El Ejército surcoreano llevó hoy a cabo maniobras a gran escala en una zona conflictiva del Mar Amarillo (Mar Occidental), mientras que responsables de defensa del regimen asiático y EEUU reafirmaron su alianza militar contra la Republica Popular Democratica de Corea.
Los ejercicios militares se llevaron a cabo en la isla de Baengnyeong, cerca de la disputada Línea Fronteriza Norte (NLL), una demarcación "de facto" impuesta por los imperialistas que Corea del Norte rechaza.
El Mando de Defensa de las Islas del Noreste, creado en junio, se encargó de coordinar la maniobra, en la que intervinieron miles de tropas de los cuatro cuerpos en activo que integran las Fuerzas Armadas de Corea del Sur.
Las maniobras coincidieron con una reunión en Seúl entre el ministro surcoreano de Defensa, Kim Kwan-jin, y el ministro de la guerra de EEUU, Leon Panetta, en la que acordaron completar un plan operacional conjunto contra el estado obrero deformado norcoreano, informó la agencia burguesa local Yonhap.
Panetta llegó ayer a Corea del Sur, donde Estados Unidos tiene estacionados unos 28.500 efectivos, para asistir a la reunión consultiva de lucha contrarrevolucionaria, que mantienen ambos regimenes cada año. La tirania capitalista surcoreana mantiene una estrecha colaboración con los imperialistas, mandando a miles de soldados al extranjero en las guerras de pillaje y ocupación dirigidas por el Pentagono.
Durante el ejercicio provocador de hoy las tropas surcoreanas desplegaron tanques K-9.
También se emplearon cazas KF-16 y helicópteros de ataque AH-1S Cobra
El próximo 23 de noviembre se cumple un año del contraataque con artillería por parte del Ejercito Popular Coreano sobre la isla de Yeonpyeong, a unos 80 kilómetros al sureste de Baengnyeong, que causó la muerte de dos civiles y dos militares surcoreanos y disparó la tensión en la península coreana. El origen del incidente fue unas maniobras militares similares.
Confiamos en que Corea pueda liberar la parte sur de la nación de la misma manera que lo hizo Vietnam.
Enfrentamiento en Chile
Guardia Roja sovietica: La clase obrera en armas |
Enfrentamiento en Chile
-Hoja volante de la S.L. [Spartacist League] del 4 de septiembre de 1973
Un baño de sangre se prepara en Chile mientras que las fuerzas derechistas intentan crear un caos político y económico, como preparación para un golpe contrarrevolucionario. La existencia misma de un movimiento obrero independiente y las vidas de decenas de miles de militantes proletarios están en peligro. ¿Volveremos a las condiciones del "decenio negro" de los años 50, con los sindicatos aplastados y el Partido Comunista fuera de la ley, siguiendo a la imposición brutal de una dictadura militar? ¡Solamente una revolución obrera puede prevenir ésto, y el primer obstáculo que se le opone es el gobierno del frente popular de Allende!
No son sólo los capitalistas y sus representantes directos los que están preparando la inminente catástrofe; ni simplemente las bandas fascistas, el Partido Nacional ultraconservador, ni los almirantes y generales gorilas; ni aún los demócratas cristianos, que apoyan la coalición nacionalista-fascista-militarista al llamar a sus "asociaciones profesionales" (médicos, pilotos, tenderos y propietarios de camiones) a un paro patronal. Los autores principales de este crimen son los agentes de los patronos en el movimiento obrero --los líderes reformistas del Partido Comunista, el Partido Socialista y la federación laboral CUT, el Compañero Presidente Allende y el gobierno del frente popular, que se han puesto de acuerdo en no entrometerse en el cuerpo de oficiales de las fuerzas armadas, que han rehusado expropiar la propiedad de los capitalistas industriales; que han intentado acabar con la reciente huelga de mineros ametrallando a los huelguistas; que han intentado repetidamente persuadir a los demócratas cristianos a entrar en la coalición de la Unidad Popular y que han pedido a los militares que entren en el gobierno; que rehusan armar a los obreros y que respaldan las leyes que prohiben las milicias obreras.
Ahora el Partido Comunista pide a los obreros que "defiendan a Chile" y "apoyen a Allende". Pero¿cómo ha "defendido" el PC a Chile? Los estalinistas han sido la fuerza principal que ha empujado a una coalición con los demócratas cristianos, y a la limitación del número de empresas nacionalizadas (incluso introduciendo legislación—la ley Millas—para devolver las fábricas tomadas por los obreros a sus antiguos proprietarios), y al oponerse a la formación de milicias sindicales. ¡Corvalán, jefe del PC, incluso se opone a armar a los obreros bajo el pretexto de que demuestra "desconfianza hacia el ejército"! Ahora los estalinistas nos vienen con el eslogan filisteo-pacifista de "¡No a la guerra civil!" Pero la burguesía ha comenzado ya sus preparativos para la guerra civil: ¡Quien sea el que hoy "dice no" a la guerra civil está pidiendo una capitulación miserable de los obreros!
¿Cómo podemos impedir el triunfo de las fuerzas reaccionarias? Cuando se vieron enfrentados, en agosto de 1917, con el intento del general Kornilov de derrocar el gobierno de Kerensky y de aplastar a los obreros revolucionarios de Petrogrado, los Bolcheviques hicieron una llamada por un frente unido de todas las organizaciones obreras para aplastar a los conspiradores contrarrevolucionarios e incluso luchar junto con las tropas del gobierno burgués de Kerensky. Lenin escribió:
"Incluso ahora nosotros no apoyamos al gobierno de Kerensky. Lucharemos, estamos luchando contra Kornilov, igual que lo hacen las tropas de Kerensky, pero no apoyamos a Kerensky. Al contrario desenmascaramos su debilidad. Ahí está la diferencia. Es una diferencia sutil, pero es altamente esencial y no debe ser olvidada."
--"Al Comité Central del P.O.S.D.R.", 30 de agosto de 1917
Continuando la tradición bolchevique-leninista los trotskistas deben hacer una llamada por un frente unido de todas las organizaciones obreras para aplastar la ofensiva derechista-militarista en Chile, y a la vez continuar la lucha para el derrocamiento del gobierno del frente popular de los "socialistas'' y generales mediante una revolución proletaria.El gobierno de la Unidad Popular no es un gobierno proletario. Es una coalición de partidos obreros y capitalistas. La presencia de la burguesía "radical" y de los generales "democráticos" es una garantía de que el gobierno de Allende no sobrepasará los límites del capitalismo, su presencia es una garantía de que los obreros y los campesinos continuarán desarmados y atomizados ante el inminente golpe de las derechas. En vez de presionar a Allende para que rompa las negociaciones con los demócratas cristianos y los generales, para que incremente el número de nacionalizaciones, para que instituya un "control obrero" desde arriba, etc., nosotros debemos pedir que los obreros rompan inmediatamente con el frente popular burgués y los partidos del gobierno, y luchar por un gobierno obrero y campesino basado en un programa revolucionario de expropiación de la burguesía agraria e industrial.
• ¡Armar a los Obrero! ¡Milicias Obreras Basadas en los Sindicatos y los Cordones Industriales! ¡Por un Comité Militar del Frente Unido de las Organizaciones Obreras, Consejos de Soldados y Campesinos para Desarmar a los Fascistas y Aplastar a los Golpistas!
• ¡Por la Abolición del Ejército Burgués y su Cuerpo de Oficíales! ¡Organicemos Consejos de soldados Unidos a los Sindicatos!
• ¡Por la Construcción de Consejos Centralizados de Obreros y Campesinos Pobres!
• ¡Abajo los Ministros Militares! ¡Abajo los Pactos con los Demócratas Cristianos! ¡Por un Gobierno Obrero y Campesino!
• ¡Hacia la Formación de un Partido Trotskista Chileno! ¡Hacia el Renacimiento de la Cuarta internacional!
--Cuadernos Marxistas
http://ddd.uab.cat/pub/ppc/cuamarxSL/cuamarxSL_a1974n3.pdf
Pinochet y Allende, el colaboracionismo frentepopulista y las ilusiones democraticas desarman a la clase obrera
Trotsky, presidente del soviet de Petrogrado, llama a la clase obrera a derrocar el golpe de Kornilov (réplica en inglés)
Podvoisky, presidente del Comite Militar Revolucionario de Petrograd durante el golpe de Kornilov
Kornilov
El golpista Kornilov, derrotado por los comunistas, eliminado por el Ejercito Rojo de TrotskyGolpistas entregan armas tras ser derrotados por el proletariado de Petrograd
Kerensky, presidente de Rusia y dirigente del Partido Socialista Revolucionario.
Marx: "Langile-klaseak ez zuen espero Komunatik miraririk"
Langile-klaseak ez zuen espero Komunatik miraririk. Langileek
ez daukate utopiarik ezartzeko par decret du peuple [ herriaren dekretuz].
Badakite beren emantzipazioa lortzeko eta horrekin bizi-forma
garaiago hori, zeinera jotzen baitu erresistiezinki gaurko gizarteak bere
garapen ekonomiko propioz, borroka luzeetatik igaro beharko dutela,
prozeso historiko sail batetik, inguruabarrak eta gizakiak aldatuko
dituztenetatik. Haiek ez dute inolako idealik egikaritu beharrik, baizik
gizarte berriaren elementuak jaregin soilik, zeinak gizarte burges hilzorikoak
bere baitan baitaramatza. Bere eginkizun historikoaz erabat
kontziente eta hori burutzeko erabaki heroikoarekin, langile-klaseak
iseka egin dezake luma-lekaioen idazki zorrotzez eta asmo oneko doktrinario
burgesen babes profesoralaz, zeinak hutsezintasun zientifikozko
orakulu-tonuan beren ezjakin-pellokeriak eta fantasia sektarioak
jareginez.
Parisko Komunak bere eskuetan hartu zuenean iraultzaren
zuzendaritza, historian lehen aldiz, langile soilak «agintari natural»en
gobernu-pribilegioa bortxatzera ausartu zirenean eta, aurrekorik gabeko
zailtasuneko inguru a b a rretan, beren lana modu apal, arretatsu eta
eraginkorrean egin zutenean soldatekin, zeinetariko altuena doi-doi
baitzen, autoritate zientifiko garai baten arabera, Londresko irakaskuntza
publikoko kontseilu bateko idazkariaren gutxieneko soldataren zenbatekoaren
bosten bat, mundu zaharra bihurritu egin zen amorruzko
konbultsiotan Bandera Gorria, Lanaren Errepublikaren sinboloaren
ikuskizunaren aurrean, zeina Hôtel de la Villeren gainean baitzegoen.
--Karl Marx, 'Frantziako Gerra Zibila'
ez daukate utopiarik ezartzeko par decret du peuple [ herriaren dekretuz].
Badakite beren emantzipazioa lortzeko eta horrekin bizi-forma
garaiago hori, zeinera jotzen baitu erresistiezinki gaurko gizarteak bere
garapen ekonomiko propioz, borroka luzeetatik igaro beharko dutela,
prozeso historiko sail batetik, inguruabarrak eta gizakiak aldatuko
dituztenetatik. Haiek ez dute inolako idealik egikaritu beharrik, baizik
gizarte berriaren elementuak jaregin soilik, zeinak gizarte burges hilzorikoak
bere baitan baitaramatza. Bere eginkizun historikoaz erabat
kontziente eta hori burutzeko erabaki heroikoarekin, langile-klaseak
iseka egin dezake luma-lekaioen idazki zorrotzez eta asmo oneko doktrinario
burgesen babes profesoralaz, zeinak hutsezintasun zientifikozko
orakulu-tonuan beren ezjakin-pellokeriak eta fantasia sektarioak
jareginez.
Parisko Komunak bere eskuetan hartu zuenean iraultzaren
zuzendaritza, historian lehen aldiz, langile soilak «agintari natural»en
gobernu-pribilegioa bortxatzera ausartu zirenean eta, aurrekorik gabeko
zailtasuneko inguru a b a rretan, beren lana modu apal, arretatsu eta
eraginkorrean egin zutenean soldatekin, zeinetariko altuena doi-doi
baitzen, autoritate zientifiko garai baten arabera, Londresko irakaskuntza
publikoko kontseilu bateko idazkariaren gutxieneko soldataren zenbatekoaren
bosten bat, mundu zaharra bihurritu egin zen amorruzko
konbultsiotan Bandera Gorria, Lanaren Errepublikaren sinboloaren
ikuskizunaren aurrean, zeina Hôtel de la Villeren gainean baitzegoen.
--Karl Marx, 'Frantziako Gerra Zibila'
Trotskistak Yvan Colonna eta Aurore Martinen defentsan
Yvan Colonna askatu!
Yvan Colonna, amarru polizial baten biktima, errugabea da – Aska dezatela orain!
Aurore Martin bakean utzi!
Basamortu bat sortu eta bakea deitzen diote
"A la rapiña, el asesinato y el robo
los llaman por mal nombre gobernar
y dónde crean un desierto, lo llaman paz"
los llaman por mal nombre gobernar
y dónde crean un desierto, lo llaman paz"
(Cornelius Tacitus)
Libiako zipaio nagusia den Mustafa Abdel Jalil-ek iragarri du xaria, lege islamiarra, izango dela estatu txotxongiloaren oinarrizko legea. Iragarpena Bengazin egin du, agerian utziz Tripoli eta mendebaldeko beste hiri batzuk ez dutela inperialistek bezain beste maite Trantsiziorako Kontseilu Nazionala.
Libiak petroleoa galdu eta xaria “irabazi” du. Herrialdearen “aurrerapenen” artea dibortzioaren debekua eta poligamiaren berrezartzea. Horra hor inperialisten jopuen “iraultza”, horra hor sozial-inperialisten lorpenak —horra hor Joxe Iriarte ‘Bikila’-ren, Euskal Herria Sozialistaren, Gararen, edo Santiago Alba Ricoren mutilen "garaipen" handia!
Prensa trotskista: "Guerra contra la Libia de Gaddafi: Terror imperialista y mentiras" |
Juan Carlos Moreno Cabrera. Elkarrizketa Herrialde Katalanetako irrati batean
Entrevista en una radio catalana al catedratico y linguista marxista sobre el apartheid a los hablantes de lenguas no dominantes en el Reino Español.
Video demostra que agentes hispanoparlantes participaron en el asesinato de Gaddafi
Vean este video, visible online en Youtube, en él se ven los instantes antes del asesinato de Muammar al-Gaddafi. En dicho video se escucha en el minuto 1:43 de la grabacion una voz que dice en español "¡¡ya, que lo fusilen ya!!"(castellano) entre otras voces que claman "Allahu akbar" (Alá es grande).
--En el segundo 6 se dice "Vamos, vamos"
-- En el segundo 33-34 dice " ya estamos con el carro" (¿comunicandose con superior?)
-- En el segundo 45-47 dice: "déjalo que lo fusilen, que lo fusilen"
-- En el segundo 1,02-1,03 dice "déjalo que lo fusilen, vamos, que lo fusilen"
Se puede ver en Youtube (1 min 42"):
MUERTE AL IMPERIALISMO!!
VIVA LA DICTADURA DEL PROLETARIADO!!
Africanos, acabad con los espias, mercenarios y agentes imperialistas!
http://www.icl-fi.org/english/leaflets/libya.html
ETA, Trotsky y Grynszpan
Resulta claro para cualquiera que posea siquiera mínimos conocimientos de historia política, que la política de los pandilleros fascistas provoca, abierta y a veces deliberadamente, actos terroristas. Lo más asombroso es que hasta ahora haya habido un solo Grynszpan. Indudablemente esos actos proliferarán.
Los marxistas consideramos que la táctica del terrorismo individual es inconveniente para la lucha liberadora, tanto del proletariado como de las nacionalidades oprimidas. Un héroe aislado no puede reemplazar a las masas. Pero comprendemos con toda claridad la inevitabilidad de semejantes actos de desesperación y venganza. Todas nuestras emociones, nuestra simpatía están con los sacrificados vengadores, aunque ellos hayan sido incapaces de descubrir el camino correcto. Nuestra simpatía es mayor porque Grynszpan no era un militante político sino un joven inexperto, casi un muchacho, cuyo único consejero fue la indignación. ¡Arrancar a Grynszpan de las manos de la justicia capitalista, capaz de decapitarlo para servir a la diplomacia capitalista, es la tarea elemental, inmediata, de la clase obrera internacional! [...]
Personas capaces de clamar contra la injusticia y la brutalidad, las hay a montones. Pero aquéllos que, como Grynszpan, son capaces también de actuar, hasta el punto de sacrificar sus vidas si es necesario, son la preciosa levadura de la humanidad.
En el sentido moral, aunque no por su forma de actuar, Grynszpan puede servir de modelo para todo joven revolucionario. Nuestra sincera solidaridad moral con Grynszpan nos otorga el derecho de decirles a todos los futuros grinszpans; a todos aquellos capaces de sacrificarse en la lucha contra el despotismo y la bestialidad: ¡Buscad otro camino! No es el gran vengador sino sólo el gran movimiento revolucionario de masas el que puede liberar a los oprimidos, movimiento que no dejará vestigios de la estructura de explotación de clase, opresión nacional y persecución racial. Los crímenes sin precedentes del fascismo crean un deseo de venganza totalmente justificable. Pero es tan monstruosa la envergadura de estos crímenes, que no puede satisfacerse este deseo mediante el asesinato de burócratas fascistas aislados. Para ello es necesario poner en movimiento a millones, decenas y centenas de millones de oprimidos de todo el mundo y conducirlos al asalto de las fortalezas de la vieja sociedad. Sólo el derrocamiento de toda forma de esclavitud, solo la destrucción total del fascismo, sólo los pueblos juzgando implacablemente a los bandidos y matones contemporáneos pueden dar una verdadera satisfacción a la indignación popular. Esta es precisamente la tarea que ha asumido la Cuarta Internacional. Limpiará el movimiento obrero de la plaga del stalinismo [ =del frentepopulismo colaboracionista, del gandhismo, añado. NdE]. Reunirá en sus filas a la heroica generación juvenil. Abrirá el camino a un futuro más digno y humano.
--Trotsky, A favor de Grynszpan
Imaxe. Revolucion Rusa: Carcel asaltada por revolucionarios
Los marxistas consideramos que la táctica del terrorismo individual es inconveniente para la lucha liberadora, tanto del proletariado como de las nacionalidades oprimidas. Un héroe aislado no puede reemplazar a las masas. Pero comprendemos con toda claridad la inevitabilidad de semejantes actos de desesperación y venganza. Todas nuestras emociones, nuestra simpatía están con los sacrificados vengadores, aunque ellos hayan sido incapaces de descubrir el camino correcto. Nuestra simpatía es mayor porque Grynszpan no era un militante político sino un joven inexperto, casi un muchacho, cuyo único consejero fue la indignación. ¡Arrancar a Grynszpan de las manos de la justicia capitalista, capaz de decapitarlo para servir a la diplomacia capitalista, es la tarea elemental, inmediata, de la clase obrera internacional! [...]
Personas capaces de clamar contra la injusticia y la brutalidad, las hay a montones. Pero aquéllos que, como Grynszpan, son capaces también de actuar, hasta el punto de sacrificar sus vidas si es necesario, son la preciosa levadura de la humanidad.
En el sentido moral, aunque no por su forma de actuar, Grynszpan puede servir de modelo para todo joven revolucionario. Nuestra sincera solidaridad moral con Grynszpan nos otorga el derecho de decirles a todos los futuros grinszpans; a todos aquellos capaces de sacrificarse en la lucha contra el despotismo y la bestialidad: ¡Buscad otro camino! No es el gran vengador sino sólo el gran movimiento revolucionario de masas el que puede liberar a los oprimidos, movimiento que no dejará vestigios de la estructura de explotación de clase, opresión nacional y persecución racial. Los crímenes sin precedentes del fascismo crean un deseo de venganza totalmente justificable. Pero es tan monstruosa la envergadura de estos crímenes, que no puede satisfacerse este deseo mediante el asesinato de burócratas fascistas aislados. Para ello es necesario poner en movimiento a millones, decenas y centenas de millones de oprimidos de todo el mundo y conducirlos al asalto de las fortalezas de la vieja sociedad. Sólo el derrocamiento de toda forma de esclavitud, solo la destrucción total del fascismo, sólo los pueblos juzgando implacablemente a los bandidos y matones contemporáneos pueden dar una verdadera satisfacción a la indignación popular. Esta es precisamente la tarea que ha asumido la Cuarta Internacional. Limpiará el movimiento obrero de la plaga del stalinismo [ =del frentepopulismo colaboracionista, del gandhismo, añado. NdE]. Reunirá en sus filas a la heroica generación juvenil. Abrirá el camino a un futuro más digno y humano.
--Trotsky, A favor de Grynszpan
Imaxe. Revolucion Rusa: Carcel asaltada por revolucionarios
Desarmados y cautivos...
...llega la paz de los carceleros
tras la conferencia de palacio y corbata
"La burguesía vasca y sus seguidores equivocados han incurrido en una grave responsabilidad histórica por su mansedumbre ante los poderes públicos españoles.
tras la conferencia de palacio y corbata
Postfrankistak eta Donostiako alkate jauna |
Por estas causas, el capitalismo vasco no pudo integrar a la clase obrera en su movimiento. Sin aparato político desde donde dirigir la represión contra las fuerzas sociales que amenazaban su fortaleza económica, perdió su voluntad de lucha y cedió ante los opresores. Colocado en la disyuntiva de aliarse con las castas dominantes o ceder una parte de sus privilegios ante la fuerza arrolladora del proletariado, la burguesía vasca prefirió renunciar a una parte de sus derechos políticos con tal de salvaguardar sus intereses económicos. Se cobijó bajo el amparo de la monarquía borbónica, traicionando sus fines y vendiendo el porvenir del pueblo vasco por un plato de lentejas."
--Jose Luis Arenillas, El problema de las nacionalidades en Euskadi
Euskal Errepublika Sozialistaren aldeko borrokak darrai!
Kolaborazionismorik ez!
Pax Hispanica-ren iruzurra
Donostiako "Bake Konferentzia" eta "bake prozesua", inperialisten iruzurra
La "Conferencia de Paz" de Donosti y el "proceso de paz" son un fraude imperialista
La "Conferencia de Paz" de Donosti y el "proceso de paz" son un fraude imperialista
Kofi Annan:
Bakezalea edo inperialisten txotxongiloa?
Kofi Annan eta Nazio Batuen indarrak:
Bakezaleak edo Libanoko indar okupatzaileak?
Pierre Joxe:
Bakezalea edo frantses inperialista?
Pierre Joxe, Felipe "X" Gonzalez, Rafael Vera:
Bakezalea ala terrorista parapoliziala eta euskal militanteen kanporatzaile?
Jonathan Powell eta Tony Blair:
Bakezaleak ala Ipar Irlanda eta Irakeko sarraskitzaileak?
Tony Blair:
Bakezalea ala gerra kriminala?
Bakezalea edo kapitalista irlandarra?
Gerry Adams:
Bakezalea edo britaniar poliziaren kolaboratzailea?
Gerra kriminalak eta txakurrak, alde Euskal Herritik!
¡Criminales de guerra y txakurras, fuera de Euskal Herria!
BIZI BEDI EUSKAL ERREPUBLIKA SOZIALISTA!
El MIR: la "nueva izquierda" chilena (Cuadernos Marxistas, nº 3)
El frente popular: peligro para la clase obrera
El MIR: la "nueva izquierda" chilena
En el mismo Chile, la mayor organización política de izquierdas que queda fuera del gobierno de Allende es el MIR [Movimiento de Izquierda Revolucionaria], que hasta la elección de la UP [Unidad Popular] era un grupo relativamente pequeño. Pero a medida que grandes masas de trabajadores, ilusionados por la victoria de la UP, se fueron desencantando con la política conciliatoria de Allende, el MIR empezó a experimentar un crecimiento importante, y estableció un "Movimiento Campesino Revolucionario" (MCR) y un "Frente de Trabajadores Revolucionarios" (FTR). Aunque ha dirigido combativamente varias demostraciones de masas y algunas expropiaciones de tierras, el MIR mantiene una actitud ambigua hacia el frente popular de la UP y no puede proveer ninguna claridad política para el movimiento obrero.
Formado en 1965 de una unificación de fidelistas, maoistas y ex-trotskistas (del Secretariado Unificado), las posiciones principales del MIR eran oposición a las elecciones y apoyo a la guerra de guerrillas. En 1967 el MIR se alineó formalmente junto a OLAS, y en 1969 se sumió en la clandestinidad para preparar operaciones de tipo de guerrillas. En abril de 1970 caracterizó al programa de la UP como de "esencialmente reformista de izquierdas". Pero después de la elección de Allende exhortó a dar apoyo critico a la misma UP, pidiendo que la UP implementase el programa que el MIR había condenado cinco meses antes.
Inicialmente el MIR se opuso a toda participación en actividades electorales o parlamentarias por principio (una posición que Lenín denominó "infantilismo ultra-izquierdista"), con el eslogan "Fusil, no elecciones". En abril de 1970 el Secretariado Nacional del MIR declaró que las elecciones no son "más que un mecanismo de autopreservación de la clase dirigente, un método más refinado que la coerción bruta”,* y exhortó a la abstención. Pero después de la victoria de Allende, adoptaron un análisis diferente:
"Sostenemos que la victoria electoral de la izquierda constituye un inmenso avance en la lucha del pueblo por la conquista del poder, y objetivamente favorece el desarrollo de un camino revolucionario en Chile..."En la manera típica de la pequeña burguesía radical, el MIR sucumbió a la "adoración del hecho consumado", pasándose del abstencionismo sectario a la capitulación frente a un ejemplo craso de "cretinismo parlamentario".
—Punto Final, 13 de octubre de 1970
A veces el MIR ha llegado a un entendimiento parcial de la tarea fundamental: la expropiación de la burguesía como clase y la destrucción del estado burgués. Los eslogans del MIR incluyen: "A Conquistar el Poder para los Trabajadores, A Instaurar un Gobierno Revolucionario de Obreros y Campesinos". En un discurso el Secretario General del MIR, Miguel Enríquez, declaró:
"Asi, el gobierno de la Unidad Popular si bien hirió intereses de la clase dominante, si bien comenzó a tomar medidas positivas en el terreno económico en general...al no incorporar las masas al proceso y al no golpear el aparato del Estado y sus instituciones, ...se hizo cada vez más débil. Ahora bien, son precisamente estas dos medidas: la incorporación de las masas al proceso y los golpes al aparato del Estado, las que definen a un proceso como revolucionario...."Pero el MIR consistentemente pasa por alto el carácter de frente popular de la UP; ignora el hecho crucial de que una alianza con la democracia cristiana y los radicales, abierta o indirecta, es un aspecto básico del programa de la UP. Asi, hace extraordinarias declaraciones tales como, "para poder aliarse con el PDC, es necesario frenar el proceso" (Punto Final, 6 de junio de 1972). Pide de Allende que lleve a cabo varios puntos del programa de la UP; le critica con camaradería. En vez de desenmascarar a los reformistas del PC y el PS como los enemigos más perniciosos de las masas chilenas, el MIR vacila y, finalmente, se alinea bajo la bandera de la UP: "El Movimiento de Izquierda Revolucionaria sostiene que a pesar que no concordamos con cada paso de la Unidad Popular, que a pesar de que tengamos diferencias con aspectos de su política, ello no significa que tengamos que ir a una ruptura definitiva con la Unidad Popular" (Punto Final, 9 de noviembre de 1971). El MIR no ataca directamente la ilusión de una "vía pacífica al socialismo", simplemente declara de pasada que en algún momento se hará necesaria la lucha armada. De hecho, el MIR ¡ni siquiera reclama el armamento de los obreros!
—Punto Final, 9 de noviembre de 1971
El MIR se basa principalmente en los campesinos y los pobladores y no en la clase obrera. En el campo, se orienta principalmente hacia los indios y los campesinos pobres y medios, no hacia el proletariado agrícola; entre los obreros, hacia sectores marginales de la clase en vez de los grandes centros mineros. Como los socialistas italianos en 1920, el MIR se concentra en ocupaciones de fábricas y de haciendas, aparentemente ignorando la necesidad decisiva de una lucha política en el movimiento obrero contra la traidora dirección del PS y el PC. En el fondo, el MIR no es una oposición revolucionaria contra el gobierno de frente popular, sino un grupo militante de presión (como lo llamó el New York Times, "un grupo militante operando en la periferia del gobierno de la UP"). Aún las combativas ocupaciones de las haciendas en el sur de Chile se hicieron con la aprobación de la agencia de reforma agraria.
—El frente popular: peligro para la clase obrera.
Cuadernos Marxistas nº3. Workers Vanguard nº 14, diciembre de 1972
Borbon (sucesor de Franco) y Pinochet. El colaboracionismo de los frente populares desarma y entrega a la clase obrera, tanto en Txile como en España.
Trotskistas: "¡Hay que romper con el frente popular, construir un partido leninista!"
'Estatua eta Iraultza' (Lenin) 4. kapitulua, 5. puntua
5.- 1891ko HITZAURREA MARXen GERRA ZIBILAri
Frantziako Gerra Zibilaren hirugarren argitalpenari eginiko
hitzaurrean —hitzaurre honek 1891ko martxoaren 18ko data
darama eta lehen aldiz Neue Zeit aldizkarian izan zen argitaratua—,
Engelsek, pasadaz, Estatuarekiko jarreraren inguruko
arazoei buruzko ohar interesgarri batzuk azaltzen ditu eta,
aldi berean, Komunaren irakaspenen laburpen aipagarri bat
adierazten du. Laburpen hau, autorea komunatik banatzen
duten hogei urteren esperientziarekin aberastua egonik eta
batez ere Alemanian hain zabaldua izan den “Estatuarenganako
fede superstiziosoaren” aurka zuzendua egonik, merezimenduz
deitua izan daiteke marxismoaren azken hitza aztertzen
ari garen auziarekiko.
“Frantzian —azpimarratzen du Engelsek—, langileak,
iraultza bakoitzaren ondoren, armaturik zeuden; “horregatik,
langileak desarmatzea izaten zen Estatuaren buruzagitzan
zeuden burgesen lehen agindua. Hemendik, langileek irabazitako
iraultza bakoitzeko, hauen porrotean amaituko zen borroka
berri bat emango da…”.
Iraultza burgesen esperientziaren balantzea motza bezain
adierazgarria da. Arazoaren gakoa —beste gauzen artean Estatuaren
auziari dagokionean (ba al dauzka armak klase zapalduak?)—
modu miresgarri batean dago bideratua. Arazoaren
gako hau da, hain zuzen ere, ideologia burgesaren eraginpean
dauden irakasleek bezala demokrata burges txikiek ere sarrien
sahiesten dutena. 1917ko Errusiako iraultzan, “mentxebikea”
eta “baita marxista ere” den Tsereteliri egokitu zitzaion
iraultza burgesen sekretu hau aurkitzeko ohorea (Cavignacen
gisako ohore bera). Ekainaren 11ako bere hitzaldi “historikoan”,
Tsereteliri alde egin zion Pretrogradoko langileak desarmatzeko
burgesiak hartu zuen erabakiaren sekretuak, noski, erabaki
hau berea bezala eta orokorrean “Estatuaren” behar bezala
aurkeztuz!
Ekainaren 11ako Tsereteliren hitzaldi historikoa, 1917ko
iraultzaren historialari ororentzat, noski, sozial iraultzaileen
eta mentxebikeen blokea, Tsereteli jaunak gidatua, proletalgoaren
aurka eta burgesiaren aldera pasa zela erakusten duen
ageriko froga bat izango da.
Engelsen beste ohar gorabeheratsu bat, erlazionatua baita
Estatuaren auziarekin ere, erlijioari buruzkoa da. Jakina da
sozialdemokrazia alemaniarra, usteltzen zihoan neurrian eta
gero eta oportunistago egiten zen heinean, are gehiago okertzen
zela honako formula famatu honen interpretazio filistearrera:
“Erlijioa ardura pribatuko afera deklaratzen da”. Izan
ere, formula hau erlijioa ardura pribatuaren afera balitz bezala
interpretatzen zen, baita proletalgo iraultzailearen Alderdiarentzat
ere!! Proletalgoaren programa iraultzailearen traizio
honen aurka Engels altxatu zen, 1891ean soilik oportunismoaren
germenik ahulenak ikus zitzakeela bere alderdian, eta
beraz, zuhurtasun handienaz mintzatzen zela:
“Komunako kideak, ia salbuespenik gabe, denak edo langileak
edo langileen ordezkari ezagunak zirenez, euren akordioak
izaera proletario nabarmen bategatik bereizten ziren.
Euren dekretuen zati bat, burgesia errepublikarra koldarkeria
doilorragatik ezartzera ausartzen ez zen erreformak ziren, eta
langile klasearen ekintza askerako ezinbesteko zimenduak
jartzen zituzten, esate baterako, Estatuari dagokionean, erlijioa
afera erabat pribatuko ardura dela: beste batzuk zuzenean
langile klasearen interesak babestera zihoazen eta hein batean
zulo handiak irekitzen zituzten ordena sozial zaharrean…”.
Engelsek nahita azpimarratzen ditu “Estatuari dagokionean”
hitzak, honekin oportunismo alemaniarrari kolpe zuhur
bat emanez. Oportunismo honek erlijioa alderdiarekiko ardura
pribatuko afera zela deklaratzen zuen eta honekin proletalgo
iraultzailearen alderdia “librepentsalari” filistear baldarraren
mailaraino jaisten zuen, akonfesionaltasuna onartzeko
prest baina, herria kaikutzen duen opio erlijiosoaren aurka
borrokatzeko alderdiaren eginkizuna ukatuz.
Alemaniako sozialdemokraziaren etorkizuneko historialariak,
honen 1914ko lur jotze lotsagarria aztertzean, ez du
material interesgarri gutxi aurkituko auzi honi buruz, oportunismoari
ateak zabal-zabalik irekitzen zizkioten alderdiko
buru ideologoaren, Kautskyren, adierazpen iheskorretatik hasiz,
eta 1913an “Los-von-Kirche-Bewegung-aren”
(Elizaren banaketaren aldeko mugimendua) aurrean zuen jarrerarekin
amaituz.
Baina bueltatu gaitezen Engelsek, Komunatik hogei urtetara,
proletalgo militantearentzat egin zuen ikasgaien laburpenera.
Hona hemen Engelsek lehen mailan nabarmentzen dituen
ideiak:
“…Hain zuzen ere gobernu zentralizatu zaharraren boterea
—armada, polizia politikoa eta burokrazia—, 1798an
Napoleonek sortua eta arez geroztik gobernu berri guztiek
tresna baliagarri bezala oinordetzan hartua, hauek ere beren
etsaien aurka erabili zutelarik; hain zuzen ere botere hori
Frantzia guztian eraitsia izan behar zuen, jada Parisen eraitsia
izan zen bezala.
Komunak lehen unetik aitortu behar izan zuen, langile
klaseak, boterera iristean, ezin duela Estatuaren makina zaharrarekin
gobernatzen jaraitu; konkistatu berria duen agintea
ez berriz galtzeko, langile klaseak, alde batetik, ordurarte bere
aurka erabilia izan den makina zapaltzaile zahar guztia garbitu
behar du, eta bestetik, euren diputatuen eta funtzionarioen
aurrean neurriak hartu behar ditu, denak, salbuespenik gabe,
edozein momentutan guztiz karguz kengarriak izendatuz…”.
Engelsek behin eta berriz azpimarratzen du ez monarkian
soilik, baita errepublika demokratikoenean ere, Estatuak
Estatu izaten jarraitzen duela, hau da, bere funtsezko ezaugarri
bereizgarria kontserbatzen duela: bere funtzionarioak, “gizartearen
zerbitzariak”, honen organo bihurtzea, honen gainetik
kokatutako jauntxoetan bihurtzea.
“…Estatua eta Estatuaren organoak gizartearen zerbitzari
izatetik honen jauntxoetan eraldatze honen aurka, eraldaketa
ekidiezina aurreko Estatu guztietan, Komunak bi
erremedio hutsezin erabili zituen. Lehenik eta behin, kargu
administratibo, judizial eta hezkuntzazko guztiak hauteskundez
bete zituen, sufragio unibertsalaren bidez, hautatzaileei
momentu oro beren hautatuak kargutik kentzeko eskubidea
emanez. Bigarrenik, funtzionario guztiak, altuak eta baxuak,
beste langileak bezala ordainduta zeuden. Komunak emandako
gehienezko soldata 6.000 franko ziren honekin
hesi eraginkor bat ezartzen zitzaion arribismoari eta karguen
ehizari, eta hau aginte-mandatuak kontatu gabe, gehigarri gisan,
Komunak gorputz ordezkakorretako diputatuentzako
sartu zituela …”
Engels hemen muga interesgarri batera iristen da non,
demokrazia kontsekuentea, alde batetik, sozialismoan eraldatzen
den eta, bestetik, sozialismoa erreklamatzen duen; Estatua
suntsitzeko beharrezkoa baita administrazio publikoaren
zereginak kontrol eta erregistro lan bihurtzea, hauek biztanleen
gehiengo zabalak lehenik, eta guztiak gero, egiteko
bezain errazak izango direlarik. Eta arribismoaren erabateko
ezabapenak zera eskatzen du, Estatuaren “ohorezko” karguek,
baita diru-sarrerarik ekoizten ez dutenak ere, bankuetako eta
sozietate anonimoetako ongi ordaindutako postuetarako tranpolin
bezala ezin balio izatea, herrialde kapitalista askeenetan
etengabe gertatzen den bezala.
Baina Engels, nazioen autodeterminaziorako eskubideari
dagokionean, ez da erortzen, adibidez, marxista batzuk
jausten diren akatsean, eskubide hau kapitalismoan ezinezkoa
dela eta sozialismoa alferrekoa dela uste dutela. Halako argumentazioak
burutsua eman nahi du baina benetan faltsua da,
eta edozein instituzioren kasuan eta baita funtzionarioen soldata
xumehen kasuan ere errepika liteke, zeren bere azken
ondorioetaraino eramandako demokrazia bat kapitalismoan
ezinezkoa baita, eta sozialismoan demokrazioa oro iraungitu
egiten baita.
Hau pertsona bati ile bat erortzen zaionean burusoil geratzen
dela dioen txiste zaharraren antzeko sofisma bat da.
Demokrazia bere azken ondorioetaraino garatzea, garapen
honen formak aztertzea, praktikan hauek egiaztatzea, etab.:
honek guztiak iraultza sozialaren aldeko borrokaren eginkizunetako
bat osatzen du. Banandurik, inongo demokraziak ez du
ondorio bezala sozialismoa ematen, baina, praktikan, demokrazia
ez da inoiz “banandurik” hartzen, “multzoan” baizik, ekonomiarengan
ere eraginez, bere eraldaketa bizkortuz eta bere
kabuz garapen ekonomikoaren eraginean eroriz, etab. Horrelakoa
da historia biziaren dialektika.
Engelsek jarraitzen du:
“…Gerra Zibileko hirugarren kapituluan xehetasun osoz
deskribatzen da Estatu botere zaharraren eztandara (Sprengung)
eta beste berri eta benetan demokratiko bategatik ordezkatzera
bideraturiko lana. Hala ere, beharrezkoa zen hemen
motzean ordezkapen honen ezaugarri batzuk azaltzen geratzea,
hain zuzen ere Alemanian baita Estatuarenganako
fede superstiziosoa eremu filosofikotik burgesiaren eta baita
langile askoren kontzientzia orokorrera joan dena. Ikusmolde
filosofikoaren arabera, Estatua ‘ideiaren gauzapena da’, hau
da, hizkuntza filosofikora itzulirik, Jainkoaren erreinua lurraren
gainean, betiereko egia eta betiereko justizia errealitate
egiten edo egin behar diren eremua. Hemendik Estatuaren eta
honekin erlazionatzen den guztiaren gurtza superstizioso bat
jaiotzen da, eta sineskeriazko gurtza hau geroz eta errazago
errotzen joaten da kontzientzietan, jendea jada haurtzarotik
gizarte guztiari amankomunak zaizkion interesak ezin direla
orain arte egindakoa ez den beste modu batera, hau da, ezin
direla Estatuaren eta bere ongi ordaindutako funtzionarioen
bidez ez den beste modu batera kudeatu ez babestu pentsatzera
ohitzen den heinean. Eta uste da aurrerapauso izugarri au-
sarta eman dela monarkia heredagarriaren fedetik askatzean
eta errepublika demokratikoa irrikatzean. Egia esan, Estatua
ez da klase batek bestea zapaltzeko tresna bat besterik, berdin
errepublika demokratikoan bezala monarkian ere; eta kasurik
hoberenean proletalgo garaileari bere klase dominazioaren aldeko
borrokan oinordetzan transmititzen zaion gaizki bat da.
Proletalgo garaileak, Komunak egin zuen moduan, berehala
moztuko dizkio gutxienik honen alde txarrenak, etorkizuneko
belaunaldi batek, bien bitartean, baldintza sozial berrietan
eta askeetan hezia izanik, Estatuaren traste zahar guzti honetaz
libratu ahalko duelarik”.
Engelsek alemaniarrak ohartarazten zituen, monarkia
errepublikagatik ordezkatua zen kasuan, orokorrean Estatuaren
auziari buruzko sozialismoaren oinarriak ahaztu ez zitzaten.
Gaur, bere oharpenek Tsereteli eta Chernov jaunentzako
lekzio zuzen bat direla ematen dute, beren praktika “koalizionistan”,
Estatuarenganako fede eta gurtza superstizioso bat
agertzen dutela!
Bi ohar gehiago. 1) Engelsek errepublika demokratikoan
eta monarkian, Estatuak “berdina” izaten jarraitzen duela badio,
“klase batek bestea zapaltzeko makina bat”, honek ez du
esan nahi, inondik inora, zapalkuntzako forma proletalgoarentzat
interes gabea denik, anarkista batzuk erakusten duten
moduan. Klase arteko borrokaren forma zabalagoak, askeagoak,
irekiagoak, proportzio erraldoietan errazten du orokorrean
klaseen suntsiketaren aldeko proletalgoaren borroka.
2) Zergatik soilik belaunaldi berri bat izango den Estatuaren
traste zahar guztia erabat deusezteko gai planteatzen
duen auzia, demokraziaren gainditzearekin erlazionaturik
dago; orain aztertzera pasako garena.
Lenin eta Trotsky, Urriko Iraultzaren liderrak |
Frantziako Gerra Zibilaren hirugarren argitalpenari eginiko
hitzaurrean —hitzaurre honek 1891ko martxoaren 18ko data
darama eta lehen aldiz Neue Zeit aldizkarian izan zen argitaratua—,
Engelsek, pasadaz, Estatuarekiko jarreraren inguruko
arazoei buruzko ohar interesgarri batzuk azaltzen ditu eta,
aldi berean, Komunaren irakaspenen laburpen aipagarri bat
adierazten du. Laburpen hau, autorea komunatik banatzen
duten hogei urteren esperientziarekin aberastua egonik eta
batez ere Alemanian hain zabaldua izan den “Estatuarenganako
fede superstiziosoaren” aurka zuzendua egonik, merezimenduz
deitua izan daiteke marxismoaren azken hitza aztertzen
ari garen auziarekiko.
“Frantzian —azpimarratzen du Engelsek—, langileak,
iraultza bakoitzaren ondoren, armaturik zeuden; “horregatik,
langileak desarmatzea izaten zen Estatuaren buruzagitzan
zeuden burgesen lehen agindua. Hemendik, langileek irabazitako
iraultza bakoitzeko, hauen porrotean amaituko zen borroka
berri bat emango da…”.
Iraultza burgesen esperientziaren balantzea motza bezain
adierazgarria da. Arazoaren gakoa —beste gauzen artean Estatuaren
auziari dagokionean (ba al dauzka armak klase zapalduak?)—
modu miresgarri batean dago bideratua. Arazoaren
gako hau da, hain zuzen ere, ideologia burgesaren eraginpean
dauden irakasleek bezala demokrata burges txikiek ere sarrien
sahiesten dutena. 1917ko Errusiako iraultzan, “mentxebikea”
eta “baita marxista ere” den Tsereteliri egokitu zitzaion
iraultza burgesen sekretu hau aurkitzeko ohorea (Cavignacen
gisako ohore bera). Ekainaren 11ako bere hitzaldi “historikoan”,
Tsereteliri alde egin zion Pretrogradoko langileak desarmatzeko
burgesiak hartu zuen erabakiaren sekretuak, noski, erabaki
hau berea bezala eta orokorrean “Estatuaren” behar bezala
aurkeztuz!
Ekainaren 11ako Tsereteliren hitzaldi historikoa, 1917ko
iraultzaren historialari ororentzat, noski, sozial iraultzaileen
eta mentxebikeen blokea, Tsereteli jaunak gidatua, proletalgoaren
aurka eta burgesiaren aldera pasa zela erakusten duen
ageriko froga bat izango da.
Engelsen beste ohar gorabeheratsu bat, erlazionatua baita
Estatuaren auziarekin ere, erlijioari buruzkoa da. Jakina da
sozialdemokrazia alemaniarra, usteltzen zihoan neurrian eta
gero eta oportunistago egiten zen heinean, are gehiago okertzen
zela honako formula famatu honen interpretazio filistearrera:
“Erlijioa ardura pribatuko afera deklaratzen da”. Izan
ere, formula hau erlijioa ardura pribatuaren afera balitz bezala
interpretatzen zen, baita proletalgo iraultzailearen Alderdiarentzat
ere!! Proletalgoaren programa iraultzailearen traizio
honen aurka Engels altxatu zen, 1891ean soilik oportunismoaren
germenik ahulenak ikus zitzakeela bere alderdian, eta
beraz, zuhurtasun handienaz mintzatzen zela:
“Komunako kideak, ia salbuespenik gabe, denak edo langileak
edo langileen ordezkari ezagunak zirenez, euren akordioak
izaera proletario nabarmen bategatik bereizten ziren.
Euren dekretuen zati bat, burgesia errepublikarra koldarkeria
doilorragatik ezartzera ausartzen ez zen erreformak ziren, eta
langile klasearen ekintza askerako ezinbesteko zimenduak
jartzen zituzten, esate baterako, Estatuari dagokionean, erlijioa
afera erabat pribatuko ardura dela: beste batzuk zuzenean
langile klasearen interesak babestera zihoazen eta hein batean
zulo handiak irekitzen zituzten ordena sozial zaharrean…”.
Engelsek nahita azpimarratzen ditu “Estatuari dagokionean”
hitzak, honekin oportunismo alemaniarrari kolpe zuhur
bat emanez. Oportunismo honek erlijioa alderdiarekiko ardura
pribatuko afera zela deklaratzen zuen eta honekin proletalgo
iraultzailearen alderdia “librepentsalari” filistear baldarraren
mailaraino jaisten zuen, akonfesionaltasuna onartzeko
prest baina, herria kaikutzen duen opio erlijiosoaren aurka
borrokatzeko alderdiaren eginkizuna ukatuz.
Alemaniako sozialdemokraziaren etorkizuneko historialariak,
honen 1914ko lur jotze lotsagarria aztertzean, ez du
material interesgarri gutxi aurkituko auzi honi buruz, oportunismoari
ateak zabal-zabalik irekitzen zizkioten alderdiko
buru ideologoaren, Kautskyren, adierazpen iheskorretatik hasiz,
eta 1913an “Los-von-Kirche-Bewegung-aren”
(Elizaren banaketaren aldeko mugimendua) aurrean zuen jarrerarekin
amaituz.
Baina bueltatu gaitezen Engelsek, Komunatik hogei urtetara,
proletalgo militantearentzat egin zuen ikasgaien laburpenera.
Hona hemen Engelsek lehen mailan nabarmentzen dituen
ideiak:
“…Hain zuzen ere gobernu zentralizatu zaharraren boterea
—armada, polizia politikoa eta burokrazia—, 1798an
Napoleonek sortua eta arez geroztik gobernu berri guztiek
tresna baliagarri bezala oinordetzan hartua, hauek ere beren
etsaien aurka erabili zutelarik; hain zuzen ere botere hori
Frantzia guztian eraitsia izan behar zuen, jada Parisen eraitsia
izan zen bezala.
Komunak lehen unetik aitortu behar izan zuen, langile
klaseak, boterera iristean, ezin duela Estatuaren makina zaharrarekin
gobernatzen jaraitu; konkistatu berria duen agintea
ez berriz galtzeko, langile klaseak, alde batetik, ordurarte bere
aurka erabilia izan den makina zapaltzaile zahar guztia garbitu
behar du, eta bestetik, euren diputatuen eta funtzionarioen
aurrean neurriak hartu behar ditu, denak, salbuespenik gabe,
edozein momentutan guztiz karguz kengarriak izendatuz…”.
Engelsek behin eta berriz azpimarratzen du ez monarkian
soilik, baita errepublika demokratikoenean ere, Estatuak
Estatu izaten jarraitzen duela, hau da, bere funtsezko ezaugarri
bereizgarria kontserbatzen duela: bere funtzionarioak, “gizartearen
zerbitzariak”, honen organo bihurtzea, honen gainetik
kokatutako jauntxoetan bihurtzea.
“…Estatua eta Estatuaren organoak gizartearen zerbitzari
izatetik honen jauntxoetan eraldatze honen aurka, eraldaketa
ekidiezina aurreko Estatu guztietan, Komunak bi
erremedio hutsezin erabili zituen. Lehenik eta behin, kargu
administratibo, judizial eta hezkuntzazko guztiak hauteskundez
bete zituen, sufragio unibertsalaren bidez, hautatzaileei
momentu oro beren hautatuak kargutik kentzeko eskubidea
emanez. Bigarrenik, funtzionario guztiak, altuak eta baxuak,
beste langileak bezala ordainduta zeuden. Komunak emandako
gehienezko soldata 6.000 franko ziren honekin
hesi eraginkor bat ezartzen zitzaion arribismoari eta karguen
ehizari, eta hau aginte-mandatuak kontatu gabe, gehigarri gisan,
Komunak gorputz ordezkakorretako diputatuentzako
sartu zituela …”
Engels hemen muga interesgarri batera iristen da non,
demokrazia kontsekuentea, alde batetik, sozialismoan eraldatzen
den eta, bestetik, sozialismoa erreklamatzen duen; Estatua
suntsitzeko beharrezkoa baita administrazio publikoaren
zereginak kontrol eta erregistro lan bihurtzea, hauek biztanleen
gehiengo zabalak lehenik, eta guztiak gero, egiteko
bezain errazak izango direlarik. Eta arribismoaren erabateko
ezabapenak zera eskatzen du, Estatuaren “ohorezko” karguek,
baita diru-sarrerarik ekoizten ez dutenak ere, bankuetako eta
sozietate anonimoetako ongi ordaindutako postuetarako tranpolin
bezala ezin balio izatea, herrialde kapitalista askeenetan
etengabe gertatzen den bezala.
Karl Liebknecht (goian) , "Weltrevolution" (altxamendu espartakista) |
Baina Engels, nazioen autodeterminaziorako eskubideari
dagokionean, ez da erortzen, adibidez, marxista batzuk
jausten diren akatsean, eskubide hau kapitalismoan ezinezkoa
dela eta sozialismoa alferrekoa dela uste dutela. Halako argumentazioak
burutsua eman nahi du baina benetan faltsua da,
eta edozein instituzioren kasuan eta baita funtzionarioen soldata
xumehen kasuan ere errepika liteke, zeren bere azken
ondorioetaraino eramandako demokrazia bat kapitalismoan
ezinezkoa baita, eta sozialismoan demokrazioa oro iraungitu
egiten baita.
Hau pertsona bati ile bat erortzen zaionean burusoil geratzen
dela dioen txiste zaharraren antzeko sofisma bat da.
Demokrazia bere azken ondorioetaraino garatzea, garapen
honen formak aztertzea, praktikan hauek egiaztatzea, etab.:
honek guztiak iraultza sozialaren aldeko borrokaren eginkizunetako
bat osatzen du. Banandurik, inongo demokraziak ez du
ondorio bezala sozialismoa ematen, baina, praktikan, demokrazia
ez da inoiz “banandurik” hartzen, “multzoan” baizik, ekonomiarengan
ere eraginez, bere eraldaketa bizkortuz eta bere
kabuz garapen ekonomikoaren eraginean eroriz, etab. Horrelakoa
da historia biziaren dialektika.
Engelsek jarraitzen du:
“…Gerra Zibileko hirugarren kapituluan xehetasun osoz
deskribatzen da Estatu botere zaharraren eztandara (Sprengung)
eta beste berri eta benetan demokratiko bategatik ordezkatzera
bideraturiko lana. Hala ere, beharrezkoa zen hemen
motzean ordezkapen honen ezaugarri batzuk azaltzen geratzea,
hain zuzen ere Alemanian baita Estatuarenganako
fede superstiziosoa eremu filosofikotik burgesiaren eta baita
langile askoren kontzientzia orokorrera joan dena. Ikusmolde
filosofikoaren arabera, Estatua ‘ideiaren gauzapena da’, hau
da, hizkuntza filosofikora itzulirik, Jainkoaren erreinua lurraren
gainean, betiereko egia eta betiereko justizia errealitate
egiten edo egin behar diren eremua. Hemendik Estatuaren eta
honekin erlazionatzen den guztiaren gurtza superstizioso bat
jaiotzen da, eta sineskeriazko gurtza hau geroz eta errazago
errotzen joaten da kontzientzietan, jendea jada haurtzarotik
gizarte guztiari amankomunak zaizkion interesak ezin direla
orain arte egindakoa ez den beste modu batera, hau da, ezin
direla Estatuaren eta bere ongi ordaindutako funtzionarioen
bidez ez den beste modu batera kudeatu ez babestu pentsatzera
ohitzen den heinean. Eta uste da aurrerapauso izugarri au-
sarta eman dela monarkia heredagarriaren fedetik askatzean
eta errepublika demokratikoa irrikatzean. Egia esan, Estatua
ez da klase batek bestea zapaltzeko tresna bat besterik, berdin
errepublika demokratikoan bezala monarkian ere; eta kasurik
hoberenean proletalgo garaileari bere klase dominazioaren aldeko
borrokan oinordetzan transmititzen zaion gaizki bat da.
Proletalgo garaileak, Komunak egin zuen moduan, berehala
moztuko dizkio gutxienik honen alde txarrenak, etorkizuneko
belaunaldi batek, bien bitartean, baldintza sozial berrietan
eta askeetan hezia izanik, Estatuaren traste zahar guzti honetaz
libratu ahalko duelarik”.
Engelsek alemaniarrak ohartarazten zituen, monarkia
errepublikagatik ordezkatua zen kasuan, orokorrean Estatuaren
auziari buruzko sozialismoaren oinarriak ahaztu ez zitzaten.
Gaur, bere oharpenek Tsereteli eta Chernov jaunentzako
lekzio zuzen bat direla ematen dute, beren praktika “koalizionistan”,
Estatuarenganako fede eta gurtza superstizioso bat
agertzen dutela!
Bi ohar gehiago. 1) Engelsek errepublika demokratikoan
eta monarkian, Estatuak “berdina” izaten jarraitzen duela badio,
“klase batek bestea zapaltzeko makina bat”, honek ez du
esan nahi, inondik inora, zapalkuntzako forma proletalgoarentzat
interes gabea denik, anarkista batzuk erakusten duten
moduan. Klase arteko borrokaren forma zabalagoak, askeagoak,
irekiagoak, proportzio erraldoietan errazten du orokorrean
klaseen suntsiketaren aldeko proletalgoaren borroka.
2) Zergatik soilik belaunaldi berri bat izango den Estatuaren
traste zahar guztia erabat deusezteko gai planteatzen
duen auzia, demokraziaren gainditzearekin erlazionaturik
dago; orain aztertzera pasako garena.
Stop Apartheid! Stop Frantzia!
Euskararen ofizialtasuna orain!
Pour l'officialisation de la langue basque!
Askatasuna, berdintasuna, anaitasuna!
Frankiz, parded, breudeuriezh!
Llibertat, igualtat, fraternitat!
Liberté, égalité, fraternité! (...ou la mort)
Pour l'officialisation de la langue basque!
Askatasuna, berdintasuna, anaitasuna!
Frankiz, parded, breudeuriezh!
Llibertat, igualtat, fraternitat!
Liberté, égalité, fraternité! (...ou la mort)
'Poema a la clase media'
Clase media
medio rica
medio culta
entre lo que cree ser y lo que es
media una distancia medio grande
Desde el medio
mira medio mal
a los negritos
a los ricos
a los sabios
a los locos
a los pobres
Si escucha a un Hitler
medio le gusta
y si habla un Che
medio también
En el medio de la nada
medio duda
como todo le atrae
(a medias)
analiza hasta la mitad
todos los hechos
y (medio confundida)
sale a la calle con media cacerola
entonces medio llega a importar
a los que mandan
(medio en las sombras)
a veces, sólo a veces, se da cuenta
(medio tarde)
de que la usaron de peón
en un ajedrez que no comprende
y que nunca la convierte en Reina
Así, medio rabiosa
se lamenta
(a medias)
de ser el medio del que comen otros
a quienes no alcanza
a entender
ni medio.
[Bideoa] Juan Carlos Moreno Cabrera-k eskainitako hitzaldia Bartzelonan
Juan Carlos Moreno Cabrera hizkuntzalari marxistaren hitzaldia Bartzelonako unibertsitatean. (2008)
"Eleaniztasuna eta globalizazio kulturala XXI. mendean"
"El multilingúisme i la globalització cultural del segle XXI"
https://intranet.uab.es/servlet/Satellite/videos/reproduccio-1193208676085.html?param1=10divulgacio¶m2=30conferencies&url_video=1300173954677
"Eleaniztasuna eta globalizazio kulturala XXI. mendean"
"El multilingúisme i la globalització cultural del segle XXI"
https://intranet.uab.es/servlet/Satellite/videos/reproduccio-1193208676085.html?param1=10divulgacio¶m2=30conferencies&url_video=1300173954677
*J.C. Moreno Cabrera bere espezialitatean azterketa bikainak egiten dituen arren, oker dabil Txinako Herri Errepublikari buruz egiten duen analisian.('Txina ez da kapitalista':Workers Hammer Txinari buruz)
Interview avec Võ Nguyên Giáp (frantsesez)
Elkarrizketa bat Võ Nguyên Giáp-ekin
«Uma vez eu encontrei o McNamara, e me disse: "Eu lhe considero um general legendario". E me preguntou: "¿Qual é o maior general sob seu comando?"
Eu respondi: "O maior general é o povo Vietnamita". Eu dei uma pequena contribuiçào equivalente a uma gota d'áuga no oceano.»
--Van kamarada(Vo Nguyen Giap), Hanoi, 2003.
«Tibet libre» es el grito de los contrarrevolucionarios
Iparramerikar trotskistak:
Txina defendatu!-"Tibet askatu" mugimendua kontrairaultzaren eta esku-hartze inperialistaren gerra oihua da!
¡Defiende a China!-¡El movimiento "Free Tibet" es el grito de gerra de la contrarrevolucion y la intervencion inperialista!
Txina defendatu!-"Tibet askatu" mugimendua kontrairaultzaren eta esku-hartze inperialistaren gerra oihua da!
¡Defiende a China!-¡El movimiento "Free Tibet" es el grito de gerra de la contrarrevolucion y la intervencion inperialista!
"Zorra!"
Hay que ser muy astuta para tener tanto subdito |
Copiado de la prensa burgesa española:
"Llamar «zorra» a la esposa no constituye menosprecio o insulto si quien utiliza este término lo hace «para describir a un animal que debe actuar con especial precaución», según dice la Audiencia Provincial en la sentencia que revoca la condena de un hombre por un delito de amenazas y que es firme al no caber contra ello ningún tipo de recurso.
Dicha sentencia, de la que es ponente el juez Juan del Olmo,[...]"
Dios no quiera que eso desprestigie a nuestra queridisima justicia y a nuestra bienamada reina, y que la chusma no piense lo que pensaba Gerrard Winstanley, personalidad historica de la Revolucion Inglesa.
“La ley es la zorra, la gente pobre son los gansos; les despluma y se alimenta de ellos”
—Gerrard Winstanley (‘Sabine’)
“Las mejores leyes que tiene Inglaterra son yugos y esposas, que encadenan una clase del pueblo a otra. Todas las leyes que no están fundamentadas en la equidad y la razón, que no otorgan una libertad universal a todos sino con acepción de personas, deben ser cortadas de raíz junto con la cabeza del rey”
—Gerrard Winstanley.(*)
Protegenos, Jesusito, de los que atentan contra la ley burgesa y odian a la realeza.
(*) Citas tomadas de 'El mundo trastornado: El Ideario popular extremista en la revolución inglesa del siglo XVII' , del historiador marxista Christopher Hill.
PABLO HASÉL ASKATU! LLIBERTAT!
Pablo Hasél artista, erregimen espainarrak atxilotua, askatu!
¡Libertad para el artista Pablo Hasél,
detenido por el regimen español!
http://www.youtube.com/user/PabloHasel
"deberiamos colgar reyes como Rusia hizo con sus zares" (P.Hasél)
Max Penson, sovietar argazkilaria
El fotografo Max Penson captó con su cámara interesantes instantaneas de la republica sovietica uzbeka en una época donde el triunfo de la Gran Revolucion Socialista de Octubre arrojó luz, progreso, igualdad y futuro a una nacion donde antes inperaba el despotismo colonial, el miedo y la ignoracia, el poder del clero y el dominio de las clases explotadoras.
http://www.maxpenson.com/
http://www.maxpenson.com/
AMAIURren LOGOTIPOA
[Elecciones al régimen]
Logotipo de AMAIUR, la coalicion de Eusko Alkartasuna, Batasuna, Aralar eta Alternatiba. Simbolo. Logo.
Klase-independentzia! Kolaborazionismorik ez!
Sustengurik ez fronte popularrentzat!
La liberacion del Pais Vasco será sin la burgesia vasca y contra la burgesia vasca
Logotipo de AMAIUR, la coalicion de Eusko Alkartasuna, Batasuna, Aralar eta Alternatiba. Simbolo. Logo.
Klase-independentzia! Kolaborazionismorik ez!
Sustengurik ez fronte popularrentzat!
La liberacion del Pais Vasco será sin la burgesia vasca y contra la burgesia vasca
Trotsky: "Gandhismoa defenditzen duena inperialisten lekaio bat da"
Arpilatzaile kapitalisten gerrak beti dira “defentsiboak”, nahiz-eta Japonia Shanghairen aurka jo eta Frantzia Siria edo Marokoren aurka. Proletalgo iraultzaileak zapalkuntza gerrak eta askapen gerrak baino ez ditu ezagutzen. Gerra baten izaera ez du faltsutze diplomatikoek determinatzen baizik-eta gerra aurrera daraman klaseak eta berarekin bilatzen dituen helburuak. Estatu inperialisten gerrak, beren aitzaki eta erretorika politikoa ahaztuta, zapaltzaileak, erreakzionarioak eta herriaren aurkakoak dira. Soilik askapen gerra gisa jo ditzakegu proletalgoak eta nazio zapalduek borrokatzen dituzten horiek. […]
Nazioen Liga [Nazio Batuen Erakundearen aitzindaria] bakezaletasun inperialistaren gotorlekua da. Estatu kapitalisten arteko behin-behineko hitzarmen historiko bat da non indartsuenek agintzen duten eta ahulenen ordez erabakitzen duten, Iparramerikaren aurrean makurtu edo berari eusten saiatzen diren, eta non den-denak Sobiet Batasunaren etsaiak diren, baina boteretsuenen eta harraparienen krimen oro isilean gordetzeko prest dauden. Soilik politikoki itsu daudenek, soilik erabat babesgabe daudenek edo nahita herriaren kontzientzia usteltzen dutenek onar dezakete, zuzenean edo zeharka, orainaldirako edo etorkizunerako, Nazioen Liga bakerako tresna gisa.[…]
Nazioen autodeterminazioaren aldeko borroka, herri guztien aldekoa, zapaldu guztien aldekoa eta euren independentziaren alde jo eta ke aritzen direnena gerraren aurkako borrokaren arlorik garrantzitsuenetakoa da. Kolonizazio eta protekturatuen sistema zuzenean sustengatzen duena, britaniar kapitalaren menperakuntza Indian, Japoniarena Korean edo Mantxurian, Frantziarena Indotxinan edo Afrikan; esklabotza koloniala borrokatzen ez duena eta ez duena nazio zapalduen altxamendua eta beren independentzia sustengatzen; gandhismoa defenditu edo idealizatzen duena, hau da, erresistentzia pasiboaren politika armen indarraren bidez soilik konpondu daitezkeen arazoei aplikatzea, da, intentzio onak edo txarrak izan, lekaio bat, apologo bat, inperialisten, esklabisten, militaristen agente bat eta helburu zaharrak edo berriak dituzten gerra berriak prestatzen laguntzen du.
Proletalgoa da gerraren aurkako indarrik garrantzitsuena. Soilik bere jarraibidearekin eta bere gidaritzapean nekazariak eta nazioaren beste klase herritarrak gerraren aurka altxa daitezke.
—Trotsky, Deklarazioa Amsterdameko Gerraren Kontrako Biltzarrari, 1932ko uztailaren 2an
Irudia: Trotsky eta Langileen eta Nekazarien Armada Gorriko beste soldadu batzuk
Nazioen Liga [Nazio Batuen Erakundearen aitzindaria] bakezaletasun inperialistaren gotorlekua da. Estatu kapitalisten arteko behin-behineko hitzarmen historiko bat da non indartsuenek agintzen duten eta ahulenen ordez erabakitzen duten, Iparramerikaren aurrean makurtu edo berari eusten saiatzen diren, eta non den-denak Sobiet Batasunaren etsaiak diren, baina boteretsuenen eta harraparienen krimen oro isilean gordetzeko prest dauden. Soilik politikoki itsu daudenek, soilik erabat babesgabe daudenek edo nahita herriaren kontzientzia usteltzen dutenek onar dezakete, zuzenean edo zeharka, orainaldirako edo etorkizunerako, Nazioen Liga bakerako tresna gisa.[…]
Nazioen autodeterminazioaren aldeko borroka, herri guztien aldekoa, zapaldu guztien aldekoa eta euren independentziaren alde jo eta ke aritzen direnena gerraren aurkako borrokaren arlorik garrantzitsuenetakoa da. Kolonizazio eta protekturatuen sistema zuzenean sustengatzen duena, britaniar kapitalaren menperakuntza Indian, Japoniarena Korean edo Mantxurian, Frantziarena Indotxinan edo Afrikan; esklabotza koloniala borrokatzen ez duena eta ez duena nazio zapalduen altxamendua eta beren independentzia sustengatzen; gandhismoa defenditu edo idealizatzen duena, hau da, erresistentzia pasiboaren politika armen indarraren bidez soilik konpondu daitezkeen arazoei aplikatzea, da, intentzio onak edo txarrak izan, lekaio bat, apologo bat, inperialisten, esklabisten, militaristen agente bat eta helburu zaharrak edo berriak dituzten gerra berriak prestatzen laguntzen du.
Proletalgoa da gerraren aurkako indarrik garrantzitsuena. Soilik bere jarraibidearekin eta bere gidaritzapean nekazariak eta nazioaren beste klase herritarrak gerraren aurka altxa daitezke.
—Trotsky, Deklarazioa Amsterdameko Gerraren Kontrako Biltzarrari, 1932ko uztailaren 2an
Irudia: Trotsky eta Langileen eta Nekazarien Armada Gorriko beste soldadu batzuk
Harpidetu honetara:
Mezuak (Atom)