Liga Trotskistaren artikuluak

• 2012ko hauteskundeak: Aukerarik ez langileentzat: Le Bolchebik
• Hego Sudaneko independentzia eta inperialismoaren ondare odoltsua Afrikan: Le Bolchevik
• Errepresio kolonialik ez Reunion-en!: L.B.-en eranskina

LENIN: Iraultza sozialista eta nazioen autodeterminazio eskubidea (2)

2.- Iraultza sozialista eta demokraziaren aldeko borroka

Iraultza sozialista ez da ekintza bakar bat, ez da fronte bakarreko bataila bat, baizik-eta klaseen arteko gatazka handien garai oso bat, fronte guztietan gertatzen den bataila sorta luze bat, hots, ekonomiaren eta politikaren auzi guztietan, eta burgesia desjabetzean amai daiteke soilik.

Akats larria izango litzateke uste izatea demokraziaren aldeko borrokak proletalgoa iraultza sozialistatik urrutiratu dezakeela, edo hau, ahultzea, ezkutatzea, eta abar. Alderantziz; demokrazia osoa ezartzen ez duen sozialismo garailea ezinezkoa den bezala, ezinezkoa da, era berean, burgesia menperatzeko prestatzen den proletalgorik demokraziaren aldeko borroka anitz, kontsekuente eta iraultzailerik sustengatzen ez duena.

Ez litzateke akats txikiagoa programa demokratikoko punturen bat ezabatzea —nazioen autodeterminazioa, adibidez— inperialismoaren-pean “eginezin” edo “ametsezko” delaren ustean oinarrituz. Nazioen autodeterminaziorako eskubidea kapitalismoaren esparruan eginezina delaren adierazpena zentzu absolutuan, ekonomikoan, edo zentzu erlatiboan, politikoan, ulertua izan daiteke.

Aurreneko kasua guztiz okerra da ikuspuntu teorikotik. Lehenik eta behin, zentzu horretan eginezinak dira kapitalismoaren-pean, adibidez, lan-bonoak edo krisien abolizioa, eta abar. Guztiz okerra da modu berean nazioen autodeterminazioa eginezina izatea. Bigarrenik, Norvegia 1905ean Suediatik banatzearen adibide soilak “eginezintasun” hori errefusatzen du zentzu horretan. Hirugarrenik, irrigarri litzateke harreman politiko eta estrategikoen aldaketa txiki batek, adibidez Alemaniaren eta Ingalaterraren artean, gaur edo bihar estatu poloniarra, hindua, etab., berrien sortzea eragitea guztiz “egingarria” dela ukatzea. Laugarrenik, kapital finantzarioak, bere hedatze asmoetan, “libreki” erosi eta sobornatuko du gobernu errepublikar eta demokratiko libreena eta edozein herrialdeko funtzionari hautatua, nahiz-eta “independentea” izan. Kapital finantzarioaren boterea, orokorrean kapitalarena bezala, ezin da suntsitu demokrazia politikoaren alorrean gertatzen den edonolako eraldaketaren bidez; eta autodeterminazioa bete-betean eta esklusiboki alor horri dagokio. Baina kapital finantzarioaren botereak ez du ezabatzen inondik ere demokrazia politikoaren inportantzia klase-zapalkuntza eta klase-borrokaren forma askeago, zabalago eta argiago bat bezala. Horregatik, kapitalismoaren-pean, demokrazia politikoaren aldarrikapenetako bat zentzu ekonomikoan “eginezina” delaren arrazoiketa guztiak okerreko difinizio batean oinarritzen dira, ikuspuntu teorikotik, kapitalismoaren eta demokrazia politiko orokorraren arteko harreman orokor eta funtsezkoei dagokionez.

Bigarren kasuan adierazpen osatugabea eta zehaztugabea da. Zeren ez bakarrik nazioen autodeterminazio-eskubidea, baizik-eta demokrazia politikoaren funtsezko aldarrikapen oro egingarri dira inperialismoan era osagabean, itxuragabetuan, ohiz kanpoko kasuetan (adibidez, 1905ean Norvegia Suediatik banatzea). Kolonien berehalako askapenaren aldarrikapena, sozialdemokrata iraultzaile orok defendatua, “eginezina” da kapitalismoaren-pean, era berean, zenbait iraultza gabe. Baina hortik, inolaz ere, ezin da ondorioztatu sozialdemokraziak uko egin behar dionik aldarrikapen horien guztien aldeko borroka gertu eta irmoari (uko egite horrek burgesiaren eta erreakzioaren jokoan erortzea litzateke), alderantziz: aldarrikapen horiek guztiak ez modu erreformistan, baizik-eta iraultzailean, adierazteko eta gauzatzeko beharra; ez legaltasun burgesari mugatuz, baizik-eta hura hautsiz, ez parlamentuko hitzaldiak eta hitzezko protestak nahikotzat joz, baizik-eta jendetza borroka-ekintzetara bultzatuz, funtsezko aldarrikapen demokratiko ororen aldeko borroka zabalduz eta piztuz proletalgoa burgesia zuzen erasotzeko egoerara heldu arte, hau da, iraultza sozialistara, non burgesia desjabetua izango den. Iraultza sozialista ez da lehertuko soilik greba handi baten ondorioz, edo kale manifestazio baten ondorioz, edo gosetien matxinada baten ondorioz, edo altxamendu militar baten ondorioz, edo jaikialdi kolonial baten ondorioz, izan daiteke baita ere krisi politiko baten ondorioz, Dreyfus afera kasu, edo Saverne-ko gertakaria kasu, edo nazio zapaldu baten banatzeko erreferendumak eraginda.

Inperialismoaren-pean gertatzen den zapalkuntza nazionalaren larriagotzeak beharrezkoa egiten dio sozialdemokraziari borroka “utopikoari” (burgesiak esaten dion bezala), nazioen banatzeko askatasunaren aldeko borrokari uko ez egitea, baizik-eta alderantziz, sutsuki alor horretan sortzen diren gatazkak ere erabiltzea aitzakia bezala jendetzaren ekintzarako eta burgesiaren aurkako ekintza iraultzailetarako.

LENIN

Iñigo Cabacas Lizeranzu, eraila

Iñigo Cabacas Lizeranzu, 28 urteko gaztea, ertzaintzak eraila
Iñigo Cabacas Lizeranzu, un jeune basque de 28 ans, assassiné par la police

LENIN: Iraultza sozialista eta nazioen autodeterminazio eskubidea (1)

Trotsky, Lenin, Kamenev

IRAULTZA SOZIALISTA ETA NAZIOEN
AUTODETERMINAZIO ESKUBIDEA
(tesiak)

Lenin, 1916

1.- Inperialismoa, sozialismoa eta nazio zapalduen askapena

Inperialismoa garapen kapitalistaren maila gorena da. Herrialde garatuetan kapitalak estatu nazionalen alorra gainditu du, konpetentzia monopolioarekin ordezkatu du, sozialismoa gauzatzeko aurrebaldintza objektibo guztiak sortuz. Horregatik, Mendebaleko Europan eta Estatu Batuetan proletalgoaren borroka iraultzaileaz gobernu kapitalisten uzkailtzea eta burgesiaren desjabetzea eguneko agendan izkiriatuak daude. Inperialismoak jendetza borroka horretara bultzatzen du klase kontraesanak neurrigabe larriagotzean, jendetzaren egoera ekonomiko eta politikoa —trustak, garestitasuna— okertzean: Militarismoa areagotzean, gerren maiztasuna handitzean, erreakzioa gogortzean, uztarri nazionala eta harrapaketa koloniala finkatzean eta handitzean.

Sozialismo garaileak halabeharrez demokrazia osoa ezarri behar du, eta beraz, ez du gauzatu behar soilik nazioen eskubideen berdintasun osoa, baizik-eta errealitatean bihurtu nazio zapalduen autodeterminazio eskubidea, hots, banaketa politikorako eskubide askatasuna. Bere jardunbide guztiarekin —bai gaur, bai iraultza garaian eta bere garaipenaren ondoren— nazio zapalduak askatu eta beraien artean aliantza askean (eta aliantza askea hitz faltsu bat da banatzeko askatasunik gabe) oinarritutako harremanak ezarriko dituztela frogatzen ez duten alderdi sozialistek traizioa egingo diote sozialismoari.

Argi dago demokrazia estatu forma bat dela eta berarekin desagertuko dela, baina hori soilik sozialismotik —behingoz garaile eta finkatua— komunismo osora iragatean izango da.

LENIN

1916ko urtarrilean-otsailean izkiriatua
1916ko apirilean argitaratua
M.I.A. -ren gaztelerazko argitalpen digitalean oinarritua