90 aniversario de la Victoria militar africana sobre los esbirros racistas de la burguesia española.
¡Por un nuevo Annual para el ejercito español en Libia!
¡Por un nuevo Dien Bien Phu para la Republica Francesa!
Bilbo, 2011-3-23
Libiako gerraElkarretaratzea Bilbon, "No a la guerra, otra vez. Gerra inperialistarik ez!"
Gerra inperialistaren aurkako manifestazioa
"Gerrari ez, berriro ere. Gerra inperialistarik ez!"
Larunbatean, martxoaren 26an, 18:00tan Bilboko Arriaga plazatik.
Larunbatean, martxoaren 26an, 18:00tan Bilboko Arriaga plazatik.
'The End of the Italo-Turkish War' (Lenin, 1912)
Representatives of Italy and Turkey have signed preliminary terms of peace, according to telegraphic reports.Italy has “won” the war, which she launched a year ago to seize Turkish possessions in Africa. From now on, Tripoli will belong to Italy. It is worth while taking a look at this typical colonial war, waged by a “civilised” twentieth-century nation.
What caused the war? The greed of the Italian money bags and capitalists, who need new markets and new achievements for Italian imperialism.
What kind of war was it? A perfected, civilised blood bath, the massacre of Arabs with the help of the “latest” weapons.
The Arabs put up a desperate resistance. When, at the beginning of the war, the Italian admirals were incautious enough to land 1,200 marines, the Arabs attacked them and killed some 600. By way of “retaliation”, about 3,000 Arabs were butchered, whole families were plundered and done to death, with women and children massacred in cold blood. The Italians are a civilised, constitutional nation.
About 1,000 Arabs were hanged.
The Italian casualties exceeded 20,000, including 17,429 sick, 600 missing and 1,405 killed.
The war cost the Italians over 800 million lire, or over 320 million rubles. It resulted in terrible unemployment and industrial stagnation.
The Arabs lost about 14,800 lives. Despite the “peace”, the war will actually go on, for the Arab tribes in the heart of Africa, in areas far away from the coast, will refuse to submit. And for a long time to come they will be “civilised” by bayonet, bullet, noose, fire and rape.
Italy, of course, is no better and no worse than the other capitalist countries. All of them alike are governed by the bourgeoisie, which stops at no carnage in its quest for new sources of profit.
--V.I.Lenin
source: http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1912/sep/28.htm
Le Bolchevik: "Défense de la Libye contre l’attaque impérialiste!"
Liga Komunista Internazionalaren bi artikulu Libiako gatazkari buruz, frantsesez:
Linka...http://www.icl-fi.org/francais/suppl/libye.pdf
"LIBIA DEFENDATU ERASO INPERIALISTAREN AURKA!"
FLT/LTF: "Aurore Martinen kontrako akusaziorik ez! Euroagindurik ez!"
Frantziako Liga Trotskista-ren artikulua Aurore Martinen defentsan.
¡Defender a Libia del ataque imperialista español y francés!
La trotskista Liga Comunista Internacional llama a la clase obrera mundial a la defensa militar de la semicolonial Libia del ataque de EE.UU. y de las tiranías burguesas europeas.
LIBIA DEFENDATU!
Inperialismoa suntsitu!
"Estatu Batuak, alde Iraketik!"
"AEB, alde Iraketik!
Israel, alde lurralde okupatuetatik!
Hautsi Alderdi Demokratikoarekin, arrazakeriaren eta gerraren alderdia -- iraultza sozialistaren alde borrokatzen duen langileen alderdi baten alde! -SL/SYC-"
U.S. out of Iraq!
Israel out of the occupied territories!
Break with the Democratic Party of war and racism -- for a workers party that fights for socialist revolution! Spartacist League / Spartacus Youth Club
'Estatua eta Iraultza' (Lenin) 3.kapitulua, 1. puntua
III. KAPITULUA
Estatua eta Iraultza.1871ko Parisko komunaren esperientzia.
Marxen analisia.
1.- ZERTAN DATZA KOMUNEROEN SAIAKERAREN HEROITASUNA?
Jakina da, Komuna baino hilabete batzuk lehenago, 1870eko
udazkenean, Marxek Parisko langileak ohartarazi zituela, gobernua
eraisteko saiakera etsipenak bultzatutako astakeria bat
izango zela argudiatuz. Baina, 1871ko martxoan, langileei borroka
erabakigarria inposatu zitzaien eta hauek onartu egin
zuten, matxinada egintza bat izan zenean, Marxek irrikarik
handienarekin agurtu zuen iraultza proletarioa, iragarpen txar
guztiez gain. Marxek ez zion heldu “orduz kanpoko” mugimendu
baten kondena pedanteari, tristeki famatua den Plejanovek
bezala (marxismoaren arnegari errusiarra bera) 1905eko azaroan
langileei eta nekazariei borrokarako adoretuz idatzi zuena
eta 1905eko abenduaren ondoren edozein liberalen moduan
hasi zena oihukatuz: “Ez ziren armak hartu behar!”.
Marx, hala ere, ez zen asetu komuneroen heroitasunaren
aurrean irrikatzearekin, bere hitzetan, “zerua asaltatzen zutela”.
Marxek masen mugimendu iraultzaile hartan, nahiz eta ez
zen bere helburuak lortzera iritsi, garrantzia izugarrizko esperientzia
historiko bat ikusten zuen, proletalgo mundialaren
benetako aurrera pauso bat, ehunka programa eta arrazonamendu
baino pauso garrantzitsuago bat. Esperientzia hau aztertzea,
hemendik ikasgai taktikoak ateratzea, bere teoria esperientziaren
argitan berrikustea: hona hemen nola ulertzen
zuen Marxek bere eginkizuna.
Marxek Manifestu Komunistan sartzea beharrezkoa ikusi
zuen “zuzenketa” bakarra Parisko Komuneroen esperientzia
iraultzaileak iradokitu zion.
Manifestu Komunistaren argitalpen alemaniar berriko azken
hitzaurreak, bere bi autoreek izenpetzen dutenak, 1872ko
ekainaren 24ko data darama. Hitzaurre honetan, autoreek, Karl Marxek
eta Friederich Engelsek, Manifestu Komunistako
programa “puntu batzutan zaharkitua” geratu dela esaten
dute.
“…Komunak erakutsi du, batez ere —jarraitzen dute—,
“langile klasea ezin daitekeela mugatu besterik gabe Estatuaren
makina dagoen bezala hartzera eta bere helburu propioak
lortzeko honetaz baliatzera…”
Pasarte honen barnean kakotxen artean jarritako hitzak
bere autoreek hartuak izan ziren Marxen Frantziako Gerra
Zibila lanetik.
Honela beraz, Marxek eta Engelsek Parisko Komunaren
ikasgai funtsezko eta nagusi honi halako garrantzia erraldoia
ematen zioten, ezen Manifestu Komunistan zuzenketa esentzial
bezala txertatu baitzuten.
Erabat bereizgarria da, hain zuzen ere funtsezko zuzenketa
hau izatea oportunistek desitxuratu dutena eta bere zentzua,
seguraski, Manifestu Komunistaren irakurleen hamarretik
bederatzirentzat, ez bada ehunetik laurogeita hemeretzirentzat,
ezezaguna izatea. Desitxuratze honetaz xehetasunez
geroago jardungo dugu, bereziki desitxuratzeei eskainitako kapitulu
batean. Momentuz nahikoa izango da seinalatzea, guk
aipaturiko Marxen hitz bikainak “ulertzeko” modurik ohikoena,
arruntena, Marxek hemen garapen mantsoaren ideia azpimarratzen
duela suposatzean datzala, boterea hartzearen eta
tankerako gauzen aurka.
Errealitatean, hain zuzen ere aurkakoa da. Marxen ideia,
langile klaseak “dagoen estatu makinaria” guztia suntsitu, hautsi,egin behar duela eta ezin duela sinpleki honen jabe egitera
mugatu da oinarrian.
1871ko apirilaren 12an, hau da, Komunaren garai bete
betean, Marxek Kugelmanni idatzi zion:
“…Nire Brumarioko Hemezortziaren azken kapitulua arretaz
irakurtzen baduzu, ikusiko duzu Frantziako iraultzaren
hurrengo ahalegin bezala azaltzen dudala, ez makinaria burokratiko
militarra esku batzuetatik besteetara pasatzea, orain
arte gertatzen ari zen bezala, eraistea baizik” (Marxek azpimarratua;
originalean: zerbrechen), “eta hau da hain zuzen ere
kontinentean benetako herri iraultza ororen aurrebaldintza.
Honetan datza, hain justu, Parisko gure kamarada heroikoen saiakera”
(Neue Zeit aldizkariko 709 orr., XX, 1, 1901-1902 urtea).
(Marxek Kuegelmani idatziriko gutunak errusiarrez gutxienik
bi ediziotan argitaratuak izan dira, horietako bat nik
idatzia eta nire hitzaurrearekin.)
Hitz hauetan: “Estatuaren makina burokratiko militarra
haustea”, laburrean, proletalgoak iraultzan zehar Estatuarekiko
dituen eginkizunen inguruko marxismoaren ikasgai funtsezkoena
adierazita gordetzen da. Eta ikasgai hau da, nagusi den
marxismoaren “interpretazio” kautskiarrak, erabat ahaztu ez
ezik, zuzenean desitxuratu duena!
Marxek Brumarioko Hemezortziari egiten dion erreferentziari
dagokionean berriz, aurrerago aipatu dugu jada pasarte
hura bere osotasunean.
Bi toki azpimarratzea interesatzen da aipaturiko Marxen
arrazonamenduan. Lehenik eta behin, Marxek bere ondorioa
kontinentera mugatzen du. Hau logikoa zen 1871ean, Ingalaterra
zenean oraindik herrialde kapitalista garbiaren eredua,
baina kasta militarrik gabe eta, neurri handi batean, burokraziarik
gabe. Horregatik, Marxek Ingalaterra baztertzen zuen
non iraultza, eta baita herri iraultza bat ere, hala hausnartzen
zen eta posible zen “zegoen estatu makinaria” suntsitzeko
aurrebaldintzarik gabe.
Gaur, 1917an, lehenengo gerra inperialista handiaren
garaian, Marxek egindako mugaketa horrek ez dauka izateko
arrazoirik. Ingalaterra eta Iparramerika, militarismorik eta
burokratismorik gabeko “askatasun” anglosaxoniarraren zentzuan
azken ordezkari eta handienak zirenak —mundu osoan—,
bueltaka joan dira dena azpiratzen eta zapaltzen duten
instituzio burokratiko militarraren zingira zikin eta odoltsuan
erori arte; Europa guztian amankomuna dena. Gaur, Ingalaterran
eta Iparramerikan ere, “benetako herri iraultza ororentzako
aurrebaldintza” da dagoen estatu makinaria haustea, suntsitzea(han, 1914tik 1917rako urteetan, perfekzio “europarra”,
inperialismoari amankomuna zaion perfekzioa lortu baitu).
Bigarrenik, arreta berezia merezi du, Estatuaren makina
burokratiko militarraren eraisketa dela “benetako herri iraultza
ororentzako aurrebaldintza” dioen Marxen behaketa ikaragarri
sakonak. “Herri” iraultzaren kontzeptu honek nahiko
arraroa dirudi Marxen ahotan, eta Plejanoven jarraitzaileek eta
mentxebike errusiarrek, beren burua marxistatzat aurkeztu
nahi duten Struven ikasle horiek, “lapsus” bezala kalifikatu lezakete
Marxen esamolde hau. Jende horrek marxismoaren hain
desitxuratze liberal eta pobrea egin du, ezen haientzat ez dela
existitzen ezer iraultza burgesaren eta proletarioaren arteko
antitesia ez bada, eta antitesi hau ere ahalik eta modu eskolastikoenean
ulertzen dute…
Adibidetzat XX. mendeko iraultzak hartzen baditugu,
burges bezala aitortu beharko ditugu, noski, iraultza portugaldarra
eta turkiarra. Baina ez bat ez bestea ez dira “herri” iraultzak,
ez batean ez bestean ez baitu parte hartzen itsu-itsuan,
modu aktibo batez, bere ekimen propioz, bere aldarrikapen
ekonomiko eta politiko propioekin, herriaren masak, honen
gehiengo zabalak. Aldiz, 1905etik 1907rako Errusiako iraultzak,
arrakasta “bikainik” erregistratu ere ez bazuen, hainbat momentutan
iraultza portugaldarrak eta turkiarrak lortu zituztenak
bezala, dudarik gabe, iraultza “benetan herrikoia” izan
zen, zeren herriko masek, honen gehiengoak, “geruza sozial baxuenek”,
aginteak eta esplotazioak zapaldurik, euren ekimen
propioz, iraultzaren garapen guztian zehar euren errebindikazioen
zigilua jarri zuten, suntsitu nahi zuten gizarte zaharraren
tokian beraien modura gizarte berri bat eraikitzeko euren
saiakeren zigilua hain zuzen.
1871ko Europan, proletalgoak ez zuen gehiengoa osatzen
kontinenteko inongo herrialdetan. Iraultzak ezin zuen “herrikoia”
izan, hau da, ezin zuen benetan gehiengoa mugimendura
erakarri, ez bazituen proletalgoak eta nekazariak biltzen.
Bi klaseek osatzen zuten orduan “herria”. Bi klase hauek batzen
dituena “Estatuaren makina burokratiko militarrak” zapaltzen,
esklabutzen, esplotatzen dituela da. Makina hau suntsitzea,
eraistea, hori da “herriaren”, bere gehiengoaren, langileen eta
nekazarien gehiengoaren benetako interesek aholkatzen dutena,
eta hau da nekazari pobreen eta langileen aliantza aske
baterako “aurrebaldintza”, eta aliantza hau gabe, demokrazia
prekarioa da eta eraldaketa sozialista, ezinezkoa.
Jakina den moduan, aliantza honetarantz egiten zuen bidea
Parisko Komunak, nahiz eta ez zuen bere helburua lortu,
barne eta kanpo izaera zuten hainbat kausa zirela medio.
Ondorioz, “benetako herri iraultza” batez hitz egitean,
Marxek, burgesia txikiaren berezitasunak inolaz ere ahaztu gabe
(hauetaz asko eta sarri hitz egin zuela), kontuan zeukan, zehaztasunik
handienarekin, 1871ko Europako Estatu kontinentalen
gehiengoan zegoen klase arteko benetako korrelazioa. Eta,
bestalde, egiaztatzen zuen estatu makinariaren “suntsiketak”
langile eta nekazarien interesei erantzuten diela, batzen dituela,
“bizkarroia” ezabatzeko eta zerbait berriagatik ordezkatzeko
eginkizun amankomuna planteatzen diela.
Zerekin ordezkatu zehazki?
Estatua eta Iraultza.1871ko Parisko komunaren esperientzia.
Marxen analisia.
1.- ZERTAN DATZA KOMUNEROEN SAIAKERAREN HEROITASUNA?
Jakina da, Komuna baino hilabete batzuk lehenago, 1870eko
udazkenean, Marxek Parisko langileak ohartarazi zituela, gobernua
eraisteko saiakera etsipenak bultzatutako astakeria bat
izango zela argudiatuz. Baina, 1871ko martxoan, langileei borroka
erabakigarria inposatu zitzaien eta hauek onartu egin
zuten, matxinada egintza bat izan zenean, Marxek irrikarik
handienarekin agurtu zuen iraultza proletarioa, iragarpen txar
guztiez gain. Marxek ez zion heldu “orduz kanpoko” mugimendu
baten kondena pedanteari, tristeki famatua den Plejanovek
bezala (marxismoaren arnegari errusiarra bera) 1905eko azaroan
langileei eta nekazariei borrokarako adoretuz idatzi zuena
eta 1905eko abenduaren ondoren edozein liberalen moduan
hasi zena oihukatuz: “Ez ziren armak hartu behar!”.
Marx, hala ere, ez zen asetu komuneroen heroitasunaren
aurrean irrikatzearekin, bere hitzetan, “zerua asaltatzen zutela”.
Marxek masen mugimendu iraultzaile hartan, nahiz eta ez
zen bere helburuak lortzera iritsi, garrantzia izugarrizko esperientzia
historiko bat ikusten zuen, proletalgo mundialaren
benetako aurrera pauso bat, ehunka programa eta arrazonamendu
baino pauso garrantzitsuago bat. Esperientzia hau aztertzea,
hemendik ikasgai taktikoak ateratzea, bere teoria esperientziaren
argitan berrikustea: hona hemen nola ulertzen
zuen Marxek bere eginkizuna.
Marxek Manifestu Komunistan sartzea beharrezkoa ikusi
zuen “zuzenketa” bakarra Parisko Komuneroen esperientzia
iraultzaileak iradokitu zion.
Manifestu Komunistaren argitalpen alemaniar berriko azken
hitzaurreak, bere bi autoreek izenpetzen dutenak, 1872ko
ekainaren 24ko data darama. Hitzaurre honetan, autoreek, Karl Marxek
eta Friederich Engelsek, Manifestu Komunistako
programa “puntu batzutan zaharkitua” geratu dela esaten
dute.
“…Komunak erakutsi du, batez ere —jarraitzen dute—,
“langile klasea ezin daitekeela mugatu besterik gabe Estatuaren
makina dagoen bezala hartzera eta bere helburu propioak
lortzeko honetaz baliatzera…”
Pasarte honen barnean kakotxen artean jarritako hitzak
bere autoreek hartuak izan ziren Marxen Frantziako Gerra
Zibila lanetik.
Honela beraz, Marxek eta Engelsek Parisko Komunaren
ikasgai funtsezko eta nagusi honi halako garrantzia erraldoia
ematen zioten, ezen Manifestu Komunistan zuzenketa esentzial
bezala txertatu baitzuten.
Erabat bereizgarria da, hain zuzen ere funtsezko zuzenketa
hau izatea oportunistek desitxuratu dutena eta bere zentzua,
seguraski, Manifestu Komunistaren irakurleen hamarretik
bederatzirentzat, ez bada ehunetik laurogeita hemeretzirentzat,
ezezaguna izatea. Desitxuratze honetaz xehetasunez
geroago jardungo dugu, bereziki desitxuratzeei eskainitako kapitulu
batean. Momentuz nahikoa izango da seinalatzea, guk
aipaturiko Marxen hitz bikainak “ulertzeko” modurik ohikoena,
arruntena, Marxek hemen garapen mantsoaren ideia azpimarratzen
duela suposatzean datzala, boterea hartzearen eta
tankerako gauzen aurka.
Errealitatean, hain zuzen ere aurkakoa da. Marxen ideia,
langile klaseak “dagoen estatu makinaria” guztia suntsitu, hautsi,egin behar duela eta ezin duela sinpleki honen jabe egitera
mugatu da oinarrian.
1871ko apirilaren 12an, hau da, Komunaren garai bete
betean, Marxek Kugelmanni idatzi zion:
“…Nire Brumarioko Hemezortziaren azken kapitulua arretaz
irakurtzen baduzu, ikusiko duzu Frantziako iraultzaren
hurrengo ahalegin bezala azaltzen dudala, ez makinaria burokratiko
militarra esku batzuetatik besteetara pasatzea, orain
arte gertatzen ari zen bezala, eraistea baizik” (Marxek azpimarratua;
originalean: zerbrechen), “eta hau da hain zuzen ere
kontinentean benetako herri iraultza ororen aurrebaldintza.
Honetan datza, hain justu, Parisko gure kamarada heroikoen saiakera”
(Neue Zeit aldizkariko 709 orr., XX, 1, 1901-1902 urtea).
(Marxek Kuegelmani idatziriko gutunak errusiarrez gutxienik
bi ediziotan argitaratuak izan dira, horietako bat nik
idatzia eta nire hitzaurrearekin.)
Hitz hauetan: “Estatuaren makina burokratiko militarra
haustea”, laburrean, proletalgoak iraultzan zehar Estatuarekiko
dituen eginkizunen inguruko marxismoaren ikasgai funtsezkoena
adierazita gordetzen da. Eta ikasgai hau da, nagusi den
marxismoaren “interpretazio” kautskiarrak, erabat ahaztu ez
ezik, zuzenean desitxuratu duena!
Marxek Brumarioko Hemezortziari egiten dion erreferentziari
dagokionean berriz, aurrerago aipatu dugu jada pasarte
hura bere osotasunean.
Bi toki azpimarratzea interesatzen da aipaturiko Marxen
arrazonamenduan. Lehenik eta behin, Marxek bere ondorioa
kontinentera mugatzen du. Hau logikoa zen 1871ean, Ingalaterra
zenean oraindik herrialde kapitalista garbiaren eredua,
baina kasta militarrik gabe eta, neurri handi batean, burokraziarik
gabe. Horregatik, Marxek Ingalaterra baztertzen zuen
non iraultza, eta baita herri iraultza bat ere, hala hausnartzen
zen eta posible zen “zegoen estatu makinaria” suntsitzeko
aurrebaldintzarik gabe.
Gaur, 1917an, lehenengo gerra inperialista handiaren
garaian, Marxek egindako mugaketa horrek ez dauka izateko
arrazoirik. Ingalaterra eta Iparramerika, militarismorik eta
burokratismorik gabeko “askatasun” anglosaxoniarraren zentzuan
azken ordezkari eta handienak zirenak —mundu osoan—,
bueltaka joan dira dena azpiratzen eta zapaltzen duten
instituzio burokratiko militarraren zingira zikin eta odoltsuan
erori arte; Europa guztian amankomuna dena. Gaur, Ingalaterran
eta Iparramerikan ere, “benetako herri iraultza ororentzako
aurrebaldintza” da dagoen estatu makinaria haustea, suntsitzea(han, 1914tik 1917rako urteetan, perfekzio “europarra”,
inperialismoari amankomuna zaion perfekzioa lortu baitu).
Bigarrenik, arreta berezia merezi du, Estatuaren makina
burokratiko militarraren eraisketa dela “benetako herri iraultza
ororentzako aurrebaldintza” dioen Marxen behaketa ikaragarri
sakonak. “Herri” iraultzaren kontzeptu honek nahiko
arraroa dirudi Marxen ahotan, eta Plejanoven jarraitzaileek eta
mentxebike errusiarrek, beren burua marxistatzat aurkeztu
nahi duten Struven ikasle horiek, “lapsus” bezala kalifikatu lezakete
Marxen esamolde hau. Jende horrek marxismoaren hain
desitxuratze liberal eta pobrea egin du, ezen haientzat ez dela
existitzen ezer iraultza burgesaren eta proletarioaren arteko
antitesia ez bada, eta antitesi hau ere ahalik eta modu eskolastikoenean
ulertzen dute…
Adibidetzat XX. mendeko iraultzak hartzen baditugu,
burges bezala aitortu beharko ditugu, noski, iraultza portugaldarra
eta turkiarra. Baina ez bat ez bestea ez dira “herri” iraultzak,
ez batean ez bestean ez baitu parte hartzen itsu-itsuan,
modu aktibo batez, bere ekimen propioz, bere aldarrikapen
ekonomiko eta politiko propioekin, herriaren masak, honen
gehiengo zabalak. Aldiz, 1905etik 1907rako Errusiako iraultzak,
arrakasta “bikainik” erregistratu ere ez bazuen, hainbat momentutan
iraultza portugaldarrak eta turkiarrak lortu zituztenak
bezala, dudarik gabe, iraultza “benetan herrikoia” izan
zen, zeren herriko masek, honen gehiengoak, “geruza sozial baxuenek”,
aginteak eta esplotazioak zapaldurik, euren ekimen
propioz, iraultzaren garapen guztian zehar euren errebindikazioen
zigilua jarri zuten, suntsitu nahi zuten gizarte zaharraren
tokian beraien modura gizarte berri bat eraikitzeko euren
saiakeren zigilua hain zuzen.
1871ko Europan, proletalgoak ez zuen gehiengoa osatzen
kontinenteko inongo herrialdetan. Iraultzak ezin zuen “herrikoia”
izan, hau da, ezin zuen benetan gehiengoa mugimendura
erakarri, ez bazituen proletalgoak eta nekazariak biltzen.
Bi klaseek osatzen zuten orduan “herria”. Bi klase hauek batzen
dituena “Estatuaren makina burokratiko militarrak” zapaltzen,
esklabutzen, esplotatzen dituela da. Makina hau suntsitzea,
eraistea, hori da “herriaren”, bere gehiengoaren, langileen eta
nekazarien gehiengoaren benetako interesek aholkatzen dutena,
eta hau da nekazari pobreen eta langileen aliantza aske
baterako “aurrebaldintza”, eta aliantza hau gabe, demokrazia
prekarioa da eta eraldaketa sozialista, ezinezkoa.
Jakina den moduan, aliantza honetarantz egiten zuen bidea
Parisko Komunak, nahiz eta ez zuen bere helburua lortu,
barne eta kanpo izaera zuten hainbat kausa zirela medio.
Ondorioz, “benetako herri iraultza” batez hitz egitean,
Marxek, burgesia txikiaren berezitasunak inolaz ere ahaztu gabe
(hauetaz asko eta sarri hitz egin zuela), kontuan zeukan, zehaztasunik
handienarekin, 1871ko Europako Estatu kontinentalen
gehiengoan zegoen klase arteko benetako korrelazioa. Eta,
bestalde, egiaztatzen zuen estatu makinariaren “suntsiketak”
langile eta nekazarien interesei erantzuten diela, batzen dituela,
“bizkarroia” ezabatzeko eta zerbait berriagatik ordezkatzeko
eginkizun amankomuna planteatzen diela.
Zerekin ordezkatu zehazki?
Trotskistak / Trotskystes / Trotskistas
"Free abortion on demand! Women's liberation through workers revolution! -Spartacist-"
"Down with racist fortress Europe!Down with the colonial occupation of Iraq!
Trotskyists hailed Red Army in Afghanistan against CIA-backed, woman-hating reactionaries
Northern Ireland: Labour's peace is a lie - British troops [out now]!-Spartacist-"
Libia, Espanya y los mercenarios
La verdad es la primera víctima de toda guerra, también de la guerra civil desatada en Libia. Mucho nos machacan las empresas burguesas de propaganda partidarias de una invasión imperialista sobre la implicación de soldados de fortuna en tal contienda.
No se sabe hasta que punto es verdad lo que nos cuentan. Lo que no nos dicen es que sus filas se nutren de numerosos mercenarios dispuestos a cometer las peores tropelías contra la clase obrera y los pueblos del mundo. Nada más hay que recordar a los soldados de fortuna abatidos en Líbano durante la intervención del ejercito español.
Karl Liebknecht
Etsairik nagusiena gure herrialdean dago!
The main enemy is at home!
¡El principal enemigo está en el propio país!
L'ennemi principal est dans notre pays!
Der hauptfeind steht im eigenen land!
Il nemico principale è nel proprio paese!
Главный враг в собственной стране!
Musuh utama ada di dalam negaranya sendiri!
O inimigo principal está em casa!
主要な敵は国内にいる！
Główny wróg jest we własnym kraju!
Ang pangunahing kaaway ay nasa sariling bayan!
¡El principal enemigo está en el propio país!
L'ennemi principal est dans notre pays!
Der hauptfeind steht im eigenen land!
Il nemico principale è nel proprio paese!
Главный враг в собственной стране!
Musuh utama ada di dalam negaranya sendiri!
O inimigo principal está em casa!
主要な敵は国内にいる！
Główny wróg jest we własnym kraju!
Ang pangunahing kaaway ay nasa sariling bayan!
Sortu homenajea a ex-jefe de la Ertzaintza
Ertzaintza, atzo, gaur eta beti, kapitalista baskongadoen beso armatua 
Telesforo Monzonek, Ertzaintzaren buru ohia eta indar errepresibo kapitalista horren sortzailea, ezker abertzalearen omenaldia jasotzen ari da bere heriotzaren urtemugan.
"Iranek arma nuklearrak behar ditu"
"Freedom now for Mordechai Vanunu!U.S. / Britain hands off Iran! Iran needs nuclear weapons!
British / U.S. troops out of Iraq + Afganistan! Hands off Iran! -Spartacist-"
Errepresioa Galizian
Galiziar proletarioak errepresioaren kontra borrokan (2008)Mércores 9 de marzo [2011]
Perante a detención no día de hoxe pola Guardia Civil, dos traballadores T.V. Fernández e J. M. Prado, en Vigo, a CUT quere facer pública a súa posición.
Primeiro: Hoxe, mércores 9 de marzo, foron detidos os compañeiros T.V.Fernández e JM Prado , ámbolos dous militantes deste sindicato e traballadores do Sector Naval de Vigo. Independentemente de que descoñecemos a razón técnica pola cal se procedeu ás detencións, para este sindicato está claro que se trata dunha redada represiva máis contra os traballadores e traballadoras, destinada a coartar a loita sindical coherente nunha conxuntura de fame e desemprego como a actual na persoa de dous compañeiros que se teñen destacado pola súa entrega na defensa dos dereitos dos traballadores.
Segundo: En previsión de calquera intoxicación ou fabulación que poida ser subministrada polos responsables destas detencións e que poidan facerse eco inmoral en calquera medio voceiro do réxime, queremos subliñar que a actividade destes compañeiros circunscríbese á loita sindical do Sector Naval en Vigo. Reiterar que calquera outra especulación está destinada a lexitimar as imputacións policiais para a condena dos traballadores detidos.
Executiva Comarcal da CUT
Perante a detención no día de hoxe pola Guardia Civil, dos traballadores T.V. Fernández e J. M. Prado, en Vigo, a CUT quere facer pública a súa posición.
Primeiro: Hoxe, mércores 9 de marzo, foron detidos os compañeiros T.V.Fernández e JM Prado , ámbolos dous militantes deste sindicato e traballadores do Sector Naval de Vigo. Independentemente de que descoñecemos a razón técnica pola cal se procedeu ás detencións, para este sindicato está claro que se trata dunha redada represiva máis contra os traballadores e traballadoras, destinada a coartar a loita sindical coherente nunha conxuntura de fame e desemprego como a actual na persoa de dous compañeiros que se teñen destacado pola súa entrega na defensa dos dereitos dos traballadores.
Segundo: En previsión de calquera intoxicación ou fabulación que poida ser subministrada polos responsables destas detencións e que poidan facerse eco inmoral en calquera medio voceiro do réxime, queremos subliñar que a actividade destes compañeiros circunscríbese á loita sindical do Sector Naval en Vigo. Reiterar que calquera outra especulación está destinada a lexitimar as imputacións policiais para a condena dos traballadores detidos.
Executiva Comarcal da CUT
Inperialistak, utikan Libiatik!
Askatzaile inperialisten torturak Iraqen
Espainiar soldaduak Afrikako konkistan. Iraganean "zibilizatzaileak", orain "humanitarioak".
Arma kimikoak erabiliko dituzte Tripoli hartzeko?
Afganistan, 2011ko urtarrila, NATO-ko inperialisten (Espainia eta Frantzia barne) bonbardaketa baten biktimak.
NBE, NATO, EB, Espainia, Frantzia utikan Libiatik!
'Estatua eta Iraultza' (Lenin) 2. kapitulua, 3. puntua
3.- NOLA PLANTEATZEN ZUEN MARX-EK AUZIA 1852AN1907an Mehring-ek Neue Zeit aldizkarian (XXV, 2 orr. 184),
1852ko martxoaren 5ean Marxek Weydemeyerri idatziriko gutun
baten zatiak argitaratu zituen. Gutun honek, beste batzuen
artean, ondorengo pasarte aipagarria dauka.
“Niri dagokidanez, ez da nire meritua gizarte modernoan
klaseen existentzia ezta hauen arteko borroka aurkitu izana.
Ni baino askoz lehenago, historialari burges batzuk jada
azaldu zuten klase arteko borroka honen garapen historikoa,
eta ekonomilari burges batzuk, hauen anatomia ekonomikoa.
Nik eginiko ekarpen berria honakoa frogatzea izan da: 1) klaseen
existentzia ekoizpenaren garapen fase historiko jakin
batzuei bakarrik loturik doala; (historische Entwicklungsphansen
der Produktion); 2) klase borrokak, nahitaez, proletalgoaren
diktadurara eramaten duela; 3) diktadura hau ez dela, izatez,
klase guztien aboliziorako eta klase gabeko gizarte baterako
igarotzea besterik…”.
Hitz hauetan, Marxek modu harrigarri argian bi gauza
adieraztea lortu zuen: lehena, bere doktrinaren eta burgesiako
pentsatzaile aurreratuenen eta sakonenen doktrinen arteko
ezberdintasun funtsezko eta kardinala; eta bigarren, bere
Estatuaren teoriaren esentzia.
Funtsezkoa Marxen doktrinan klase arteko borroka da.
Horrela esaten da eta idazten da sarritan. Baina ez da zehatza.
Zehaztasun gabezia honetatik ondorioztatzen da sarritan
marxismoaren desitxuratze oportunista, honen faltsutzea burgesiarentzat
onargarria den zentzu batean. Zeren eta klase arteko
borrokaren teoria ez zuen Marxek sortu, burgesiak baizik,
Marx baino lehenago, eta burgesiarentzat, oro har, onargarria
da. Soilik klase arteko borroka onartzen duena ez da oraindik
marxista, oraindik ere pentsamendu burgesaren eta politika
burgesaren markoaren barnean mantendu daiteke. Marxismoa
klase arteko borrokara xedatzea, marxismoa mugatzea,
desitxuratzea, burgesiak onartu dezakeen zerbaitera murriztea
da. Marxista, klase arteko borrokaren onarpena proletalgoaren
diktadura onartzera zabaltzen duena bakarrik da. Honetan
datza, marxista baten eta burges txiki (edo handi) baldar
baten arteko ezberdintasunik sakonena. Giltzarri honetan da
marxismoaren benetako ulermena eta onarpena egiaztatu behar
den puntua. Ez du ezer harrigarritik, Europako historiak
langile klasea praktikoki auzi honen aurrean jarri duenean,
oportunistak eta erreformistak ez ezik, “kautskiar” guztiak ere
(erreformismoaren eta marxismoaren artean balantzaka dabiltzan
jendea), proletalgoaren diktadura ukatzen duten filistear
miserableak eta demokrata burges txikiak direla gertatu
izana. Kautskyren Proletalgoaren Diktadura foiletoa, 1918an,
hau da, liburu honen lehen argitalpena atera baino askoz beranduago
argitaratua, marxismoaren desitxuratze filistearraren
eta honen ukamen birtual desohoragarriaren eredu bat da,
nahiz eta hipokritaki hitzezkotzat hartzen den (ikus nire Iraultza
proletarioa eta Kautsky arnegaria foiletoa, Pretrogrado eta
Mosku, 1918.)
Gure garaietako oportunismoa, bere bozeramaile nagusia
den K. Kautsky marxista ohiak pertsonifikatua, bete beteanerortzen da
Marxek trazatzen duen eta lehenago aipatu dugun
posizionamendu burgesaren ezaugarriaren barnean, oportunismo
honek, klase arteko borrokaren onarpena erlazio burgesen
eremura mugatzen baitu. (Eta eremu honen barnean,
marko honen barnean, liberal kultu batek berak ere ez luke
ukatuko, “hasiera batean”, klase arteko borroka onartzea!). Oportunismoak
ez du klase arteko borrokaren onarpena hain zuzen
ere oinarrizkoenera zabaltzen, kapitalismotik komunismorako
trantsizio aldira, burgesiaren eraisketaren eta honen erabateko
ezabaketaren aldira. Egia esan, aldi hau, ezinbestean klase
arteko borrokaren aurrekaririk gabeko gogortze baten aldia
da, non honek, inoiz ikusi gabeko forma zolienak hartzen dituen;
eta, ondorioz, aldi honetako Estatuak nahitaez modu berrianEstatu demokratiko bat izan behar du (proletarioentzat
eta behartsuentzat orokorrean) eta modu berrian diktatoriala
(burgesiaren aurka).
Gainera, Marxen Estatuari buruzko teoriaren esentzia
soilik bereganatu dezake, klase baten diktadura beharrezkoa
dela, ez bakarrik klase gizarte ororentzako orokorrean, ez bakarrik
burgesia eraitsi ondoren proletalgoarentzako, kapitalismoa
“klase gabeko gizartetik”, komunismotik, banatzen duen
aldi historiko guztirako ere beharrezkoa dela ulertzen duenak.
Estatu burgesen formak ikaragarri anitzak dira, baina hauen
esentzia berdina da: Estatu guzti horiek, forma batean edo bestean,
baina azken finean, nahitaez, burgesiaren diktadura bat
dira. Kapitalismotik komunismorako trantsizioak noski, forma
politikoen oparotasun eta aniztasun izugarri bat eskainiko du
gutxienean, baina hauen guztien esentzia ezinbestean bakarra
izango litzateke: proletalgoaren diktadura.
igarotzea besterik…”.
Hitz hauetan, Marxek modu harrigarri argian bi gauza
adieraztea lortu zuen: lehena, bere doktrinaren eta burgesiako
pentsatzaile aurreratuenen eta sakonenen doktrinen arteko
ezberdintasun funtsezko eta kardinala; eta bigarren, bere
Estatuaren teoriaren esentzia.
Funtsezkoa Marxen doktrinan klase arteko borroka da.
Horrela esaten da eta idazten da sarritan. Baina ez da zehatza.
Zehaztasun gabezia honetatik ondorioztatzen da sarritan
marxismoaren desitxuratze oportunista, honen faltsutzea burgesiarentzat
onargarria den zentzu batean. Zeren eta klase arteko
borrokaren teoria ez zuen Marxek sortu, burgesiak baizik,
Marx baino lehenago, eta burgesiarentzat, oro har, onargarria
da. Soilik klase arteko borroka onartzen duena ez da oraindik
marxista, oraindik ere pentsamendu burgesaren eta politika
burgesaren markoaren barnean mantendu daiteke. Marxismoa
klase arteko borrokara xedatzea, marxismoa mugatzea,
desitxuratzea, burgesiak onartu dezakeen zerbaitera murriztea
da. Marxista, klase arteko borrokaren onarpena proletalgoaren
diktadura onartzera zabaltzen duena bakarrik da. Honetan
datza, marxista baten eta burges txiki (edo handi) baldar
baten arteko ezberdintasunik sakonena. Giltzarri honetan da
marxismoaren benetako ulermena eta onarpena egiaztatu behar
den puntua. Ez du ezer harrigarritik, Europako historiak
langile klasea praktikoki auzi honen aurrean jarri duenean,
oportunistak eta erreformistak ez ezik, “kautskiar” guztiak ere
(erreformismoaren eta marxismoaren artean balantzaka dabiltzan
jendea), proletalgoaren diktadura ukatzen duten filistear
miserableak eta demokrata burges txikiak direla gertatu
izana. Kautskyren Proletalgoaren Diktadura foiletoa, 1918an,
hau da, liburu honen lehen argitalpena atera baino askoz beranduago
argitaratua, marxismoaren desitxuratze filistearraren
eta honen ukamen birtual desohoragarriaren eredu bat da,
nahiz eta hipokritaki hitzezkotzat hartzen den (ikus nire Iraultza
proletarioa eta Kautsky arnegaria foiletoa, Pretrogrado eta
Mosku, 1918.)
Gure garaietako oportunismoa, bere bozeramaile nagusiaden K. Kautsky marxista ohiak pertsonifikatua, bete beteanerortzen da
Marxek trazatzen duen eta lehenago aipatu dugun
posizionamendu burgesaren ezaugarriaren barnean, oportunismo
honek, klase arteko borrokaren onarpena erlazio burgesen
eremura mugatzen baitu. (Eta eremu honen barnean,
marko honen barnean, liberal kultu batek berak ere ez luke
ukatuko, “hasiera batean”, klase arteko borroka onartzea!). Oportunismoak
ez du klase arteko borrokaren onarpena hain zuzen
ere oinarrizkoenera zabaltzen, kapitalismotik komunismorako
trantsizio aldira, burgesiaren eraisketaren eta honen erabateko
ezabaketaren aldira. Egia esan, aldi hau, ezinbestean klase
arteko borrokaren aurrekaririk gabeko gogortze baten aldia
da, non honek, inoiz ikusi gabeko forma zolienak hartzen dituen;
eta, ondorioz, aldi honetako Estatuak nahitaez modu berrianEstatu demokratiko bat izan behar du (proletarioentzat
eta behartsuentzat orokorrean) eta modu berrian diktatoriala
(burgesiaren aurka).
Gainera, Marxen Estatuari buruzko teoriaren esentzia
soilik bereganatu dezake, klase baten diktadura beharrezkoa
dela, ez bakarrik klase gizarte ororentzako orokorrean, ez bakarrik
burgesia eraitsi ondoren proletalgoarentzako, kapitalismoa
“klase gabeko gizartetik”, komunismotik, banatzen duen
aldi historiko guztirako ere beharrezkoa dela ulertzen duenak.
Estatu burgesen formak ikaragarri anitzak dira, baina hauen
esentzia berdina da: Estatu guzti horiek, forma batean edo bestean,
baina azken finean, nahitaez, burgesiaren diktadura bat
dira. Kapitalismotik komunismorako trantsizioak noski, forma
politikoen oparotasun eta aniztasun izugarri bat eskainiko du
gutxienean, baina hauen guztien esentzia ezinbestean bakarra
izango litzateke: proletalgoaren diktadura.
Harpidetu honetara:
Mezuak (Atom)