ohiko soldata” batengatik burutu
daitezkeela, zerbait pribilegiatua eta “hierarkikoa” den
itzal guztietatik garbituak izan daitezkeela (eta izan behar
dutela).
Funtzionario guztien erabateko aukeragarritasuna eta
kargu kengarritasuna edozein momentutan, beren soldataren
murrizketa “langile baten ohiko soldata” baten mugetaraino,
neurri demokratiko hauek, sinpleak eta “berez ulergarriak”,
langileen eta nekazarien interesak guztiz batzen dituzten heinean,
kapitalismotik sozialismora joateko zubi bezala balio
dute. Neurri hauek Estatuaren berrantolaketari, gizartearen
berrantolaketa erabat politikoari, eragiten diote, baina begi
bistakoa da beren zentzu osoa eta garrantzia, jada gauzatzen
edo prestaketan dagoen “desjabetzaileen desjabetzearekin” lotuta
bakarrik hartzen dutela, hau da, ekoizpen baliabideen jabetza
pribatu kapitalista jabetza sozial bihurtzearekin.
“Komunak —idatzi zuen Marxek— errealitate bilakatu
zuen iraultza burges guztien topikoa dena, gobernu merke bat,
gastuen bi iturri handiak deuseztean: armada iraunkorra eta
Estatuaren burokrazia”.
Nekazarien artean, burgesia txikiaren geruza ezberdinetan
bezala, gutxiengo hutsal bat bakarrik “igotzen da”, “aurrera
egiten du” zentzu burgesean, hau da, bihurtzen da jende dirudun,
egoera egonkor eta pribilegiatu bat duten burges edo
funtzionario. Nekazal masa bat existitzen den herrialde kapitalista
guztietako nekazarien gehiengo zabala (eta herrialde
kapitalista hauek gehiengoa osatzen dute) gobernuagandik
zapaldurik dago eta hau eraistea irrikatzen du, gobernu “merke”
bat irrikatzen du. Hau soilik proletalgoak burutu dezake
eta, burutzean, pauso bat ematen du Estatuaren berregituraketa
sozialistarantz.
--Vladimir Ilitx Lenin
Kuba: Playa Girón, 50. urtemuga
Kubako langile eta nekazariak eta euren (eta gure) soldaduek Playa Giron-go garaipen historikoa ospatzen ari dira gertaera horren 50. urtemugan. Los obreros y campesinos de Cuba y sus (y nuestros) soldados están celebrando la histórica victoria de Playa Girón en el 50 aniversario de la contienda.
¡Viva la Revolución Cubana! ¡Muerte al imperialismo español!
Gora Kubatar iraultza! Hil bedi espainiar inperialismoa!
Trotsky: "Quien defiende el gandhismo es un lacayo de los imperialistas"
Los bandidos capitalistas siempre hacen guerras “defensivas”, aun cuando Japón marche contra Shangai y Francia contra Siria o Marruecos. El proletariado revolucionario sólo distingue entre las guerras de opresión y las guerras de liberación. El carácter de una guerra no se define por las falsificaciones diplomáticas sino por la clase que conduce la guerra y los fines objetivos que persigue con ella. Las guerras de los estados imperialistas, más allá de sus pretextos y de su retórica política, son opresivas, reaccionarias y van contra el pueblo. Sólo se puede caracterizar como guerras de liberación a aquellas que libran el proletariado y las naciones oprimidas. [...] 
La Liga de las Naciones [predecesora de la ONU] es la ciudadela del pacifismo imperialista. Constituye un acuerdo histórico transitorio entre estados capitalistas en el que los más fuertes mandan y deciden sobre los más débiles, se arrastran frente a Norteamérica o tratan de resistirla, y en el que todos son igualmente enemigos de la Unión Soviética, pero están dispuestos a ocultar cada uno de los crímenes de los más poderosos y rapases entre ello. Sólo los que están políticamente ciegos, sólo los que están totalmente indefensos o los que corrompen deliberadamente la conciencia del pueblo, pueden considerar, directa o indirectamente, para hoy o para el futuro, a la Liga de las Naciones como un instrumento de paz. [...] 
La lucha por la autodeterminación de las naciones, por todos los pueblos, por todos los oprimidos y los que bregan por su independencia es uno de los aspectos más importantes de la lucha contra la guerra. Quien apoya directamente el sistema de la colonización y los protectorados, la dominación del capital británico en la India, del Japón en Corea o en Manchuria, de Francia en Indochina o en Africa; quien no combate la esclavitud colonial y no apoya las insurrecciones de las naciones oprimidas ni su independencia; quien defiende o idealiza el gandhismo, es decir la política de resistencia pasiva aplicada a problemas que sólo se pueden resolver por la fuerza de las armas, es, pese a sus buenas o malas intenciones, un lacayo, un apólogo, un agente de los imperialistas, de los esclavistas, de los militaristas y los ayuda a preparar nuevas guerras que persiguen viejos o nuevos objetivos. La principal fuerza contra la guerra es el proletariado. Sólo con su ejemplo y bajo su dirección los campesinos y otras capas populares de la nación pueden alzarse contra la guerra. .
La Liga de las Naciones [predecesora de la ONU] es la ciudadela del pacifismo imperialista. Constituye un acuerdo histórico transitorio entre estados capitalistas en el que los más fuertes mandan y deciden sobre los más débiles, se arrastran frente a Norteamérica o tratan de resistirla, y en el que todos son igualmente enemigos de la Unión Soviética, pero están dispuestos a ocultar cada uno de los crímenes de los más poderosos y rapases entre ello. Sólo los que están políticamente ciegos, sólo los que están totalmente indefensos o los que corrompen deliberadamente la conciencia del pueblo, pueden considerar, directa o indirectamente, para hoy o para el futuro, a la Liga de las Naciones como un instrumento de paz. [...] La lucha por la autodeterminación de las naciones, por todos los pueblos, por todos los oprimidos y los que bregan por su independencia es uno de los aspectos más importantes de la lucha contra la guerra. Quien apoya directamente el sistema de la colonización y los protectorados, la dominación del capital británico en la India, del Japón en Corea o en Manchuria, de Francia en Indochina o en Africa; quien no combate la esclavitud colonial y no apoya las insurrecciones de las naciones oprimidas ni su independencia; quien defiende o idealiza el gandhismo, es decir la política de resistencia pasiva aplicada a problemas que sólo se pueden resolver por la fuerza de las armas, es, pese a sus buenas o malas intenciones, un lacayo, un apólogo, un agente de los imperialistas, de los esclavistas, de los militaristas y los ayuda a preparar nuevas guerras que persiguen viejos o nuevos objetivos. La principal fuerza contra la guerra es el proletariado. Sólo con su ejemplo y bajo su dirección los campesinos y otras capas populares de la nación pueden alzarse contra la guerra. . --Trotsky, 'Declaración al Congreso Contra la Guerra de Amsterdam',
1932ko uztailak 2
14 de abril: Engels contra las ilusiones republicanas y por la dictadura del proletariado
Fuerzas republicanas reprimen la insurrección de mineros asturianos, 1934. En el aniversario de la proclamación de la antidemocrática y colonialista Segunda Republica Española en Eibar (Gipuzkoa), Friedrich Engels nos recuerda que la España burguesa aunque se vista de seda España se queda:
"[...]Y se cree haber dado un paso enormemente audaz con librarse de la fe en la monarquía hereditaria y entusiasmarse por la República democrática. En realidad, el Estado no es más que una máquina para la opresión de una clase por otra, lo mismo en la República democrática que bajo la monarquía; y en el mejor de los casos, un mal que se transmite hereditariamente al proletariado que haya triunfado en su lucha por la dominación de clase. El proletariado victorioso, lo mismo que lo hizo la Comuna, no podrá por menos de amputar inmediatamente los lados peores de este mal, entretanto que una generación futura, educada en condiciones sociales nuevas y libres, pueda deshacerse de todo ese trasto viejo del Estado.[...]"
--Friedrich Engels, citado en 'El estado y la revolución' de Lenin.
¡EL FRENTE POPULAR ABRIÓ LAS PUERTAS A FRANCO!
Ongi etorri Gatza! Ongi etorri Antton Troitiño!
30 URTE BAINO GEHIAGO PRESO INPERIOAREN ZIEGETAN
amnistia!
FLT: "Boli Kosta defendatu eraso inperialistaren aitzinean"
Abidjan (Boli Kosta): Frantses inperialistak beldurra zabaltzen hiritarren artean. "Sarkozy et ONUCI, hors de la Côte d'Ivoire" manifestari baten aldarrikapena. 
Frantziako Liga Trotskista: "Boli Kosta defendatu eraso inperialistaren aitzinean. Frantziako eta Nazio Batuetako armadak, alde Boli Kostatik!"
Sinn Féin, los chivatos de Su Majestad
Tras el atentado que costó la vida de un agente del PSNI/RUC en Irlanda del Norte, el partido nacionalista Sinn Féin, llamó, por boca de su dirigente Martin McGuinness, a chivarse ante la policía para conseguir la detención de los republicanos disidentes que presumiblemente han ejecutado al esbirro de Su Majestad, un tal Ronan Kerr. No es la primera vez que el SF hace lo mismo. El Sinn Féin es un nido de colaboracionistas, txakurras y chivatos. Es, también, el espejo en el que se inspira la centroizquierda abertzale. He aquí lo que dijo Martin McGuinness, dirigente del Sinn Féin: "Estoy aquí para decir claramente; pasa información a la Garda [policía] en el sur si la tienes, pásala al PSNI [policía, ex-RUC] en el norte. Mi mensaje es muy simple: los que han perpetrado estos actos deben ser detenidos. Son gente que se ha prometido destruir la paz"
"I would say, and I am standing up to be counted, give the information to the police, give it to the Garda in the south if you have it, give it to the PSNI [Police Service of Northern Ireland] in the north. "My message is very, very simple: those who are perpetrating these acts, those who are killing our people, need to be apprehended. "These are people who are pledged to destroy the peace and destroy a peace process that many of us have invested much of our adult lives in trying to bring about." (M. McGuinness, SF/PSNI) http://www.guardian.co.uk/uk/2011/apr/04/omagh-bomb-informant-call-sinn-fein
"Arenas", PCE(r)-ko buruzagia, gose greba mugagabean
Idatzi hau kaleratu dute SRI-koek Espainiako Partidu Komunista Berregituratuko (PCEr) buruzagiaren egoeraz: “ARENAS” en HUELGA de HAMBRE INDEFINIDA
Debido a la brutal situación que atraviesa Manuel Pérez Martínez “Camarada Arenas” desde su dispersión a la cárcel de Albocasser, en Castelló, el viernes 1 de abril inicia una huelga de hambre de carácter indefinido hasta que cese la represión que sufre: Los carceleros le tiran al suelo y le intentan vejar cada vez que sale de la celda, sea al patio o al teléfono. Le prohíben todo tipo de material mínimo de lectura, escritura y dibujo. Ni simples lapiceros. Le mantienen la luz encendida toda la noche, impidiendo un sueño en mínimas condiciones. Le prohíben las comunicaciones telefónicas con sus hermanos. En la visita familiar del 26 de marzo, tuvieron el locutorio totalmente a oscuras, sin apenas poderse ver sino en penumbras. Continúan las amenazas, diariamente. “Arenas” tiene 67 años de edad, lleva 18 años preso político y está gravemente enfermo. Impidamos su exterminio físico. Llamamos a la SOLIDARIDAD y a la DENUNCIA . (SRI)
Troupes françaises hors de Côte d’Ivoire!
Frantses armada, utikan Boli Kosta eta Libiatik! Frantziar armada genozida eta kolonialistak Abidjango aireportua eta zenbait gune kontrolpean ditu.
Troupes françaises, hors de Côte d’Ivoire et hors d’Afrique!
Harpidetu honetara:
Mezuak (Atom)