مصر: انتفاضة جماهيرية تتحدى الدكتاتورية



من أجل ثورة دائمة عبر شمال أفريقيا
مصر: انتفاضة جماهيرية تتحدى الدكتاتورية
تسقط المعونة الأمريكية لمصر وإسرائيل
من أجل أحزاب عمالية ثورية


على الطبقة العاملة أن تأخذ زمام المبادرة
من أجل حزب لينيني طليعي


Hands off Libya!

Imperialistas, sacar vuestras garras de Libia!
Libia 1986, Iraq, Afganistan, Libano, ...Libia 2011? A bas l'OTAN!

La Commune de Paris 1871-2011

“…Gizarte kapitalistaren eta gizarte komunistaren artean —jarraitzen
du Marx-ek— lehenengotik bigarrenerako eraldaketa
iraultzaileko aldia dago. Aldi honi, halaber, trantsizioko aldi
politiko bat dagokio, zeinan Estatua
proletalgoaren diktadura
iraultzailea bakarrik izan daiteke
…”

—Lenin, Estatua eta Iraultza

Parisko Komuna, 1871-2011
La Commune de Paris, 1871-2011

"Entre la société capitaliste et la société communiste —poursuit Marx— se place la période de transformation révolutionnaire de celle-là en celle-ci. A quoi correspond une période de transition politique où l'Etat ne saurait être autre chose que la dictature révolutionnaire du prolétariat."

Cette conclusion repose, chez Marx, sur l'analyse du rôle que joue le prolétariat dans la société capitaliste actuelle, sur les données relatives au développement de cette société et à l'inconciliabilité des intérêts opposés du prolétariat et de la bourgeoisie.

Autrefois, la question se posait ainsi : le prolétariat doit, pour obtenir son affranchissement, renverser la bourgeoisie, conquérir le pouvoir politique, établir sa dictature révolutionnaire.

—LENINE, L'ETAT ET LA REVOLUTION

"...zerua erasoan hartzeko prest"

'La dignidad e igualdad de las lenguas', Juan Carlos Moreno Cabrera

El lingüista marxista J.C. Moreno Cabrera defiende en este excelente libro que no hay base científica para sostener que unas lenguas son más avanzadas o aptas que otras, y que sostener lo contrario es fruto del prejuicio de clase e interés de las clases dominantes. Un extracto de su obra:
***
"[...] Los científicos del siglo XIX creyeron que los aborígenes australianos eran el eslabón perdido entre el mono y el hombre. Hoy en día sabemos que todos los seres humanos de cualquier rincón del planeta pertenecemos exactamente a la misma especie (Homo Sapiens Sapiens) y lo sabemos porque nuestros conocimientos antropológicos son mucho más exactos que los que había el siglo pasado. Una vez aceptado esto, todavía hay quienes piensan que, a pesar de todo, los aborígenes australianos o de otros lugares de nuestro planeta son inferiores culturalmente a nosotros y esto se refleja en que sus lenguas son menos complejas, flexibles, ricas y potentes que las nuestras. Se sabe que el ser humano habita Australia desde hace por lo menos sesenta mil años y que ha estado prácticamente aislado en ese continente hasta el siglo pasado. Por ello, se puede decir sin temor a equivocarse que los aborígenes australianos están entre los pueblos más antiguos de la tierra. El estudio científico de las lenguas indígenas australianas se ha producido a mediados de este mismo siglo. Las lenguas autóctonas australianas que se han descrito hasta la fecha presentan una estructura de un grado de complejidad fonética, morfológica, sintáctica y semántica del todo equiparable al de nuestras lenguas europeas. El supuesto primitivismo cultural de los aborígenes australianos no se corresponde en absoluto con un primitivismo lingüístico Ese presunto primitivismo no se puede demostrar en términos lingüísticos. Lo mismo hay que concluir a partir de los estudios científicos actuales de las lenguas aborígenes de otros lugares: desde América hasta Nueva Guinea pasando por África. De hecho, puede afirmarse que una de las aportaciones fundamentales de la lingüística es haber puesto de manifiesto que no existen lenguas primitivas. Ello indica que a una única especie humana (Homo Sapiens Sapiens) le corresponde una única especie lingüística, que hemos de denominar lengua humana. De aquí se deduce que la valoración jerarquizadora de las lenguas humanas no puede basarse en criterios lingüísticos, que la discriminación lingüística no puede justificarse gramaticalmente, por más que a veces se oigan cosas como "esa lengua es muy difícil", "aquella lengua no es útil","esa lengua es más perfecta que esta". [...]"

Juan Carlos Moreno Cabrera,
'La dignidad e igualdad de las lenguas - Crítica de la discriminación lingüistica'

'Estatua eta Iraultza' (Lenin) 2. kapitulua, 2. puntua


2.- IRAULTZAREN AZTERKETA
Marxek, bere Luis Bonaparteren Brumarioko Hemezortzia idazlaneko
ondorengo pasartean, 1848tik 1851rako iraultzaren balantzea
egiten du Estatuaren auziari dagokionean, hau baita
hemen interesatzen zaiguna:

“…Baina iraultza erradikala da. Oraindik purgatoriotik
pasatzen ari da. Metodoz betetzen du bere eginkizuna. 1851ko
abenduaren 2ra arte” (Luis Bonaparteren Estatu kolpearen
eguna) “bere prestatze-lanaren erdia amaitua zuen; orain, beste
erdia amaitzen du. Lehenik perfekziora eramaten du botere
parlamentarioa, gero hau eraisteko. Orain, jada hau lortuta,
perfekziora eramaten du botere betearazlea, bere adierazpen
garbienera murrizten du, isolatu egiten du, aurre egiten dio
bere suntsiketa indar guztiak kontzentratu behar dituen aurkakojo puntu bakar bezala” (geuk azpimarratua). “Eta iraultzak
bere aurretiko lanen bigarren zati hau burutua duenean,
Europa zutitu egingo da eta pozez oihukatuko du: “Uxarrean
ondo egin duk, sator zaharra!

Botere betearazle hau, bere erakunde burokratiko eta
militar ikaragarriarekin, bere estatu makinaria konplexu eta
artifiziosoarekin, milioi erdi gizaki batzen dituen funtzionarioen
armada batekin, beste milioi erdiko armada baten ondoan,
gizarte frantziarraren gorputzera sare bat bezala lotzen
zaion eta poro guztiak ixten dizkion organismo bizkarroi beldurgarri
hau, monarkia absolutuaren garaian sortu zen, erregimen
feudalaren gainbeheran, organismo honek hau azkartzen
lagundu zuelarik”. Lehenengo Frantziako iraultzak zentralizazioa
garatu zuen, “baina aldi berean bolumena, atribuzioak
eta gobernu botereko zerbitzarien kopurua handitu zuen. Napoleonek
hobetu egin zuen estatu makinaria hau. Monarkia
legitimoak eta uztaileko monarkiak ez zuten ezer gehitu, lanaren
zatiketa handiago bat izan ezik…”

…Azkenik, errepublika parlamentarioa, iraultzaren aurkako
bere borrokan, beharturik aurkitu zen, neurri errepresiboekin
batera, gobernuaren boterearen baliabideak eta zentralizazioa
indartzera. Iraultza guztiek makinaria hau perfekzionatu
egiten zuten, birrindu beharrean
. Agintearengatik txandaka
borrokatzen zuten alderdiek Estatuaren eraikin ikaragarri hau hartzea, irabazlearen harrapakin nagusia bezala ikusten zuten”.
(Luis Bonaparteren Brumarioko Hemezortzia, 98-99 orr.,
4. argitalpena, Hamburgo, 1907).

Pasarte aipagarri honetan, marxismoak urrats handi bat
aurreratzen du Manifestu Komunistarekin alderatuz. Han,
Estatuaren auzia modu zeharo abstraktuan planteatzen zen,
noziorik eta adierazpenik orokorrenekin jardunez. Hemen
jada modu konkretu batean planteatzen da, eta ailegatzen garen
ondorioa ikaragarri zehatza, definitua, praktikoki ukigarria
da: aurreko iraultza guztiek Estatuaren makinaria perfekzionatu
egin zuten, eta egin behar dena haustea, suntsitzea
da.

Ondorio hau nagusia da, funtsezkoa da, marxismoaren
teorian Estatuari dagokionean. Eta hain zuzen ere hau, funtsezkoa
dena, izan da, ez bakarrik nagusi diren alderdi sozialdemokrata
ofizialek erabat ahaztu dutena, baita (beherago
ikusiko dugun moduan) K. Kautskyk, II. Internazionaleko
teorikorik garrantzitsuenak, argi eta garbi desitxuratu duena
ere.
Manifestu Komunistan historiaren ondorio orokorrak laburtzen
dira. Hauek, Estatua klaseko dominazio organo bat
dela ikustarazten digute eta proletalgoak ezin duela burgesia
eraitsi ez bada botere politikoa konkistatuz hasten, ez badu dominazio
politikoa lortzen, ez badu Estatua “klase dominatzaile
bezala antolatutako proletalgoan” eraldatzen ondorioztatzera
eta Estatu proletario hau bere garaipena lortu bezain laster
iraungitzen hasten dela ondorioztatzera eramaten gaituzte
ezinbestean; Estatua ez baita beharrezkoa ezta posiblea ere
klase arteko kontraesanik gabeko gizarte batean. Baina hemen
ez da planteatzen nola gauzatu beharko litzatekeen —garapen
historikoaren ikuspuntutik— Estatu burgesaren Estatu
proletarioagatiko ordezkatze hau.

Auzi hau da hain zuzen ere Marxek 1852an planteatzen
eta ebazten duena. Bere materialismo dialektikoaren filosofiari
leial izanik, iraultzaren urte handietako esperientzia hartzen
du oinarri bezala: 1848tik 1851ra. Hemen, beti bezala,
Marxen doktrina esperientziaren laburpen bat da, munduaren
ulermen filosofiko sakon bategatik eta historiaren ezagutza
aberats bategatik argiztatua.

Estatuaren auzia modu konkretu batean planteatzen da:
Nola sortu da historikoki Estatu burgesa, burgesiak bere aginterako
behar duen estatu makinaria? Zein izan dira bere aldaketak,
zein bere eboluzioa iraultza burgesetan zehar eta klase
zapalduen ekintza independenteen aurrean? Zein dira proletalgoaren
eginkizunak estatu makinaria honi dagokionean?

Estatu botere zentralizatua, gizarte burgesaren bereizgarri
dena, absolutismoaren erorketaren garaian sortu zen. Bi
dira estatu makinaria honen instituzio tipikoenak: burokrazia
eta armada iraunkorra. Marx eta Engelsen lanetan behin eta
berriz hitz egiten da instituzio hauek hain zuzen ere burgesiarekin
lotzen dituzten milaka harietaz. Langile ororen esperientziak
modu bereziki agerian eta izugarrian agertzen ditu
lotura hauek. Langile klaseak bere haragitik ikasten du lotura
hauek ulertzen; horregatik igartzen du hain erraz eta asimilatzen
du hain ongi lotura hauen nahitaezko izaeraren
zientzia. Demokrata burges txikiek zientzia hau ukatu egiten
dute ezjakintasunagatik eta arinkeriagatik, edota oraindik
eta modu friboloago batean onartzen dute, “termino orokorretan”,
dagozkion ondorio praktikoak ateratzea ahaztuaz.

Burokrazia eta armada iraunkorra gizarte burgesari itsatsitako
“bizkarroi” bat dira, gizarte hau zatitzen duten barneko
kontraesanengatik sortutako bizkarroi bat, baina, hain zuzen
ere, bizitzeko poro guztiak “estaltzen” dizkion bizkarroi bat.
Gaur egun sozialdemokrazia ofizialean nagusi den oportunismo
kautskiarrak, anarkismoaren ondare berezi eta esklusiboa
dela kontsideratzen du Estatua organismo bizkarroi bat denaren
ideia. Noski, marxismoaren desitxuratze hau erabat abantailagarria
da filistearrentzat, zeinak sozialismoa, “aberriaren
defentsaren” kontzeptua aplikatuz, gerra inperialista justifikatzeko
eta edertzeko desohore harrigarriraino eraman duten;
baina, hala eta guztiz ere, desitxuratze argi bat da.

Feudalismoaren erorketako garaietatik neurri handi batean
Europan bizitako iraultza burges guztietan zehar, aparatu
burokratiko militar hau garatuz, perfekzionatuz eta finkatuz
doa. Bereziki, hain zuzen ere burgesia txikia burgesia handiarengana
erakarria da eta neurri handi batean aparatu honen
bidez bere menpe ezarria da, nekazarien, artisau txikien, merkatarien,
etab.en geruza altuei postu eroso, lasai eta ohoragarri samarrak ematen baitizkie,
postu hauen jabeak herriaren gainetik jarriz.
Begira ezazue Errusian gertatu dena 1917ko otsailaren
27tik igaro den urte erdian8: lehen ezin hobeki ehunbeltzei
8 ematen zitzaizkien kargu burokratikoak, orain demokrata
konstituzionalisten10, mentxebikeen eta sozial iraultzaileen
harrapakin bihurtu dira. Funtsean, ez zen erreforma serioetan
pentsatzen, hauek “Batzar Konstituziogilera arte” atzeratzen
ahaleginduaz, eta pixkanaka Batzar Konstituziogilea, gerraren
amaierara arte atzeratuaz11! Baina harrapakina banatzeko,
ministroen, idazkariordeen, gobernatzaile orokorren, etab.en,
etab.en postuak betetzeko, ez ziren luzamendutan ibili ezta inongo
Batzar Konstituziogileri itxoiten egon ere! Gobernua eratzeko
konbinazioen jokoa, oinarrian, ez zen “harrapakinaren”
banaketaren eta berbanaketaren espresio bat besterik, goitik
behera, herrialde guztian zehar, administrazio zentral eta lokal
guztian zehar egiten zela. 1917ko otsailak 27tik abuztuak
27rarte doan urte erdiaren azterketa, azterketa objektiboa, eztabaidaezina
da: erreformak atzeratu egin ziren, postu burokratikoen
banaketa burutu zen, eta banaketaren “akatsak” egokitze
batzuen bidez berehala zuzenduak izan ziren.

Baina aparatu burokratikoaren “egokitze” hauetara zenbat
eta gehiago jotzen den alderdi burges eta burges txiki ezberdinen
artean (demokrata konstituzionalisten, sozial iraultzaileen
eta mentxebikeen artean, adibide errusiarrera lotzen
bagara), orduan eta begi bistakoagoa da klase zapalduentzat
eta hauen buru den proletalgoarentzat gizarte burges ororen
aurka duten etsaitasun eramangaitza. Hemendik beraz, alderdi
burges guztien beharra, demokratikoenak eta “iraulzatile-
demokratikoenak” barne, proletalgo iraultzailearen aurka
errepresioa gogortzeko, errepresio aparatua, hau da, Estatuaren
makina bera, indartzeko. Gertaeren martxa honek behartzen
du iraultza “suntsipen indar guztiak” estatu boterearen aurka
kontzentratzera, behartu egiten du helburu bezala jartzera, ez
Estatu makina perfekzionatzea, baizik eta hau deuseztea, birrintzea.

Ez zen arrazonamendu logikoa izan, gertaeren benetako
garapena baizik, 1848tik 1851rako esperientzia bizia, auzia honela
planteatzeko modura eraman zuena. 1852an Marxek estatu
makina behin suntsiturik zerekin ordezkatuko den arazo
konkretua oraindik planteatu ez izanak, Marx esperientzia historikoaren
gertaerei zorroztasunez noraino lotzen zaien erakusten
du. Esperientziak ez zuen oraindik auzi honetarako materialik
eman, historiak eguneko gai zerrendan geroago jarriko
baitzuen, 1871an. Ikerlari naturalistaren zehaztasunarekin jokatuz,
1852an gauza bat bakarrik erregistratu zitekeen: iraultza
proletarioa puntu batetara iritsiko da non “suntsipen indar
guztiak” estatu boterearen aurka kontzentratzeko eginkizunari,
Estatua hausteko eginkizunari, heldu beharko dion.

Hemen galdera hau sor daiteke: Zuzena al da Marxen esperientzia,
oharrak eta ondorioak orokortzea, Frantziako historian
1848tik 1851ra doazen hiru urteetako mugetatik haratago
eramanaz? Galdera hau aztertzeko, Engelsen ohar bat
gogoratuz hasiko gara eta gero gertaeretara pasako gara.

“…Frantzia —idazten zuen Engelsek Brumarioko Hemezortziaren
hirugarren argitalpeneko hitzaurrean—, beste edozein
tokitan baino gehiago, klaseen borroka historikoak beren
termino erabakigarriraino eraman diren herrialdea da, eta beraz,
ondoz ondoko forma politikoek ere ingurune nabarmenenak
hartzen dituztenena, hauen barnean mugitu baitira klase borroka
hauek eta hauengan aurkitu baitute borroka hauen
emaitzek adierazpidea. Erdi Aroan feudalismoaren erdigunea
izanik eta Berpizkundetik aurrera monarkia batasunzale estamentalaren
herrialde eredugarria, Frantziak iraultza handian
feudalismoa desegin zuen eta burgesiaren dominazio
hutsa ezarri zuen forma klasiko batetan, Europako beste inongo
herrialdek ez bezala. Proletalgo iraultzaileak burgesia
dominatzaileraren aurka buruturiko borrokak ere, hemen forma
bortitz bat hartzen du, ezezaguna beste tokietan” (4. orr.
1907ko arg.)

Azkeneko oharra zaharkitua da, 1871tik aurrera etenaldi
bat gertatu denez gero proletalgo frantziarraren borroka
iraultzailean, nahiz eta etenaldi honek, iraun dezakeen guztiagatik
ere, ez du baztertzen, inolaz ere, hurrengo iraultza
proletarioan Frantzia klase borroka bere amaiera erabakigarriraino
eramaten duen herrialde bezala agertzea.

Baina eman diezaiegun begirada orokor bat herrialde garatuen
historiari XIX. mende amaieran eta XX. hasieran.
Modu mantsoago, anitzago, eta ekintza eremu askoz zabalago
batean, prozesu bera garatzen dela ikusiko dugu: alde batetik,
“botere parlamentarioaren” formakuntza, berdin herrialde errepublikarretan
(Frantzia, Iparramerika, Suitza) monarkikoetan
bezala (Ingalaterra, Alemania eta puntu bat arte, Italia,
Eskandinaviako herrialdeak, etab.); bestalde, alderdi burges
eta burges txiki ezberdinen arteko botereagatiko borroka, postu
burokratikoen “harrapakina” banatzen eta berbanatzen, erregimen
burgesaren oinarriak ukitu gabe utziz; eta, azkenik, “botere
betearazlearen”, honen aparatu burokratikoaren eta militarraren,
perfekzionamendua eta indartzea.

Ez dago duda txikienik ere hauek direla orokorrean Estatu
kapitalisten eboluzio moderno oro bereizten duten ezaugarri
orokorrak. Hiru urtetan zehar, 1848tik 1851ra Frantziak,
modu azkar, irmo, kontzentratu, batean erakutsi zituen mundu
kapitalista guztiaren berezko garapenaren prozesuak.

Eta bereziki inperialismoak, banku-kapitalaren garaiak,
monopolio kapitalista erraldoien garaiak, kapitalismo monopolista
Estatuko kapitalismo monopolistan eraldatzen den garaiak,
“estatu makinariaren” indartze ikaragarri bat erakusten
du, aparatu burokratiko militarraren garapen izugarri bat, proletalgoaren
aurkako errepresioaren handitzearekin batera,
nola herrialde monarkikoetan hala herrialde errepublikar askeenetan
ere.

Ezin jar daiteke zalantzan, gaur egun, munduaren historiak,
1852an baino neurri askoz zabalagoetan bultzatzen duela
iraultza proletarioa, Estatu makina suntsitzeko “indar guztien
kontzentraziora”.

Zerekin suntsitu behar du proletalgoak makina hau? Parisko
Komunak honen inguruko materialik hezitzaileenaz hornitzen
gaitu.

Egipto: Militarren botere-hartzeak kapitalismoa zurkaizten du


Herri matxinadak Mubarak gorrotatua bota egin du
Egipto:
Militarren botere-hartzeak kapitalismoa zurkaizten du

Langileen alderdi iraultzaile baten alde!
Langile eta nekazarien gobernu baten alde!

  • Etengabeko Iraultzaren alde!

  • Hautsi nazionalismo burgesarekin!

  • Langileriak hartu behar du aitzindaritza

  • Emakumeen askapena iraultza sozialistaz!
  • Egiptiar nazionalismoaren porrota

LINKA: http://www.icl-fi.org/english/leaflets/egypt2-18-2011.html

"Por el socialismo - libertad para Euskal Herria"

"Sozialismoaren alde - libertatea Euskal Herriarentzat"
Milano, 2011.

Obama, munduko langileen etsai

"Barack Obama, next commander in chief of U.S. imperialism, enemy of world's working people! -Spartacist-"

"Ceux qui font des révolutions à moitié n'ont fait que se creuser un tombeau"



"Ceux qui font des révolutions à moitié n'ont fait que se creuser un tombeau"
--Saint-Just, frantziar iraultzailea

"Il n'y a pas de frontières infranchissables entre la pacifique lutte des classes et la révolution. Chaque grève contient en germe tous les éléments de la guerre civile. Les deux partis en présence s'efforcent de se donner mutuellement une idée exagérée de leur degré de résolution et de leurs ressources. Grâce à leur presse, à leurs agents et à leurs mouchards, les capitalistes cherchent à intimider et démoraliser les grévistes. Lorsque la persuasion se révèle inopérante, les piquets de grève sont, de leur côté, réduits à recourir à la force."

--L. Trotsky, 'Leur morale et la nôtre'

"Iraultzak erdixka egiten dituzten horiek euren hilobia baizik ez dute zulatzen"
--Saint-Justek frantses iraultzan

El Diario Vasco, frankismotik monarkiara

El Diario (anti) Vasco, del franquismo a la monarquia
hemeroteca

PCPE-ko Juanjo, Xavier eta Albert bakean utzi!

Errepresiorik ez PCPE-ko militante katalanen aurka!
Absoluzioa orain!
Justizia kapitalistan konfiantzarik ez!
Juanjo, Xavier, Albert: LLIBERTAT! ASKATASUNA!

'Estatua eta Iraultza' (Lenin) 2. kapitulua, 1. puntua

II. KAPITULUA
1848tik 1851ra bitarteko urteetako
esperientzia


1.- IRAULTZAREN BEZPERAN
Marxismo helduaren lehen lanak, Filosofiaren Miseria eta Manifestu
Komunista
, hain zuzen ere 1848ko iraultzaren bezperakoak
dira. Egoera honek, puntu bateraino, aipaturiko lanek,
marxismoaren oinarri orokorren azalpenaz gain, garai hartako
egoera iraultzaile konkretuaren isla bat edukitzea eragiten
du; horregatik, agian, komenigarriagoa izango da liburu hauen
autoreek Estatuari buruz esaten dutena aztertzea, 1848tik
1851rako urteetako esperientziatik aterata zituzten ondorioak
aztertu baino lehenago.

“Bere garapenaren igarotzean —idazten du Marxek Filosofiaren
Miserian
— langile klaseak, klaseak eta hauen arteko
antagonismoak baztertuko dituen elkarte bategatik ordezkatuko
du gizarte zibil zaharra; eta ez da existituko jada botere politiko
bat bere zentzu hertsian, botere politikoa baita, hain zuzen
ere, klase arteko antagonismoen adierazgarri ofiziala gizarte zibilaren
barnean (182. orr. 1885eko argitalpen alemaniarrean).

Hezigarria da, Estatua klaseen abolizioaren ondoren desagertzen
dela ideiaren azalpen orokor honi, Manifestu komunistak
duen azalpena alderatzea; berau Marx eta Engelsek hilabete
batzuk geroago, hots, 1847ko azaroan idatzia:

“…Proletalgoaren garapeneko fase orokorrenak zirriborratzean,
egungo gizartearen barnean gutxiago edo gehiago ezkutatzen
den gerra zibilaren garapenaren ibilbidea jarraitu dugu,
iraultza ireki bat bilakatzen den unera arte, eta proletalgoak,
burgesia bortizkeria bidez eraitsiz, bere agintea ezarri arte…”

…Gorago ikusi dugun bezala, langile iraultzarako lehen
pausua proletalgoa klase agintari bezala zutitzea da, demokraziaren
konkista.

Proletalgoa bere aginte politikoaz baliatuko da burgesiari
gradualki bere kapital guztia erausteko, ekoizpen instrumentu
guztiak Estatuaren, hau da, klase dominatzaile bezala antolatutako
proletalgoaren eskuetan zentralizatzeko, eta ekoizpen indarren
kopurua ahal bezain azkar handitzeko. (31. eta 37. orr.
1906eko 7. argitalpen alemaniarrean).

Hemen marxismoaren ideia aipagarrienetako eta garrantzitsuenetako
bat aurkitzen dugu Estatuari dagokionean: “proletalgoaren
diktaduraren” ideia (Marx eta Engels Parisko Komuna
eta gero izendatzen hasi ziren bezala) eta halaber Estatuaren
definizio bat, izugarri interesgarria, hau ere marxismoaren “ahaztutako
hitzen” artean kontatzen dena: “Estatua, hau da, klase
dominatzaile bezala antolatutako proletalgoa
”.

Estatuaren definizio hau ez da inoiz azaldu alderdi sozialdemokrata
ofizialen propagandako eta agitazioko literatura
nagusian. Baina honetaz gain, bereziki ahazmenera ere
eramana izan da, zeren erreformismoarekin puntu guztietan
bateraezina baita eta ohiko aurreiritzi oportunistekin eta “demokraziaren
garapen baketsuaren” inguruko ilusio filistearrekin
belarrondoka ematen baita.

Proletalgoak Estatua behar du, errepikatzen dute oportunista,
sozial chauvinista eta kautskiar guztiek, ziurtatuz hau
dela Marxen doktrina eta “ahaztuz”, lehenik eta behin, Marxen
arabera, proletalgoak iraungitzen den Estatua bakarrik behar
duela, hau da, halako moduan antolatua non berehala iraungitzen
hasiko den eta ezin ahalko duen iraungitu besterik egin;
eta, bigarrenik, langileek “Estatu” bat, “hau da, proletalgoa klase
dominatzaile bezala antolatua” behar dutela.

Estatua indarraren erakunde berezi bat da, biolentziaren
erakunde bat klase bat erreprimitzeko. Zein da proletalgoak
erreprimitu behar duen klasea? Noski, soilik klase esplotatzailea,
hau da, burgesia. Langileek Estatua zapaltzaileen erresistentzia
zapaltzeko bakarrik behar dute, eta soilik proletalgoak
zuzendu dezake, soilik berak gauzatu dezake zapalkuntza
hau. Proletalgoa da kontsekuenteki iraultzailea den klase bakarra,
bera da burgesiaren aurkako borrokan, honen erabateko
erauzketaren aldeko borrokan, langile eta zapaldu guztiak
batzeko gai den klase bakarra.

Klase zapaltzaileek dominazio politikoa zapalkuntza mantentzeko
behar dute, hau da, gutxiengo ziztrin baten interes
berekoietan herriaren gehiengo zabalaren aurka. Klase zapalduek
dominazio politikoa zapalkuntza oro ezabatzeko behar
dute, hau da, herriaren gehiengo zabalaren interesetan esklabista
modernoek osaturiko gutxiengo ziztrin baten aurka, hau
da, lurjabe handien eta burgesiaren aurka.

Demokrata burges txikiek, klase arteko borroka klaseen
adiskidetzearen ametsengatik ordezkatu duten sasisozialista
hauek, eraldaketa sozialista ere modu ameskor batean imajinatu
dute, ez klase zapaltzailea eraistearen moduan, baizik eta
gutxiengoa gehiengora baketsuki makurtzearen moduan, honek
bere eginkizunaren kontzientzia hartuko duelakoan. Klaseen
gainetik dagoen Estatu baten aitorpenari atxikirik doan
utopia burges txiki honek, praktikan langileen klaseen interesak
traizionatzera eraman izan du; adibidez, 1848ko eta 1871ko
Frantziako iraultzen historiak erakutsi duen bezala, eta ministerio
burgesetako partehartze “sozialistaren” esperientziak erakutsi
duen bezala Ingalaterran, Frantzian eta beste herrialdetan
XIX. mende amaieran eta XX. mende hasieran.

Marx bere bizitza osoan zehar sozialismo burges txiki honen
aurka borrokatu zen, gaur egun alderdi sozial iraultzaileak
eta mentxebikeak Errusian berpiztu dutena. Marxek kontsekuenteki
garatu zuen klase arteko borrokaren teoria, botere
politikoaren, Estatuaren, teoriara iritsiz.

Burgesiaren agintearen eraisketa proletalgoak bakarrik
gauzatu dezake, klase berezi bezala bere existentziako baldintza
ekonomikoek eraisketarako prestatzen baitute eta hau
egiteko aukerak eta indarrak ematen baitizkio. Burgesiak, nekazariak
eta burges txikien geruza guztiak aldentzen eta sakabanatzen
dituen bitartean, proletalgoa kohesionatu, batu
eta antolatu egiten du. Soilik proletalgoa da —ekoizpen handian
duen paperagatik— langile eta esplotatu guztien buru
izateko gai, nahiz askotan burgesiak ez dituen hauek proletalgoa
baino gutxiago esplotatzen, esklabutzen eta zapaltzen, gehiago
baizik, baina ez dira gai bere askapena lortzerako orduan
bere kabuz borrokatzeko.

Klase arteko borrokaren teoriak, Marxengandik Estatuaren
auziari eta iraultza sozialistari aplikaturik, nahitaez eramaten
du proletalgoaren dominazio politikoa, bere diktadura aitortzera,
hau da, inorekin tartekatzen ez den eta zuzenki masen
indar armatuan oinarritzen den botere bat aitortzera. Burgesiaren
eraisketa, proletalgoa klase dominatzaile bihurtuz bakarrik
gauzatu daiteke, hau gai izanik burgesiaren erresistentzia
ekidinezina eta etsia zapaltzeko eta erregimen ekonomiko
berrian langileen eta esplotatuen masa guztiak
antolatzeko.

Proletalgoak Estatuaren boterea behar du, indarraren
erakunde zentralizatua, biolentziaren erakundea, bai esplotatzaileen
erresistentzia zapaltzeko, baita ekonomia sozialista
“martxan jartzeko” lanean, biztanleriaren masa ikaragarria,
nekazariak, burgesia txikia, erdi-proletarioak zuzentzeko ere.

Langile alderdia heziz, marxismoak proletalgoaren abangoardia
hezten du, boterea hartzeko eta herri guztia sozialismora
gidatzeko
, erregimen berria zuzentzeko eta antolatzeko,
langile eta esplotatu guztien maisu, zuzendari eta buruzagi
izateko gai den abangoardia, bere bizitza soziala burgesiarik
gabe eta burgesiaren aurka antolatzeko lanean. Aldiz, gaur
egun nagusi den oportunismoak, langile alderdian hobekien ordaindutako
langile ordezkariak hezten ditu, masetatik banantzen
direla eta kapitalismoan hala-nola “moldatzen” direla, beren
oinordekotza eskubidea lenteja plater bategatik salduz,
hau da, burgesiaren aurka herriaren buruzagi iraultzaile izatearen
papera ukatuz.

“Estatua, hau da, klase dominatzaile bezala antolatutako
proletalgoa”: Marxen teoria hau, proletalgoak historian
duen eginkizun iraultzailearen inguruko bere doktrina guztiarekin
lotura etenezinean dago. Eginkizun honen gailurra
proletalgoaren diktadura da, proletalgoaren dominazio politikoa.

Baina proletalgoak Estatua burgesiaren aurkako biolentziaren
erakunde berezi bat bezala behar badu, hemendik
bere kabuz ondorioztatzen da ea posible den horrelako erakunderik
sortzea aurretik burgesiak beretzat sortutako estatu
makinaria suntsitu gabe. Ondorio honetara eramaten du zuzenean
Manifestu komunistak, eta Marxek honetaz hitz egiten
du 1848tik 1851ako iraultzako esperientziaren azterketa
egitean.

'El Diario Vasco', demócratas de toda la vida

EL ULTIMO MENSAJE DE FRANCO
"Os pido que rodeéis a don Juan Carlos de Borbón con el mismo afecto y lealtad que a mí"
--Francisco Franco, El Diario Vasco

"Una patria: España. Un caudillo: Franco"--El Diario Vasco
























Significado de "Sortu" en euskera ("Sortu"-ren esanahia)

DICCIONARIO-HIZTEGIA
1.-crear; nacer, brotar, surgir, salir; producir(se), ocasionar(se)
2.-adormecer(se), entumecer(se), hacer(se) insensible
Arrainak neguan sortuak, hilak bezala, geratzen dira: los peces en invierno quedan adormecidos, como muertos.
3- ensordecer, quedar sordo, causar sordera
Azantzek sortzen dituzte entzuteko organoak: el estrépito causa sordera en los órganos auditivos.
4- pasmar(se), aturdir(se)

Sortu, Batasunaren izen berria

Logotipo berria ote?

Tunisia: Bourguiba eta Ben Ali-ri buruzko analisi marxista

Trotsky, Kamenev eta Zinoviev (goian). Tunisiako errebolta.
Ben Ali-ren estatu-kolpea eta mehatxu integrista
linka: http://www.icl-fi.org/francais/lebol/79/tunisie.html

Errepresio antisindikala Tunisian: UGTT bakean utzi!
linka: http://www.icl-fi.org/francais/lebol/61/tunisie.html

Burgiba-ren agonia hiltzailea
linka: http://www.icl-fi.org/francais/lebol/44/tunisie.html

Trotskistak Egiptoko jaikialdiari buruz

Mubaraken aldeko eta aurkakoen arteko liskarrak
Goian, komunistak Amerikan: "Down with oil sheiks, emirs, kings, colonels and zionist rulers! Workers to power!Spartacist"; azpian, Pakistango ezkertiarrak.
Workers Vanguard:
"Etengabeko iraultzaren alde Ipar Afrikan zehar!
Egipto:
Herri altxamenduak diktadura desafiatzen du
Behera AEBn laguntza Egipto eta Israeli!
Langileen alderdi iraultzaileen alde!"

Trotskistak Tunisiako altxamenduari buruz

Trotsky Errusia sovietarreko bandera gorriaren ondoan. "Halte a la repression au Maghreb", azpiko irudian.Frantziako Liga Trotskista-ren (LTF) artikulua:
"Etengabeko iraultzaren alde Ipar Afrikan zehar!
Diktadoreak ospa egin du, protestek jarraitzen dute
Langileen alderdi iraultzaileen alde!"


Etengabeko Iraultzaren alde Tunisian, Egipton,...

Trotskyren erretratoa Pakistanen
Trotsky, buruzagi komunista, Etengabeko Iraultzaren teoriaren sortzailea
Egipto, manifestariak eta polizia



"Pour les pays à développement bourgeois retardataire et, en particulier pour les pays coloniaux et semi-coloniaux, la théorie de la révolution permanente signifie que la solution véritable et complète de leurs tâches démocratiques et de libération nationale ne peut être que la dictature du prolétariat, qui prend la tête de la nation opprimée, avant tout de ses masses paysannes."

-Léon Trotsky
QU'EST-CE QUE LA REVOLUTION PERMANENTE?(THESES)
http://www.marxists.org/francais/trotsky/livres/revperm/rp10.html