La cara del régimen burgués español: Represión en el interior, masacres en el exterior

Errepresioa Bartzelonan (Herrialde Katalanak) behartsuen eta manifestarien aurka. (2011ko maiatza)
Represión en Barcelona (Països Catalans) contra pobres y manifestantes.

Inperialisten sarraski indiskriminatuak afganistanen. Iruditan NATOren biktimak: hamabi haur eta bi emakume erail dituzten Helmand-go probintzian. (2011ko maiatza)

Masacres indiscriminadas de los imperialistas en Afganistan. En imagenes victimas de la OTAN: han asesinado a doce bebés y dos mujeres en la provincia de Helmand

M15: Mugimendu burges-txikia

Demócratas, algún fascista, agentes de seguridad, sectores de la pequeña burguesía empobrecidos con la crisis capitalista (estudiantes, pequeños comerciantes, etc.) nutren las filas del movimiento de los "indignados". Entanto en cuanto movimiento interclasista y pequeño burgués conservador y ajeno al moviento obrero es totalmente permeable a la escoria fascista.

Ricardo Ynestrillas hiltzaile faxista eta espainiar inteligentzia zerbitzuetako kolaboratzailea Puerta del Sol-en, "amorratuekin" bat.

Eduard Punset ministro monarkiazale ohia, FMI-ko (NDF) agente ohia, M15ekoekin.

Eskuadra Mossoak M15 Mugimendu burges txikiko manifestariak erreprimitzen

Indar errepresiboak apurtu!
Bartzelona (Herrialde Katalanak), Catalunya plaza, 2011ko maiatza.

Eloge de la dialectique (B. Brecht)

ELOGE DE LA DIALECTIQUE

L'injustice aujourd'hui s'avance d'un pas sûr.

Les oppresseurs dressent leurs plans pour dix mille ans.

La force affirme: les choses resteront ce qu'elles sont.

Pas une voix, hormis la voix de ceux qui règnent,

Et sur tous les marchés l'exploitation proclame: c'est maintenant que je commence.

Mais chez les opprimés beaucoup disent maintenant :

Ce que nous voulons ne viendra jamais.

Celui qui vit encore ne doit pas dire : jamais!

Ce qui est assuré n'est pas sûr.

Les choses ne restent pas ce qu'elles sont.

Quand ceux qui règnent auront parlé,

Ceux sur qui ils régnaient parleront.

Qui donc ose dire: jamais ?

De qui dépend que l'oppression demeure? De nous.

De qui dépend qu'elle soit brisée? De nous.

Celui qui s'écroule abattu, qu'il se dresse!

Celui qui est perdu, qu'il lutte !

Celui qui a compris pourquoi il en est là, comment le retenir?

Les vaincus d'aujourd'hui sont demain les vainqueurs

Et jamais devient: aujourd'hui.

--Bertolt  Brecht (itzulpena M. Regnaut)

Hiltzaile inperialistak Tripoli bonbardatzen

Libia defendatu!
Frantziar eta espainiar inperialismoa suntsitu!

Bildu, el frente popular de Batasuna, en acción

Vascongadetan burgesia jeltzalearekin...

Bildu ofrece su apoyo en Araba a Xabier Agirre (PNV) "sin contrapartidas"
--Gara, 2011-5-25

...gipuzkoar kapitalistak pozik...

Adegi no cuestiona que Bildu pueda conformar "un Gobierno estable y con iniciativa en Gipuzkoa"

El presidente de la patronal guipuzcoana se ha preguntado "por qué no va a ser posible" que Bildu "conforme un Gobierno estable y con iniciativa en Gipuzkoa" y ha negado que haya preocupación por ello entre el empresariado del herrialde.
--Gara, 2011-5-25

...Nafarroa Garaian GALekin bat kuneteroen aurka

Bildu ofrece sus votos al PSN para "desalojar" a UPN del poder sin exigir cuotas de gobierno
--Noticias de Navarra, 2011-5-24

Karl Liebknecht:
"La unidad entre el proletariado y las clases dirigentes sacrifica al proletariado. La unidad con traidores significa la derrota"

 

Unity! Who could yearn and strive for it more than we? Unity, which gives the proletariat the strength to carry out its historic mission.

But not all "unity" breeds strength. Unity between wolf and lamb makes the lamb a meal for the wolf. Unity between the proletariat and the ruling classes sacrifices the proletariat. Unity with traitors means defeat.

Only forces pulling in the same direction are made stronger through unity. When forces pull against each other, chaining them together cripples them both.

We strive to combine forces that pull in the same direction. The current apostles of unity, like the unity preachers during the war, strive to unite opposing forces in order to obstruct and deflect the radical forces of the revolution. Politics is action. Working together in action presupposes unity on means and ends. Whoever agrees with us on means and ends is for us welcome comrade in battle. Unity in words is an illusion, self-deception, or a fraud. The revolution has hardly begun, and the apostles of unity already want to liquidate it. They want to steer the movement onto "peaceful paths" to save capitalist society. They want to hypnotize the proletariat with the catchword of unity in order to wrench power from its hands by reestablishing the class state and preserving economic class rule. They lash out at us because we frustrate these plans, because we are truly serious about the liberation of the working class and the world socialist revolution.

Can we unify with those who are nothing more than substitutes for the capitalist exploiter, dressed as socialists?

Can we, may we join with them without becoming accomplices in their conspiracies?

Unity with them would mean ruin for the proletariat. It would mean renouncing socialism and the International. They are not fit for a fraternal handshake. They should be met no with unity, but with battle.

The toiling masses are the prime movers of social revolution. Clear class consciousness, clear recognition of their historic tasks, a clear will not achieve them, and unerring effectiveness—these are the attributes without which they will not be able to complete their work. Today more than ever the task is to clear away the unity smokescreen, expose half measures and halfheartedness, and unmask all false friends of the working class. Clarity can arise only out of pitiless criticism, unity only out of clarity, and the strength to create a new socialist world only out of unity in spirit, goals, and purpose.

—Karl Liebknecht, "The New 'Civil Peace'" (18.11.1918)

Sinn Féin preso politiko errepublikarren kontra

32 County Sovereignty Movement-ek salatu du Sinn Féin-eko militanteak Colin Duffy preso errepublikarraren aldeko graffitiak ezabatzen aritu direla.

Argazkiak: Derry 32CSM

Colin Duffyn-en aldeko adierazpen trotskista: Workers Hammer

Colin Duffy askatu! Sinn Féin traidoreak!

Koreako Herri Errepublika Demokratikoko enbaxada erasotu du NATOk

Nazio Batuek eta NATOk Libia arpilatzeko abiatu duten gerran indar inperialistek Ipar Koreak Tripolin duen enbaxada bonbardatu dutela zabaldu dute hedabideek.

En la guerra desencadenada por la ONU y la OTAN para saquear Libia las fuerzas imperialistas han bombardeado la embajada de Korea del Norte en Tripoli, según medios de comunicación.

Libia defendatu! Ipar Korea defendatu!



Txinako Herri Errepublikako enbaxada erasotu zuen NATOk Belgraden, 1999ko maiatzaren 7an

  

Trotskistak Ipar Korearen defentsa aldarrikatzen.

Koreako Herri Armadako soldaduak

'Estatua eta Iraultza' (Lenin) 3. kapitulua, 3. puntua

Milicianas durante la Revolución Soviética

3.- PARLAMENTARISMOAREN ABOLIZIOA

“Komunak —idatzi zuen Marxek— ez zuen organismo parlamentario
bat izan behar, baizik eta lanaren korporazio bat, betearazlea
eta legegilea aldi berean…

…Hiru edo sei urtez behin aukeratu beharrean Klase dominatzaileko
zein kidek ordezkatu eta zapaldu (verund zertreten)
behar zuen herria parlamentuan, sufragio unibertsalak
komunetan antolatutako herriari zerbitzatu behar zion, bere
enpresara zuzendutako langile, ikuskatzaile eta kontulariak
aurkitzeko, edozein nagusiri banakako sufragioak helburu berdinerako
balio dion bezala”.

Parlamentarismoaren pasarte bikain hau ere, 1871an
egina, sozial chauvinismoaren eta oportunismoaren nagusitasunari
esker, gaur egun marxismoaren “ahaztutako hitzen” artean
aurkitzen da. Ministro eta parlamentari profesionalek,
proletalgoaren traidore eta gure garaietako “purtzilari” sozialista
direnek, anarkistei utzi diote osorik parlamentarismoaren kritika,
eta izugarri burutsua den arrazonamendu honen gainetik
deklaratu dute, parlamentarismoari eginiko kritika oro,
“anarkismoa” dela!! Ez du arrarotik ezer herrialde parlamentario
“aurreratuetako” proletarioek nazkaz beterik ikustean
Scheidemandarrak, Davidarrak, Legiendarrak, Sembatarrak,
Renadueltarrak, Hendersontarrak, Vanderveldetarrak, Stauningtarrak,
Brantingatarrak, Bissolatitarrak, etab., beren begiradak
geroz eta gehiago anarkosindikalismoan jarri izana,
nahiz eta hau oportunismoaren odolezko anaia den.

Marxentzat ordea, dialektika iraultzailea inoiz ez zen
izan modako esaldi hutsal hori, Plejanovek, Kautskyk eta beste
batzuek bihurtu duten zirtzileria hori. Marxek bazekien
anarkismoarekin gogor mozten, parlamentarismo burgesaren
“ukuilua” ere aprobetxatzeko bere ezintasuna dela eta —batez
ere jakina denean ez gaudela egoera iraultzaile baten aurrean—,
baina, aldi berean bazekien parlamentarismoaren kritika
benetan iraultzailea, proletarioa, egiten.

Urte jakin batzuez behin, Parlamentuan, klase dominatzailearen
zein kidek zapaldu eta esplotatu behar duten herria
erabakitzea: hona hemen parlamentarismo burgesaren benetako
esentzia, ez bakarrik monarkia konstituzionaletan, baita
errepublika demokratikoenetan ere.

Baina Estatuaren auzia planteatzen badugu, eta parlamentarismoa
—Estatuko instituziotzat hartuz— proletalgoak
eremu honetan dituen eginkizunen ikuspuntutik aztertzen badugu,
non dago orduan parlamentarismoaren irtenbidea? Nola
da posible bera gabe moldatzea? Behin eta berriz esan behar
da: Komunaren esperientzian oinarritutako Marxen ikasgaiak,
hain ahaztuak daude, ezen “sozialdemokrata modernoari”
(irakur: sozialismoren egungo traidoreari) sinpleki ulertezina
egiten zaiola anarkista edo erreakzionarioa ez den parlamentarismoaren
beste kritika bat.

Parlamentarismoaren irtenbidea ez dago, noski, instituzio
ordezkatzaileak eta hautagarritasuna abolitzean, instituzio
ordezkatzaileak hitzontzikerien toki izatetik “lanaren” korporazio
izatera eraldatzean baizik.

“Ez korporazio parlamentario bat, lanaren korporazio bat
baizik”: tiro hau zuzenean doa parlamentari modernoen eta
sozialdemokraziako “gonapeko txakur” parlamentarien bihotzera!

Jar ezazue arreta edozein herrialde parlamentarietan, Iparramerikatik
Suitzara, Frantziatik Ingalaterrara, Norvegia, etab.:
benetako “Estatuko” eginkizunak atzetik isilpean egiten dira
eta ministerioek, ofizinek, Estatu Nagusiek burutzen dituzte.
Parlamentuetan ez da berriketa besterik egiten, “jende xehea”
liluratzeko helburu bereziarekin. Eta hain egiazkoa da hau,
ezen Errusiako Errepublikan ere, errepublika demokratiko
burgesa bera, benetako Parlamentu bat osatzea lortu aurretik,
parlamentarismoaren gaitz guzti hauek agerian jarri direla.
Skobelevtarren eta Tseretelitarren, Chernovtarren eta Avxentievtarren
moduko filisteismo ustelduaren heroiak, Sovietak parlamentarismo
burges miserableenaren ereduaren arabera zabartzeko
ere moldatu dira, hauek hitzontzikeria hutsalerako
toki bihurtuz. Sovietetan, ministro “sozialista” jaunek herritar
inuzenteak engainatzen dituzte esaldiekin eta erresoluzioekin.
Gobernuan etengabeko nahastea gertatzen da, alde batetik,
ahal diren mentxebike eta sozial iraultzaile gehien txandaka
ondo ordaindutako postutxo ohoretsuekin “asebetetzeko” eta,
bestetik, herriaren arreta “desbideratzeko”. Bien bitartean, bulegoetan
eta Estatu Nagusietan “Estatuko” eginkizunak “gauzatzen
dira”!

Dielo Narodak, gobernuan dagoen “sozlialista iraultzaileen”
alderdi organoak, orain dela ez asko editorial batean onartzen
zuen —prostituzio politikoan aritzen diren “gizarte oneko”
jendearen egiazaletasun imitaezinarekin— “sozilalistek”
(barka adierazpidea) gobernaturiko ministerioetan ere, aparatu
burokratiko guztiak, izatez, zaharra izaten jarraitzen duela,
modu zaharrean funtzionatzen duela eta ekimen iraultzaileak
“askatasun” osoz saboteatzen dituela! Eta aitormen hau
edukiko ez bagenu ere, akaso ez al du hau erakusten mentxebikeen
eta sozial iraultzaileen gobernuko parte-hartzearen benetako
historiak? Hemen berezitik dagoen gauza bakarra da Chernov,
Rusanov, Zenzinov eta Dielo Narodako beste erredaktoreek,
demokrata konstituzionalistekin ministerioetan elkartean egonik,
hainbesteraino galdu dutela lotsa, non ez direla lotsatzen,
txikikeria bat balitz bezala, “beraien” ministerioetan
dena lehen bezala dagoela publikoki esateaz! Nekazari gizagaixoak
engainatzeko esaldi iraultzaile-demokratikoak, eta kapitalistak
gustura uzteko bulegoko paper nahaste burokratikoa:
horra hor koalizio “ohoragarriaren” esentzia.

Komunak gizarte burgeseko parlamentarismo saldu eta
usteldua, iritzi askatasuna eta eztabaida iruzurrean degeneratzen
ez diren instituzioengatik ordezkatzen du, hemen parlamentariek
beraiek egin behar baitute lan, eurek betearazi
behar baitituzte euren legeak, eurek egiaztatu behar baitituzte
emaitzak eta zuzenki erantzun behar baitute euren hautatzaileen
aurrean. Instituzio ordezkatzaileek jarraitzen dute,
baina parlamentarismoa desagertu egiten da sistema berezi
bezala, lan legegilearen eta betearazlearen arteko banaketa
bezala, diputatuentzako egoera pribilegiatu bezala. Instituzio
ordezkatzailerik gabe ezin daiteke demokraziarik ulertu, ezta
langile demokraziarik ere; baina bai uler daiteke eta ulertu
behar da parlamentarismorik gabe, guretzat gizarte burgesaren
kritika ez bada esaldi hutsal bat, burgesiaren agintea
eraisteko xedea guregan helburu serio eta egiazko bat bada,
eta ez langileen botoak hartzeko esaldi “elektoral” bat mentxebike
eta sozial iraultzaileen ezpainetan den bezala, Scheidemanndarren
eta Legiendarren, Sembatdarren eta Vanderveldetarren
ezpainetan den bezala.

Bereziki hezigarria da, Marxek, Komunak eta langile demokraziak
behar duen burokrazia haren eginkizunetaz hitz
egitean, konparazio puntu bezala “beste edozein nagusiren”
enplegatuak hartzea, hau da, ohiko enpresa kapitalista bat,
“langileekin, ikuskatzaileekin eta kontableekin”.

Marxengan ez dago utopismo arrastorik, ez baitu bere fantasiatik
gizarte “berri” bat asmatzen ez ateratzen. Ez, Marxek,
prozesu historiko natural bezala, gizarte berria zaharretik
nola jaiotzen den aztertzen du, bigarrengotik lehenengorako
trantsizio formak aztertzen ditu. Masen mugimendu proletarioaren
benetako esperientzia guztia hartzen du eta hemendik
ikasgai praktikoak ateratzen ahalegintzen da. Komunatik
“ikasi” egiten du, pentsalari iraultzaile guztiek klase zapalduaren
mugimendu handietatik ikasteko beldurrik izan ez zuten
moduan eta sermoi “pedanteak” bota ez zizkien moduan (Plejanoven
“Ez ziren armak hartu behar”, edo Tsereteliren “klase
batek moderatzen jakin behar du” bezala).

Burokrazia kolpetik, alde guztietan eta bere azken erroetaraino
abolitzeaz hitz egitea lekuz kanpokoa da. Hau utopia
bat da. Baina makina burokratiko zaharra kolpetik suntsitzea
eta jarraian, burokrazia guztia gradualki ezerezera murriztea
ahalbidetuko duen berri batekin hastea, ez da utopia bat; komunaren
esperientzia da, proletalgo iraultzailearen berehalako
eginkizun zuzena.

Kapitalismoak sinplifikatu egiten ditu “Estatuaren” administrazio
eginkizunak; posible egiten du “administrazio iherarkikoa”
desegitea eta proletarioen erakunde batera murriztea,
proletalgoak (klase dominatzaile bezala) gizartearen izenean,
bere zerbitzura “langile, ikuskatzaile eta kontableak”
hartzen dituelarik.

Ez gara utopistak. Ez dugu “amesten” nola baztertu ahalko
den kolpetik gobernu oro, menpenpekotasun oro; amets anarkista
hauek, proletalgoaren eginkizunak ez ulertzean oinarrituak,
arrotzak zaizkio funtsean marxismoari eta, izatez, iraultza
sozialista gizakiak ezberdinak izango diren momentura
arte atzeratzeko bakarrik balio dute. Ez, guk iraultza sozialista
gaur egungo gizakiekin nahi dugu, menpekotasunik gabe,
kontrolik gabe, “ikuskatzailerik eta kontablerik” gabe moldatu
ezin diren gizakiekin.

Baina menpekotasuna esplotatu eta langile guztien
abangoardia armatuarenganakoa da, hau da, proletalgoarenganakoa.
Estatuko funtzionarioen “administrazio hierarkiko”
espezifikoa berehala ordezkatzen has daiteke eta hasi behar
da, gauetik goizera, “ikuskatzaile eta kontableen” eginkizun
sinpleengatik, gaur egun jada hirietako biztanleen garapen mailarako
erabat eskuragarriak diren eta “langile baten soldatagatik”
ezin hobeki eginak izan daitezkeen eginkizunak.

Antolatu dezagun ekoizpen handia guk geuk, langileok,
kapitalismoak jada sortu duenetik abiatuz, gure lan esperientzian
oinarrituz, langile armatuen estatu botereak mantendutako
diziplina oso zorrotz, burdinazko, bat ezarriz; murriztu dezagun
funtzionario publikoen papera gure argibideen betetzaile
sinpleen paperera, “ikuskatzaile eta kontable arduradunen,
kargu kengarrien eta apalki ordaindutakoen paperera (noski,
genero, mota eta gradu guztietako teknikariekin batera): hori
da gure eginkizun proletarioa, puntu horretatik has daiteke
eta hasi behar da iraultza proletarioa gauzatzen denean. Hasiera
honek, ekoizpen handiaren oinarriaren gainean, bere kabuz
eramaten du burokrazia ororen “iraungipen” gradualera,
ordena baten sorkuntzara —ordena kakotxik gabe, soldatapeko
esklabotzaren antzik ezertan edukiko ez duen ordena—
non ikuskapeneko eta kontabilitateko eginkizunak, geroz eta
sinpleagoak izanik, denek burutuko dituzten txanda bati jarraituz,
gero ohitura bihurtuko diren eta, azkenik, desagertu
egingo diren herritarren geruza berezi baten zeregin berezi
bezala.

Joan den mendeko 70. hamarkadako sozialdemokrata burutsu
batek, posta ekonomia sozialistaren eredu bat zela esan
zuen. Hau oso zehatza da. Gaur egun, posta Estatuaren monopolio
kapitalista bezala antolaturiko enpresa bat da. Inperialismoa
pixkanaka trustak mota honetako erakundeetan eraldatzen
ari da. Hauetan, lanagatik ahitutako eta goseak dauden
langile “sinpleen” gainetik tronuratuta, burokrazia burges
bera ikusten dugu. Behin kapitalistak eraitsita, langileen burdinazko
eskuaz esplotatzaileen erresistentzia suntsituta, Estatu
modernoaren makinaria apurtuta, gure aurrean perfekzio
tekniko handiko mekanismo bat edukiko dugu, “bizkarroiez”
askea eta elkartutako langileek beraiek ezin hobeki
martxan jartzeko modukoa, teknikariak, ikuskatzaileak eta kontableak
kontratatuz eta guzti hauen lana, orokorrean “Estatuko”
funtzionario guztiena bezala, langile baten soldatarekin
ordainduz. Hona hemen zeregin zehatz bat, zeregin praktiko
bat, trust guztietan berehala egin daitekeena, langileak esplotaziotik
askatzen dituena eta jada Komunak praktikoki hasi
zuen esperientzia (batez ere Estatuaren antolakuntzaren eremuan)
kontuan hartzen duena.

Ekonomia nazional guztia posta bezala antolatzea, teknikoek,
ikuskatzaileek, kontableek eta orokorrean funtzionario
guztiek “langile baten soldata” baino handiagoa ez jasotzeko,
guztia proletalgo armatuaren kontrolpean eta zuzendaritzapean:
hori da gure berehalako helburua. Hori da behar dugun Estatua
eta oinarri ekonomiko hau izan behar da bere euskarria.

Hori da parlamentarismoa abolitzeak eta instituzio ordezkatzaileak
mantentzeak emango duena; hori da langileen klase
ezberdinak burgesiak instituzio hauekiko egiten duen prostituziotik
askatuko dituena.

--Lenin

'El Esquirol' (Jack London)

Bruegel-en artelan baten detaile bat



 El Esquirol



Cuando dios creó la culebra de cascabel,

el sapo y el vampiro,

le quedó cierta cantidad de terrible sustancia,

con la que hizo al esquirol.

El esquirol es un animal bípedo

con el alma en forma de espiral,

los sesos líquidos

y el espinazo mezcla de jalea y de cola,

Donde otros tienen corazón,

él tiene un tumor de principios podridos.

Ningún hombre tiene derecho a ser esquirol

mientras hay un charco de agua para ahogarse

y una soga lo bastante larga para ahorcarse.

Judas Iscariote fue un gentleman

en comparación con el esquirol.

Al traicionar a su maestro,

no le faltó carácter para ahorcarse.

Y el esquirol no lo tiene…

...

El esquirol

traiciona a su dios,

a su mujer,

a su familia

y a su clase.

--Jack London

Eloy Val del Olmo y ElMilitante: Con la policía, contra el trotskismo




No son obreros uniformados, son el brazo armado de la burguesía

 

'El Militante', antitrotskismo pro-policial

El elemento anti-trotskista Eloy Val del Olmo ('El Militante') escandalosamente afirma:

"Desde la Corriente Marxista El Militante defendemos la legalización de Sortu y la inmediata derogación de la Ley de Partidos, el fin de todas las medidas de excepción judicial como la doctrina Parot, que alarga las penas de los presos políticos vascos, o la dispersión de los presos, así como la persecución de las prácticas de torturas en comisarías y cuartelillos. Todas estas medidas, para que sean efectivas, deben ir de la mano de una profunda depuración del aparato del Estado de elementos fascistas y de su democratización, desmilitarizando la Guardia Civil y permitiendo el derecho de sindicalización y participación política a los miembros de todas las fuerzas de seguridad del Estado." 
--Eloy Val.(sin negrita en el original)  http://www.elmilitante.net/index.php?option=com_content&view=article&id=7110:despues-de-la-escandalosa-sentencia-del-tribunal-supremo-sobre-sortu&catid=1062&Itemid=100007



Tortura, la "participación política" de la Guardia Civil



Los socialdemócratas de El Militante afirman, contradiciendo a todos los marxistas, que la policía, los perros guardianes del capital, no son el puño armado de la burguesía, sino trabajadores uniformados. Recordemos lo que dijo Trotsky: 

"El hecho de que los policías hayan sido elegidos en una parte importante entre los obreros socialdemócratas no quiere decir absolutamente nada. Aquí, una vez más, es la existencia la que determina la conciencia. El obrero, convertido en policía al servicio del estado capitalista, es un policía burgués y no un obrero.”

—Trotsky, “¿Y ahora? Problemas vitales del proletariado alemán”, 27 de enero de 1932 (La lucha

contra el fascismo)

Los marxistas, al contrario que los seguidores de Alan Woods, son enemigos declarados de la policía de los regimenes capitalistas, y se oponen a la "sindicalización" y "participación política" (esto es, la represión política) de los matones uniformados de la patronal.

Los marxistas luchan contra toda ilusión en "depurar", "democratizar" o "humanizar" el estado burgués, osea,  la dictadura del empresariado. Y sacan las mismas conclusiones que Lenin en su 'El Estado y la Revolución': El estado burgués no puede ser reformado para servir al pueblo, ha de ser destruido por la clase obrera armada.

El simpático amigo de la policía "democrática" Eloy Val del Olmo busca un médico para los males del capitalismo agónico, lo que hace falta es un enterrador: la clase obrera.



La burocracia sindical apoya a los matones de la patronal
¡POLICIA, FUERA DE DE LOS SINDICATOS!



Marisol Mujika, gogoan zaitugu

Marisol Mujikaren omenezko murala Bilbon: "Marisol XX. urtemuga. Gora gu ta gutarrak"

Marisol Mujika 'Iraultza' talde armatuko militantea zen eta beste bi burkiderekin (Rosa Diez eta Jesus Fernandez) ekintza bat prestatzen ari zirela eskuen artean zuten bonba lehertu zitzaien. Gertaera horren urtemugan mural bat egin dute Bilbon ekintzaile ezkertiar horren alde.

El diario Gara, papagayos del imperialismo francoespañol

Facciosos antigadafistas posando para la prensa burguesa



El diario en español Gara hace las veces, un día sí y el siguiente tambien, de brazo propagandístico del imperialismo español y francés, y de sus agencias, la OTAN y la ONU. El Gara reproduce consciente y constantemente las intoxicaciones vertidas por la burguesía para bombardear, subyugar aun más y expoliar al pueblo libio. Solo nos informa de los bombardeos de las tropas gadafistas, pero nada dice de las atrocidades de los facciosos centrados en el Este, peones de las tiranías europeas y EEUU.

El Gara llega incluso a insultar a los ciudadanos libios, que indignados por los criminales bombardeos de las potencias racistas, atacaron las sedes diplomáticas (que es como se llaman sus centros de espionage y negocios en el extranjero) de los invasores:

"Lo que sí confirmó Gran Bretaña fue una serie de actos vandálicos contra su sede diplomática de Trípoli, así como la de Italia. La agencia France Presse indicó que un grupo de personas prendió fuego a las citadas instalaciones." (Gara, 2011/4/02)

El Gara llama vándalos a los que se defienden del imperialismo, para luego hacernos creer que por el puerto de Misurata no se abastecen armas sino comida, aspirinas y toallitas para el cutis:

"La respuesta del régimen al ataque aliado no se hizo esperar, y arremetió contra la asediada ciudad de Misrata, bombardeando el puerto mientras se descargaba ayuda humanitaria. Según AFP, dos rebeldes murieron en esta acción." (Ibid.)

El ataque contra la Libia semicolonial independiente es un ataque, tambien, contra las aspiraciones de independencia del pueblo vasco. La unica forma de mantener la soberania para un pais sometido es derrocando a la burguesia y armandose hasta los dientes, y si ese armamento es nuclear, tanto mejor.

Hodei G.

"Rebeldes" libios, tropas terrestres de la tiranía francesa

Trotsky nazio zapalkuntzaz Errusiar Iraultzaren Historian

Trotsky, Armada Gorriaren sortzailea

ERRUSIAR IRAULTZAREN HISTORIA (Trotsky)

Hizkuntza gizonen arteko harremanetarako instrumenturik garrantzitsuena da, eta ondorioz, baita ekonomia loturetarako ere. Nazioa batzen duen merkatal zirkulazioaren garaipenarekin hizkuntza nazional bilakatzen da. Oinarri honen gainean Estatu nazionala ezartzen da, erlazio kapitalistentzat eremurik erosoena, abantailatsuena eta arruntena dena. Herbehereen independentziaren aldeko borroka eta Ingalaterra intsularraren patua alde batera uzten baditugu, mendebaldeko Europan nazio burgesen eraikuntzaren garaia Frantziako Iraultza handiarekin hasi da, eta funtsean mende bat geroago amaitzen da, gutxi gorabehera Inperio alemaniarraren finkatzearekin.

Baina jada Europan Estatu nazionalak ekoizpen indarrak xurgatzeari utzi zion garaian eta Estatu inperialista gisa garatzen ari zenean, Ekialdean –Pertsian, Balkanetan, Txinan eta Indian- iraultza nazional demokratikoen aroaren hasieran aurkitzen zen, hasierako bultzada 1905eko Errusiako Iraultzak eman zuelarik. 1912ko Balkanetako gerrak Estatu nazionalen eraketaren amaiera islatzen du Europa hego-ekialdean. Jarraitu zion gerra inperialistak eskukada batez amaitu zuen iraultza nazional europarren obra osagabea, Austro-Hungariaren zatibanaketa, Polonia independente baten eta tsarren Inperiotik askatu ziren Estatu mugakideen sorrera eragitean.

Errusia ez zegoen Estatu nazional gisa antolatuta, nazionalitateen Estatu gisa baizik. Hau bere izaera atzeratuari zegokion. Nekazaritza estentsiboaren eta landako artisautza baten oinarriaren gainean, merkatal kapitala, ekoizpena eraldatuz sakontasunean garatu beharrean hedaduran garatzen zen, bere operazioen erradioa zabalduz. Merkataria, jabea eta funtzionarioa erdigunetik periferiara lekualdatzen ziren, nekazarien dispertsioa lagun zutela eta lur berriak eta salbuespen fiskalak bilatuz lurralde berrietan sartzen ziren, hauetan populazio oraindik ere atzeratuagoak topatzen zirelarik. Estatuaren hedatzea funtsean nekazal ekonomiaren hedatzea zen, zeinak, primitiboa izanagatik ere, bere gailentasuna erakusten zuen  hegoaldeko eta Ekialdeko nomaden gainean. Halako oinarri neurrigabearen eta etengabeki zabaltzen zen baten gainean eratutako kasten eta burokraziaren Estatu hau Mendebaldeko zenbait nazio azpiratzeko behar adina botere izatera iritsi zen, nazio hauek, euren kultura aurreratuagoa izanik ere, ez baitziren gai, euren biztanleria murritzagatik edota barne krisiengatik, euren independentzia defendatzeko (Polonia, Lituania, Baltikoko probintziak, Finlandia).

Herrialdearen mendigune zentrala osatzen zuten hirurogeita hamar milioi errusiar handiei laurogeita hamar milioi “alogeno” gehitu zitzaizkien, argiki bi taldetan bereizten zirenak: mendebaldarrak, euren kulturagatik errusiar handien gainetik zeudenak, eta ekialdekoak, maila baxuagokoak. Honela bertako nazionalitate agintariak biztanleriaren %43a baino gehiago suposatzen ez zuen Inperio bat osatu zen, %57a (hauetatik %17 ukrainarrak, %6 poloniarrak, %4,5 errusiar zuriak) hala euren kultur mailagatik nola euren eskubide desberdintasunengatik beraien artean ezberdinak ziren nazionalitateei zegokien bitartean.



Trotsky, bandera gorriaren aitzinean, tren blindatu batean

 Estatuaren exijentzia gutiziatsuek eta klase agintarienpean nekazal klaseak jasaten zuen txirotasunak esplotazioaren formarik basatienak sorrarazi zituzten. Zapalkuntza nazionala infinituki ankerragoa zen Errusian auzoko Estatuetan baino, ez mendebaldeko mugako herrialdeekin alderaturik bakarrik, baita ekialdeko mugakoekin erkatuta ere. Euren eskubideak kalteturik zituzten nazioen kopuru handiak eta euren egoera juridikoaren larritasunak indar lehergarri itzela ematen zien Errusia tsaristako arazo nazionalari.

Nazionalitate homogeneoko Estatuetan iraultza burgesak joera zentripeto boteretsuak garatzen zituen bitartean, Frantzian partikularismoaren aurkako borroka gisa islatu bezala, edota Italian eta Alemanian zatiketa nazionalaren aurkako jarrera moduan agertuz, Turkia, Errusia edota Austro-Hungaria bezalako Estatu heterogeneoetan, burgesiaren iraultza berantiarrak, bestalde, indar zentrifugoak bultzatu zituen. Prozesu hauen arteko oposizioa, mekanikari dagozkion hitzak erabiliz, begi bistakoa bada ere, hauen funtzio historikoa berbera da, bi kasuetan batasun nazionala errezeptakulu ekonomiko garrantzitsu bezala erabili nahi den heinean: honek Alemaniaren batasuna burutzea exijitzen zuen, eta beste aldetik, Austro-Hungaria zatibanatzea.

Leninek behar besteko aurrerapenez kalkulatu zuen Errusiako mugimendu nazionalen ezinbesteko izaera zentrifugoa, eta urteetan zehar temati egin zuen borroka, bereziki Rosa Luxemburg-en aurka, alderdiaren programa zaharreko bederatzigarren paragrafo famatuaren alde, zeinak nazioek euren buruaren jabe izateko eskubidea, hau da, Estatutik erabat bereiztekoa, formulatzen zuen. Honekin, alderdi boltxebikeak ez zuen inolaz ere propaganda separatista egiteko konpromisoa hartzen. Hartzen zuen konpromiso bakarra zapalkuntza nazional mota ororen aurka, Estatu komun baten mugen barnean edozein nazionalitate indarrez egonaraztearen aurka barne, amorerik eman gabe borroka egitekoa zen. Bide honetatik bakarrik konkistatu ahal izan zuen proletalgo errusiarrak, gradualki, nazionalitate zapalduen konfiantza.

Baina hau arazoaren aspektu bat besterik ez da. Arazo nazionalaren inguruko boltxebismoaren politikak beste aspektu bat zuen, itxuraz lehenarekin kontraesanean bazegoen ere errealitatean osatu egiten zuena. Alderdiaren esparruan, eta orokorrean langile erakundeenean, boltxebismoak zentralismorik zorrotzena aplikatzen zuen, langileak elkarren aurka ipini edota zatitzeko gauza zen kutsadura nazionalista ororen aurka zorroztasunez borroka eginez.

Estatu burgesari gutxiengo nazional bat bertan indarrezko egonaraztea edota honi hizkuntza ofizial bat inposatzeko eskubidea errotik ukatuz, boltxebismoak, aldi berean, eginkizun sakratutzat jotzen zuen ahal besteko modurik estuenean osotasun handi bat osatuz nazionalitate ezberdinetako langileak batzea, klase izaerako borondatezko diziplina baten bitartez. Honela, huts eta soilki, alderdia egituratzeko printzipio nazional federatiboa baztertu egiten zen. Erakunde iraultzaile bat ez da etorkizuneko Estatuaren prototipoa, hau eratzeko instrumentu bat baizik. Erremintak produktua fabrikatzeko egokia izan behar du, baina inola ere ez zaio azken honi berdindu behar. Erakunde zentralista batek bakarrik segurta dezake borroka iraultzailearen arrakasta, auzia nazioen gaineko zapalkuntza zentralista suntsitzearen ingurukoa baldin bada ere.

--L.Trotsky, Errusiar Iraultzaren historia. (Euskalherriasozialista.net-etik kopiatua)